Post on 10-Jul-2020
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
22 de junio de 2014
Año XV / Número 834
“No sé qué haría sin el deporte”LUCÍA VILARIÑO RICO LLEVA 23 AÑOS EJERCIENDO COMO ENTRENADORA DE
BALONMANO. ES COFUNDADORA DE LA ESCUELA TITO VILLAR EN LAS
CATEGORÍAS ALEVÍN E INFANTIL EN A CORUÑA Y DESDE 2011 ES LA SEGUNDA
ENTRENADORA DE LA SELECCIÓN PROVINCIAL CORUÑESA EN CATEGORÍA
INFANTIL FEMENINA. ESTA AMANTE DEL DEPORTE CONSIDERA QUE PARA
DEJAR DE SER MINORITARIOS ES NECESARIO DESPERTAR EL INTERÉS POR
ESTA DISCIPLINA, SOBRE TODO EN LA BASE, A TRAVÉS DE NUEVAS FÓRMULAS
Y UN CAMBIO DE MENTALIDAD DE LOS NIÑOS Y DE LOS PADRES.
CIN
E
MÚ
SIC
AJoaquín Llamas estrena
su adaptación al cine de
“Perdona si te llamo
amor”, de Moccia
Manuel Carrasco
presenta el 11 de julio en
A Coruña su nuevo disco,
“Confieso que he sentido”
Selva Almada, o la
radiografía de un pueblo
a través del odio en
“Ladrilleros”
LIB
RO
S
PEDRO PUIG
Nord
esía
páxin
aLit
era
ria
28
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
FIZ VERGARA VILARIÑO RECREOU UN
TERRITORIO SOMBRIZO E IRTO PERO
DUNHA POTENTE E MISTERIOSA BELEZA
Quizais para enten-der cabalmente os versos de Fiz Verga-ra sexa necesario
coñecer o esceario no que se fragua-ron, a Lóuzara “xabreira” (sombri-za), en Samos, Lugo, de abruptas pendentes montesías e un estreito val polo que discurre un río canta-reiro. Nesa paisaxe dura, arredada e despoboada, con poucas horas de sol debido á orientación, é fácil su-cumbir ao peso do ceo, especial-mente nos invernos escuros cando a montaña imponente parece pe-charse sobre un.
Nesa soedade desamparada e dorida, xestou Fiz Vergara a súa obra, á espreita permanente dun amor que non chegaba.
A Asociación Ergueitos, coman-danda por María Casar e Xerardo Alvaredo, convoca cada ano o pre-mio “Fiz Vergara Vilariño” de poe-sía. Estableceu, ademais, un roteiro que percorre os “lugares do poeta” (Aira Padrón, Muíño de Locai, Fon-te da Cova, Pozo de Monteiro, Eira de Tesín…), sulcados por ríos, rega-tos e pincheiras; terra núa nas altu-ras e con carballos, castiñeiros, pra-dairos e bidueiros na vagoada. A
ruta, de varios quilómetros, vai fa-cendo calas, pousadas, en diferen-tes puntos que recordan poemas alusivos de Fiz; poemas gravados en planchas de aceiro (na zona houbo varias ferrerías) nas que o tempo e a intemperie fixaron unha pátina oxidada.
A dimensión literaria vese enri-quecida e complementada cunha serie de intervencións escultóricas, conformando o conxunto un verda-deiro museo ao aire libre, único en Galicia. Detalle digno de salientarse é que os veciños, contravindo vellos tópicos de afección irracional ao te-rruño, cederon prados, chousas e ribazos, e mesmo colaboraron, na instalación das pezas. De entre elas destacaría “Home en tránsito”, de Álvaro de la Vega, ubicada nun re-cuncho ameno no que o río Lóuzara abastecía un muiño, hoxe destrona-do. Representa unha figura humana desplázandose no alto por uns ca-bles, como quen cruza o río da vida salvando foxas e torrenteiras. Ta-mén nos gustou a escultura de Eduardo Valiñas, un “home” feito de teselas de lousa que reflicten a luz con brilos metálicos. Semella camiñar, baixo os castiñeiros da Vei-
pena, un páxaro que pica ou se pousa nelas. Disque algúns animali-ños alporizáronse espantados e lis-caron ao escoitalas; outros, máis acostumados ou práticos, como as vacas, permaneceron indiferentes pacendo ou deitadas pacificamente sobre a herba.
Rematada a ruta había que repo-ñer forzas e acollémonos á suculen-ta gastronomía louzariña; no Me-són de Paredes demos conta dos sabrosos embutidos da bisbarra e dunhas deliciosas troitas de circos irisados, criadas en augas transpa-rentes e xélidas. Pequeniñas, estu-rruxadas, adobiadas cuns liscos de touciño, eran unha delicia.
ga de Fía, formando parte da terra da que xorde. Home-terra, terra-humanizada. Moi suxestivas son, asemade, as campás ou “tambores de seimeira”, de Paco Pestana, nas inmediacións da fervenza de Auga-dalte, este ano especialmente cau-dalosa debido á moita chuvia da in-vernía. Considerou Pestana que a natureza ten espacios inviolables nos que a man humana non debe intervir, nin siquera cunha obra de arte. Daquela, pendurou das ponlas dun castiñeiro unha serie de “cam-pás”, en forma de lámpada, que ac-túan como eco ou resomancia dos sons naturais do bosque: unha rama que creba, unha castaña que se des-
XULIO VALCÁRCELxuliolv@gmail.com
Ilustración de Xabier Garo.
Lugares para volver:Lóuzara
Edita Libros del Innombrable. Zaragoza, 2014. 46 pá-ginas. Humphrey Bogart, Ingrid Bergman, Woody Allen, Scarlett O’Hara… son algunas de las referencias cinematográficas que el autor zaragozano incluye en su último libro. Esencia y herida, las claves de su poesía.
Editorial Galaxia. Vigo, 2014. 325 páginas.Editor, poeta y periodista, uno de nuestros intelectua-les más sobresalientes nos da el testimonio de la vida pontevedresa entre 1930 y 1960. En este volumen se recupera un período de la historia que cambió un país.
Editorial Renacimiento. Sevilla, 2014. 97 páginas. Con un lenguaje desgarrado, nos encontramos con unos versos que no dejan indiferentes al lector. Poesía convulsa, palabras que se clavan como un manifiesto contra el aburguesamiento artístico.
Nube de tinta. Madrid, 2013. 208 páginas.Standish Treadwell es un héroe poco común. Es joven y disléxico. Y, sin embargo, es el único capaz de desenmascarar la gran mentira que prepara el gobierno...
JUEGO DE LLAVES
JOSÉ ANTONIO CONDE
CRÓNICAS DUN TEMPO ESCONDIDO
SABINO TORRES
MENSAJES DE TEXTO Y OTROS
MENSAJES APE ROTOMA
LAS TRES CARAS DE LA LUNA
SALLY GARDNER
librosRecomendados
“El balonmano no tiene ni madre ni padre, solo le interesa a unos pocos”
Su vida es el deporte y solo con ver su histo-rial sobran motivos para hacerle la ola y
no parar. Es una mujer polifacética que vive por y para la educación de-portiva. Lucía Vilariño Rico (Mu-gardos, 1977) lleva 23 años ofre-ciendo lo mejor de sus conocimientos en el balonmano provincial. En la actualidad es entrenadora y cofun-dadora de la Escuela Tito Villar en categorías alevín e infantil mixto en A Coruña y desde 2011, segunda entrenadora de la selección provin-cial coruñesa en categoría infantil femenina.
Lucía, que ha recibido a lo largo de su esplendorosa carrera deporti-va numerosas distinciones persona-les, habla de los problemas que pre-ocupan en el balonmano local y provincial.
Su apego al balonmano, ¿cómo se puede valorar?Me gustaría estar más encariñada de lo que estoy ahora.
¿Cómo ha evolucionado este deporte en nuestra ciudad? En categoría masculina se han afi-liado más equipos que otros años en las distintas competiciones, pero en las féminas se mantiene el número o desaparece directamente.
Entrenadores y directivos se quejan del escaso apoyo que se les da en los medios de comuni-cación. ¿Alguna idea para me-jorar esta dificultad?¡Se hicieron tantas cosas ya! Hasta que no salgamos de la categoría de “deporte minoritario” no hay nada que hacer. También reconozco que no somos los únicos.
¿Se puede decir que el balon-mano local le interesara solo a unos pocos? Sí, se puede decir que no tiene ma-dre ni padre. Habría que buscar nuevas fórmulas para despertar el interés, especialmente en la base. Ahí estaría el futuro.
Si pudiera revertir esta situa-ción, ¿cómo lo haría? Lógicamente, competir con el fút-bol es imposible, más bien difícil, porque imposible no hay nada. Yo he tenido y tengo jugadores que lo compaginan perfectamente o sim-plemente lo han dejado por el ba-lonmano. Creo que todos los padres
LUCÍA VILARIÑO RICO ENTRENADORA DE BALONMANO
VILARIÑO ES COFUNDADORA DE LA ESCUELA TITO VILLAR ALEVÍN E INFANTIL MIXTO EN A CORUÑA / Ventureira
piensan que tienen en su casa una estrella de la que van a poder vivir. Cambiando esa mentalidad podría-mos lograr mucho.
Si hablamos del mítico Tito Vi-llar, ¿qué le sugiere? Trabajo y dedicación por el balon-mano.
¿Qué haría para salir de una mala racha?Parar, analizar y ver otras posibili-dades que puedan encarrilar un nuevo proyecto sin saber si va ser bueno o malo. Simplemente ver una nueva salida.
¿En este deporte se ha perdido la cultura del esfuerzo?Es una realidad que las generacio-nes de ahora no son como las de an-
tes… Esfuerzo, sacrificio, diversión, amistad… A veces les cuesta enten-der que todo eso se puede conseguir a través de un deporte que apenas está en los medios de comunicación o mueve miles de millones.
Usted trabaja con niños y ni-ñas. ¿Se reconoce su esfuerzo y dedicación?Eso habría que preguntárselo a los que me rodean, niños, niñas, pa-dres, directivas…
¿Se considera una entrenadora muy autoritaria? Autoritaria pero con la mano abier-ta. Un poco de todo. En los entrena-mientos puede haber seriedad, broncas, risas, bromas… A veces me condiciona el tiempo que tenemos de trabajo. Me gusta corregir de for-ma continua por eso no paro de ha-blar. Si me dan unas pautas a seguir no me gusta salirme mucho del guion porque lo que tengo entre manos son vidas humanas y es una responsabilidad muy grande. Más de lo que uno se puede creer.
¿Puede considerarse un ejem-plo para futuras generaciones?Me gustaría, pero depende de cada uno. Nunca me he considerado una persona importante, pero estos días que tantas celebraciones estoy ha-ciendo con mis compañeras y tantas cosas estoy escuchando de mi per-sona que apenas sabía…
¿Una obsesión? Que haya silencio cuando una per-
sona habla. Que boten el balón cuando alguien habla me supera. No lo puedo soportar.
Cuando se trabaja con niños, a veces no es fácil mantener un buen “feeling”. ¿Cuál es su pri-mera preocupación?Que sepan distinguir cuando soy entrenadora y cuando soy amiga.
Si tuviese esa posibilidad, ¿qué cambiaría en este deporte?Que se cumplan las cosas que se di-cen, cercionándome de que se reali-zan correctamente por la gente que a veces lo rodea.
Un mensaje para acabar... No sé qué haría sin el deporte.
Que boten el
balón cuando
alguien les habla me
supera. No lo puedo
soportar. Es como una
obsesión
Entrenar a niños
supone una gran
responsabilidad. Los
niños deben saber
distinguir cuando soy
entrenadora y amiga
Los integrantes del equipo alevín CB Coruña de la Escuela Tito Villar durante uno de sus entrenamientos. PEDRO PUIG
Lucía Vilariño Rico. la
Entre
vis
ta
29
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
Cincuenta anos despois da súa primeira
chadada á illa, Xosé Neira Vilas volve a
aqueles “Días de Cuba” desde a lem-
branza. Viaxaba entón na compaña de
Anisia Miranda. Neste libro, o autor de
“Memorias dun neno labrego” evoca aquel “fervoroso tamo” da súa
existencia. Os eixos narrativos abordan en primeiro lugar os diferentes
labores profesionais desenvolvidos polo escritor. Desde alfabetizador
e xornalista a tradutor e sindicalista, de miliciano a alumno e mestre.
Nun segundo lugar ordena o relato dacordo coas súas relacións de
amizadde con outros escritores, como Nicolás Guillén, Alejo Carpen-
tier e Roberto Fernández Retamar. As “Cartas a Luís Seoane”e “Ho-
mes de Historia”, sobre José Martí, Ernesto Che Guevara e Fidel Castro
dan paso por último ós discursos do autor na Universidade da Habana
e na de Santiago de Cuba. “Días de Cuba” é unha minuciosa memoria
persoal que nos traslada a un país que vive unha singular experiencia
no seu devir, unha illa da América hispana imprescindible para tódolos
galegos.
“Brinca Vai!” é un traballo colectivo que se presenta en varios soportes: libro
ilustrado, CD cunha ducia da cancións en galego, e DVD con vídeos musicais
gravados coa colaboración de escolares de varios colexios. A liberdade creati-
va é a pirncipal característica das composicións, escritas e interpretadas por
Paco Nogueiras cun amplo abano de estilos e contrastes, dende o techno ao
rock, pasando polo reggae ou a música electrónica, con infl uencias tradicio-
nais. Con obxectivo de achegar a tradición á actualidade mediante ritmos e
estéticas contemporáneas, as cancións tratan sobre temas incluídos no currí-
culo escolar, tais como as estacións, a natureza, a lectura, a amizade, os xogos
e as celebracións populares, festas como o Entroido, o Magosto, o Samaín ou
o Nadal. Seguindo o espírito lúcido e humorístico das composicións, as ilus-
tracións de David Pintor destacan tamén polo seu ton trouleiro, caricaturesco
e transgresor da realidade, con imaxe de moito colorido, expresividade e dina-
mismo. Os vídeos elaborados por Sr. Sagüillo complementan o carácter audi-
vidual deste traballo dirixido ó eido educativo e moi útil para a formación do
alumnado, antes e despois dos sete anos.
XOSÉ MARÍA DÍAZ CASTRO
XOSÉ M. SALGADO E CARMEN
BLANCO
Edita Universidade de Santiago
de Compostela
DÍAS DE CUBA
XOSÉ NEIRA VILAS
Galaxia / 27 euros
BRINCA VAI!
PACO NOGUEIRAS (TEXTO E
MÚSICA) / DAVIR PINTOR
(ILUSTRACIÓNS) / SR.
SAGÜILLO (VÍDEOS)
Kalandraka / 23 euros
MáisDíaz Castro
AS LEMBRANZAS
DOS FEITOS NUN
PAÍS POR FACER
MÚSICA, IMAXE E
LECTURAS PARA
APRENDER
Desde unha óptica universitaria (diga-mos) houbera tamén un achegamento no
ano Díaz Castro á súa vida e obra. Falo do libro Xosé María Díaz Castro (Universidade de Santiago de Com-postela, Santiago de Compostela, 2014), en edición moi axeitada, na escolma de materiais, na maque-taxe, ao coidado de Xosé M. Salga-do e Carmen Blanco. Non semellaba fácil atopar asunto salientable, ver-bo do autor d´Os Vilares, que non tivese sido tratado noutros espazos, xa se tratase de libros ou revistas. Sendo ademais a vida de Díaz Cas-tro, polo discreta, unha desas que se afastan de canto poidese ser digno de tratamento prolífico.
Por iso que non o tiña nada doa-do a edición deste opúsculo. Que á procura dun material “diferente”, mais rigoroso ao tempo, deu batido coa edición facsimilar do primeiro libro, deica agora inédito, do autor de Nimbos. Fago un inciso para di-cir que, lástima fora, Díaz Castro é moito máis que “Penélope”, como podemos ver nidiamente agora que o Día das Letras Galegas ten ampli-ficado a voz do poeta. Mais non é menos certo que un poema, un tan
sáreo Pardo Esperanza, de quen aparece un poema na liña neotroba-doresca, simplemente digno. Cesá-reo, ao ben visto, coouse na escolma por amizade con Ramón González Alegre e o propio Díaz Castro, e un non deixa de pensar cantos poetas ou poetisos non terán feito o propio en mil antoloxías ou escolmas. Outra historia. As que se nos contan neste volume moi xeitosas para alu-mear unha efémerede que adoita homenaxear autores que pagan a pena. ¿Os poemas de Follas verdes? Cando menos chamativos, cando máis de valor científico para ilustrar unha evolución. A que levaría a Nimbos. ¡E a “Penélope”!
“Non semellaba
fácil atopar asunto
salientable, verbo
do auto d’Os
Vilares, que non
tivese sido tratado
noutros espazos...”
só se é da xenialidade deste, ben pode acompañar ao seu autor secu-larmente. E por certo que o traballo de Carmen Blanco neste volumen leva por título “Penélope na “Galiza / Galice de Françoise Pechére”. Mais antes de chegar a el pasaremos por Xosé M. Salgado, “Na amañecida de Follas verdes”, dígase xa que este é o título do libro que Díaz Castro deixara inédito, a súa reproducción facsimilar e un estudo moi rigoroso de Armando Requeixo, sen dúbida o mellor especialista sobre Díaz Ca-tro, que leva por título “Xosé María Díaz Castro e a antoloxía Terre d´Espagne”.
Esta última é a escolma de poesía galega, en edición bilingüe galego-francesa, levada adiante pola xa ci-tada Françoise Pechére, hispanista belga, residente en Barcelona e Va-lencia, entre 1931 e 1936. Nela, re-producida aquí tamén facsimilar-mente, están Meendiño, Rey Dionís, Martín Codax, Rosalía de Castro, Fermín Bouza Brey, Aquilino Iglesia Alvariño, Celso Emilio Ferreiro e José María Díaz Castro (cito todos cal como están no libro, agás a gra-lla de reproducir “Bousa” por “Bou-za”). Deixo á parte, está tamén na escolma, un para mín incógnito Ce-
máis
Lib
ros
30
Diario de FerrolDOMINGO,22JUNIO DE 2014N
ordesía
VICENTE ARAGUAS
LADRILLEROS
SELVA ALMADA
Lumen. 2014
16,90 euros.
Selva Almada: vivir, solo vivir
Hubo décadas, en el siglo pasado, en que la literatura argenti-na era pura aristo-
cracia. Así surgió el culto al estilo, la expresión de alta estética, los pri-mores imaginativos y el refinamien-to intelectual. Irrumpió la literatura fantástica, la idealización de lo lo-cal –el gaucho, lo porteño, la pam-pa– o lo policíaco convertido en jue-go deductivo. La revista “Sur”, las hermanas Ocampo, Borges, Bioy Casares, Mallea, O. Peyrou, Murena, Lugones, Mugica Lainez, Mª Luisa Levinson, Marechal y otros funda-mentaron ese aristocratismo del que otra gran figura, Roberto Arlt, junto con los interesados en la pro-blemática sociopolítica (socialrea-listas, pues), no participaron.
Bien entrado ya el siglo XXI, la si-tuación es muy otra, radicalmente distinta a la que hemos referido. Aho-ra, tras las tragedias histórico-políti-cas del inmediato pasado, los escrito-res, los jóvenes sobre todo, han girado al polo opuesto el foco de atención para llevarlo a los persona-jes como grupo o colectivo, a sectores sociales marginales, excluidos, vícti-mas de la miseria más vergonzante, arracimados en villas-miseria, sobre-vivientes apenas entre el delito, el crimen y el hambre; despojos, en fin, de una realidad infrahumana. El vi-llerismo documenta un sociopaisaje
LUIS ALONSO
GIRGADO
tremendista y, al tiempo, se utiliza como geografía de la abundante na-rrativa policíaca. Por ahí circula Cé-sar Aira de vez en cuando, junto a otros más jóvenes narradores.
En clara vecindad con esta línea se sitúa otra donde el binomio esce-nario-personajes es clave. El primero nos lleva a arrabales, a caseríos que flanquean las vías del tren, a peque-ños y lejanos pueblos, a construccio-nes al borde de solitarios caminos. Los personajes, simplemente, se en-frentan a la vida, a una cotidianeidad sin salida, a un futuro inexistente, a una violencia multiforme. En esta franja narrativa se sitúa una voz nue-va, con fresca y popular expresivi-dad, con un arte de contar de traba-jada naturalidad y sencillez, con un latido vital en el que convergen fra-caso y tristeza, dolor y abandono, el tiempo como pérdida y desengaño. Esa voz es la de Selva Almada, una narradora argentina de la provincia de Entre Ríos, que ha publicado “La-drilleros” (Lumen, 2014), su sexta novela, y que nos parece un intere-sante descubrimiento como novelis-ta.
“Ladrilleros” nos presenta, en una historia fragmentada y sometida a una temporalidad interna troceada en numerosas secuencias, la radio-grafía de un pueblo, centrada esta en dos familias malquistadas por el odio que enfrenta a Miranda y Tamai, la-drilleros. Junto al devenir de ese odio, que se hace herencia mortal, la escritora merodea por motivos como la brutalidad del hombre, la infancia y sus juegos, la condición de víctima de la mujer, la esclavitud del trabajo, el embrutecimiento de la vida ruti-naria con su degradación y sus per-versiones.
Selva Almada maneja con solven-cia los hilos de una trama donde el vivir se impone con fuerza destructi-va o creativa, entre pasiones e instin-tos, y solo mínimos refugios de afec-tos y ternura. El lenguaje narrativo enfatiza los momentos de intensidad a base de una expresividad despoja-da y sencilla, de abierta cotidianei-dad y contrapunteada por pasajes dialogados. En la sintaxis, de cam-biante ritmo, alterna el fraseo simple y breve con otro de muy larga onda y bien fraguado. “Ladrilleros” es una novela que, pese a desarrollarse en primarios y vulgares niveles de lo hu-mano, encierra otras dimensiones que la enriquecen. Así, la viveza de la narración, la inteligencia constructi-va y la densa humanidad de unos personajes de indudable certidum-bre existencial. En suma, una buena novela que proyecta sombras, silen-cios y no pocas pérdidas desde el re-ducido microcosmos creado y ani-mado por la escritora.
Fernando Llorens, un joven cercano
a la treintena, lleva varios años vi-
viendo en Marrucos en una vida de
abandono y afi ción al hachís cuando
recibe la noticia del fallecimiento en
accidente de sus padres. Como hijo
único es el heredero de una fábrica
de calzado en Alicante que su padre
forjó con éxito a lo largo de toda su vida. El carácter abúlico y des-
preocupado de Fernando hace que todos piesen que se va a deshacer
de la mejor y más rápida forma posible de una empresa que nunca le
ha interesado y que además, y como consecuencia de la crisis econó-
mica general, no atraviesa su mejor momento. De manera ágil y na-
rrativa se va dando a conocer a los lectores la particular coyuntura
del sector del calzado en España. Bajada del consumo o extrema
competencia de países como India, Marruecos o Bangladesh son cla-
ves en la degradación del sector, detonante de conductas laborales
degradadas. Fernando dará la sorpresa. El autor de “Made in Spain”,
Javier Mestre (Madrid, 1967) , pese a estudiar periodismo en Madrid y
trabajar durante años en medios de comunicación de Valencia, es en
la actualidad profesor de Lengua y Literatura y colabora en medios
alternativos en Internet. Caballo de Troya también publicó su primera
obra, “Komatsu PC-340”, en 2011.
MADE IN SPAIN
JAVIER MESTRE
Caballo de Troya / 21,90 euros
TRES MIRADAS
FINALES SOBRE
PADRES E HIJOS
LA FUERZA Y EL VIENTO
ÓSCAR LOBATO
Alfaguara / 18,50 euros
Uriel Gamboa flota a la deriva en
medio del Caribe, sin agua y con un
cadáver a su lado. El camino hasta
aquí ha sido largo: educado en una
rígida disciplina militar, escapa de
casa siendo adolescente y se une a
Miguel Lantery y Gabriel Paíño para
cumplir el sueño de convertirse en
un verdadero pirata. Su objetivo: apoderarse del oro robado por los
nazis tras la Segunda Guerra Mundial y saquear a banqueros estafa-
dores y capos de la droga. Sus incursiones llevarán a estos piratas
contemporáneos a surcar los mares desde la Costa del Sol española
al litoral italiano, desde Irlanda hasta el Caribe, asaltando barcos y
enriqueciéndose gracias a la venta de sus cuantiosos botines y a las
inversiones en negocios amparados en paraísos fi scales.
La fuerza y el viento es una apasionante novela de aventuras, una
obra de fi cción que recorre la historia de las últimas décadas desde
la mirada de unos piratas implacables para los que las derrotas más
amargas sólo pueden compensarse con la venganza Óscar Lobato
(Madrid, 1958) es periodista y escritor. Es autor de las novelas Caza-
dores de humo (2007) y Centhæure (2009), ambas publicadas en
Alfaguara.
EL SUEÑO DE
ESCAPAR DE LO
CONVENCIONAL
másLib
ros
31
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
letra
sA
tlá
ntic
as
32
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
Que A volta do Xove Príncipe se mergulle a fondo nestas problemá-ticas e que o faga, amais, cunha pro-sa depurada e ben accesible para un moi amplo abano de lectores é un acerto que presta salientar, pois Roemmers consegue revestir esta historia da procura da Sabedoría e a Bondade (que son, á fin, unha úni-ca e mesma cousa) cun relato ame-no, co que é doado empatizar e que apela á nosa inocencia e natural predisposición para tirar de cada un o que de máis xeneroso e gregario hai.
Esta xenuína novela pode agora lerse en galego mercé á excelente translación que, dende o orixinal castelán, levou a cabo Luís Gonzá-lez Tosar para Galaxia. Porque, cómpre dicilo, esta tradución non é un simple verter semanticamente o texto, senón que nel se operou un sutil labor de anosamento, de adap-tación de expresións, xiros e termos que fan da lectura desta obra unha
Roemmers, soñador de altura
A literatura de Ale-jandro Guillermo Roemmers (Bos Aires, 1958) de-
bería receitarse. Poucos libros tan positivamente estimulantes levo lido como A volta do Xove Prínci-pe, unha novela de formulación inicial metaliteraria, pois o seu protagonista non é outro que o Principiño de Antoine de Saint-Exupéry. É máis, o que Roemmers nos propón é fantasiar co seu re-greso, sendo este non xa un neno, senón un mozo, e descubrir da súa man como o planeta Terra segue inmerso na súa vertixe de luces e sombras, entre as que o Principiño deberá aprender a orientarse e axudar a que outros o fagan.
Nesta narración o Principiño é atopado perdido á beira da estrada por un condutor que atravesa a Pa-tagonia e as súas estradas solitarias e, logo de recollelo, comezan unha viaxe compartida en auto na que, nun revelador proceso maiéutico, van ir descubrindo a realidade de si mesmos ata conseguir facerse me-llores.
Neste sentido, A volta do Xove Príncipe é unha novela de aprendi-zaxe vital, tamén unha sorte de ma-nual sapiencial, de libro de exempla que, dun modo transparente e ben próximo, reflexiona sobre as gran-des cuestións que afectan e confor-man o ser humano: a capacidade de superación, a positividade necesa-ria, a defensa do ‘ser’ no canto do ‘ter’, o poder transformador do amor (no sentido máis amplo do termo) e, por suposto, a imprescin-dible aposta pola consecución dos fins máis nobres sen que os medios nos bloqueen nin os obstáculos nos paralicen.
A narrativa gnómica de Roem-mers acaba por se converter nunha sorte de parábola sobre o mundo actual, incidindo con acerto nalgún dos seus males endémicos, como o materialismo, a insolidariedade, a indolencia ou a desafección, por ci-tar só algúns dos, tristemente, máis estendidos.
ARMANDO REQUEIXOarmandorequeixo@hotmail.com
regalía, por canto palpita na súa tra-dución a autenticidade toda da lin-gua máis celmosa coa que o singu-lar mundo narrativo do escritor arxentino cobra nova vida en gale-go. O volume vai precedido dun breve prólogo de Bruno d’Agay, pa-rente do propio Antoine de Saint-Exupéry, quen aplaude a mensaxe esperanzada e construtiva que A volta do Xove Príncipe amosa. Pola súa banda, a obra enriquécese ta-mén coas fermosas ilustracións que deseñou para ela Laurie Hastings, quen nas últimas edicións en caste-lán do libro fora xa tamén responsa-ble de dar vida en imaxes a este mozo principesco, tan entrañable dende que o aviador francés nolo presentara en 1943 e que agora re-gresou para habitar entre nós gra-zas aos bos oficios de Alejandro Guillermo Roemmers, soñador de altura que cultiva, incansable, a de-licada rosa da esperanza na Huma-nidade.
A VOLTA DO XOVE PRÍNCIPE
A.G. ROEMMERS
Editorial Galexia, 2013/ 13 euros.O escritor Alejandro Guillermo Roemmers
Dotado dun dos estilos máis poderosos do xornalismo da pre-guerra, a lectura de
James Agee (Knoxville, Tennessee, 1909-Nova Iorque, 1955) nos últi-mos anos está cada vez máis accesi-ble no mercado hispano. A editorial Capitán Swing ven de publicar Al-godoneros. Tres familias de arren-datarios en tradución de Alicia Fryeiro.
A historia do manuscrito ten de por si interese. En 1936 James Agee levaba xa catro anos traballando como redactor para a revista Fortu-ne. Entrou nela o ano en que Erski-ne Cadwell amosou en Tobbaco Road (O camiño do tabaco, 1932) a situación dos recolledores desta planta nos EEUU. A Agee encar-gáronlle recorrer o sur dos Estados Unidos nos meses de xullo e agosto de 1936 para elaborar unha repor-taxe sobre a vida dos agricultores máis pobres, que logo a revista non considerou convinte publicar. Algo similar tamén lle pasou con relativa frecuencia ao malogrado Foster Wallace, tan diferente, e en cambio, tan parecido a Agee na concepción dun traballo xornalístico que, pre-ñado de orixinalidade narrativa e sen ter en conta o espazo, acaba por derivar en literatura. Ambos escri-bían o que consideraban que debían escribir, dun xeito ou doutro. O ma-nuscrito de Algodoneros durmiu durante anos no caixón, ata que foi rescatado en 2003 pola filla de Agee e publicado dez anos despois por Melville House.
Algodoneros dialoga directa-mente co seu texto de 1941 Elogie-mos ahora a hombres famosos, con-venientemente rescatado hai uns anos pola man de BackList. Algodo-neros, en certo sentido, é a primeira versión desta obra, e ten máis inte-rese tendo en conta que é cinco anos anterior á archifamosa As uvas da ira, do futuro Nobel Steinbeck. Non debemos esquecer estes datos para contextualizar a composición de Al-godoneros. Agee traballou man a man co fotógrafo Walker Evans, en ambos os dous traballos. Aínda así, quen pense que Algodoneros é unha
obra menor ou que só ten importan-cia como preparatoria de Elogiemos ahora a hombres famosos está erra-do, porque ten entidade propia, e unha capacidade literaria e crítica que desborda o seu carácter de xor-nalismo social para se convertir nun texto moral sobre o significado da pobreza, pero tamén un retrato da conciencia do escritor e do lector ante unha realidade como a que amosa Agee.
Tal vez radique nesa mistura de denuncia social e análise sagaz da Norteamérica profunda a falta de convencionalismo que fixo a Fortu-ne desbotar a súa publicación. Al-godoneros narra sen contemplación estes feitos, que o editor, John Sum-mers, decidiu complementar conse-cuentemente con quen foi neses dous meses do verán de 1936 parte da mirada de Agee, o ollo técnico do fotógrafo Walker Evans a través de fotografías súas, agora conserva-das na Biblioteca do Congreso. Con elas o texto contémplase, paradóxi-camente, máis vencellado ao que debía ser a idea compositiva orixi-nal de Fortune.
Algodoneros céntrase na vida de tres familias de agricultores arren-datarios habitantes do condado de Hale, en Alabama, que merecen ser recordados polos seus nomes: os Burroughs, Tingle e Fields.
O traballo de Agee non se estruc-tura, con todo, en termos humanos, senón nos elementos que definen a capacidade literal de vida que po-súen esas familias, en sete capítulos de ordenación máis clara que Elo-giemos ahora a hombres famosos. Cartos, saúde, vivenda, educación, ocio, traballo e comida, son trata-dos dende a perspectiva concreta deses homes, mulleres, e nenos, e quedan corroborados, poderiamos dicir, nos textos independentes que se conforman no retrato dos negros, por unha banda e pola outra, pe-chando o libro, o dos terratenentes donos das familias descritas por Agee.
O relato de Agee, e máis o de Evans, non cae, a pesar de todo, no populismo senón que se sustenta de modo xeral na independencia den-
tro dun estilo tan poético como ri-goroso. Ambos describen as condi-cións de vida duns labregos que carecen de case todo, que casan xó-venes e morren xóvenes, que ape-nas teñen acceso á educación e cuxa forma de vida é completamente allea para o xornalista cultivado que era Agee. Aínda así, sería tamén esaxerado dicir que Algodoneros entra na crónica etnográfica, por-que autor e fotográfo non preten-dían a análise dun corpo social ex-traño, senón dar conta dunha realidade humana definitoria do país do New Deal. Agee e Evans fá-lannos dunha América de roupa co-sida a remendos a través de miradas e rostros agotados, perfilados pola falta de saídas que forma o círculo vicioso da pobreza, da ignorancia, e do verse atrapados na pura supervi-vencia. É un elemento que ao seu xeito tamén aparece maxistralmen-te representado nas páxinas doutra grandísima novela coma é Stoner (1965), de John Williams.
Aquí o protagonista logra esca-par grazas á cultura da presenza ominosa e deshumanizadora da vida duns pais labregos atrapados na susbsistencia, e nunha vida tan deshumanizadora que é asumida como inevitable. E sen embargo, Agee, a diferencia de Williams, aca-da outra visión literaria tanto da humanidade coma da dignidade da supervivencia, mesmo nos retratos de familia que ás veces intúe máis
XOSÉ ANTONIO LÓPEZ SILVA
James Agee ou a dignidade do desengano
ALGODONEROS. TRES
FAMILIAS DE
ARRENDATARIOS
JAMES AGEE
(PRESENTACIÓN DE ADAM
HASLETT)
Capitán Swing, 2014.
18,50 euros.
via
xeIn
consta
tete
Tal vez radique
nesa mistura de
denuncia social e análise
sagaz da Norteamérica
profunda a falta de
convencionalismo que
fixo a Fortune desbotar a
súa publicación.
Algodoneros narra sen
contemplación estes
feitos, que o editor, John
Summers, decidiu
complementar
consecuentemente con
quen foi neses dous
meses de verán de 1936
parte da mirada de Agee,
o ollo técnico do
fotógrafo Walker Evans a
través de fotografías...
33
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
que narra, o que está a sepáralo do xornalismo estricto que podemos atopar, por exemplo, no imprescin-dible Por cuatro duros. Cómo (no) apañárselas en Estados Unidos de Barbara Ehrenreich, tamén oportu-namente rescatado pola propia Ca-pitán Swing despois de ser editado por RBA en 2003.
Na narración e na descrición dos detalles concretos é onde Agee re-vela a súa potencia creadora, a súa inmensa capacidade estilística de recrear a propia realidade, desmi-gallándoa, por dura que resulte, ante o lector.
Nese relato do cotiá como sus-tentador de boa parte do que sen pensar, convértese a vida, está la-tente xa a súa gran novela, Unha morte na familia, coa que Agee ga-ñou póstumamente o Pulitzer en 1958. O que foi tamén poeta laurea-do en Yale, excelente crítico de cine e guionista de Hollywood en A noi-te do cazador (e A raíña de África) está nestes textos noutro plano dife-rente. Tamén a súa maneira Algo-doneros estanos a falar en parte da morte, da morte en vida dos mem-bros desas tres familias.
Agee consegue un retrato final tanto da trascendencia coma do desengano. O mesmo que un atopa na mirada dese labrego novo da foto da portada do libro, ou no ollar turbador dun neno ao que lle falta moi pouco para pasar da inocencia ao cansanzo.
La corrupción y la burbuja inmobiliaria llegan a la cartelera
La película “Corrupción en el poder” examina, con una base cómica, las relaciones entre po-
líticos y grupos de presión, critican-do las carencias de un sistema co-r r u p t o y q u e s e a p o y a sistemáticamente en el fraude y los sobornos.
La película se centra en el perso-naje de Jack Abramoff, lobbista que llegó a la cima a base de tratos se-cretos con diferentes políticos. Un intercambio de favores en el que la legalidad no siempre está presente.
El carismático Johnny Depp protagoniza “Transcendence”, un largometraje de cien-
cia ficción, que además es la ópera prima de Wally Pfister, acompaña-do por nombres como los de Rebec-ca Hall, Paul Bettany o Cillian Mur-phy.
Will es un reconocido investiga-dor, a la cabeza en los estudios de inteligencia artificial y que tiene que enfrentarse a los extremistas antitecnología. En uno de sus con-flictos traspasa su conciencia a una de sus máquinas, lo que le hará in-destructible.
Mientras, “Yo, Frankenstein” nos sitúa en un escenario en el que, dos-cientos años después de su creación, el monstruo ideado por el doctor Frankenstein, Adam, aún sobrevive. Cuando estalla una guerra en la que está en juego el futuro de la huma-nidad, Adam se da cuenta de que él es una pieza fundamental para la resolución del conflicto.
El personaje ideado por Mary Shelley vuelve a la gran pantalla, esta vez con el rostro de Aaron Ec-khart y con los tintes de acción que aporta Stuart Beattie, responsable de libretos como los de la saga “Pi-ratas del Caribe”.
HISTORIAS DE AMOR
Por otro lado, y tras el éxito de las anteriores adaptaciones españolas
Depp y Frankenstein se miden en los estrenos de esta semana
La actriz Shirley MacLaine está
rodando la película “Wild oats”
en Las Palmas de Gran Canaria.
En el filme, dirigido por Andy
Tennant, participan además
otros reconocidos actores como
Jessica Lange, Demi Moore y Bill
Connolly. EFE/ELVIRA URQUIJO A.
El festival de cine de Taormina,
en Sicilia, reunió a un gran
número de actores de todo el
mundo que participaron en
conferencias y cursos a lo largo
de las diferentes jornadas del
certamen. El actor Ben Stiller
participó en la “clase Tao” con
un grupo de estudiantes y
mostró su faceta más divertida
riéndose de una caricatura de sí
mismo. EFE/CLAUDIO ONORATI
Una multitud asistió a la
apertura de la 22 edición del
Festival de Cine de Verano de
HBO en el Bryant Park de Nueva
York. El certamen, celebrado al
aire libre, comenzó con la
película “Fiebre del sábado
noche” y termina en agosto. EFE
LA VETERANA SHIRLEY
MACLAINE RUEDA UN
FILME EN GRAN CANARIA
EL FESTIVAL DE CINE DE
TAORMINA REÚNE A UN
GRAN NÚMERO DE ACTORES
INAUGURADO EN EL BRYANT
PARK DE NUEVA YORK EL
CICLO DE VERANO DE HBO
UNO DE LOS
MONSTRUOS MÁS
CONOCIDOS DE LA
LITERATURA VUELVE A
LA VIDA CON AARON
ECKHART
prende a los adultos desvelando in-formación que no estaban a su al-cance, por lo que todo apunta a un fenómeno sobrenatural.
Con el difícil reto de huir de la etiqueta de “cine religioso”, el direc-tor Randall Wallace presenta un drama que versa sobre la fe y las preguntas que todo ser humano se plantea.
Por último, “La jaula dorada” es una producción franco-portuguesa que trata, con un tono desenfadado, el tema de la inmigración y la iden-tidad cultural.
Por último, las canciones del gru-po The Proclaimers estructuran la comedia musical “Amanece en Edimburgo”, basada en la obra tea-tral del mismo nombre, y que cuen-ta con éxitos como la archiconocida composición “I’m gonna be (500 miles)”. Dos soldados, tras su paso por Afganistán, se reencuentran con sus respectivas parejas. Pero un secreto hasta ahora oculto pondrá en peligro sus relaciones.
Johnny Depp, durante el estreno de su película “Transcendence”. EFE
de la obra de Federico Moccia llega “Perdona si te llamo amor”, donde la pareja formada por Paloma Bloyd y Daniele Liotti se pone a las órde-nes de Joaquín Llamas.
Niki es una joven de diecisiete años que aún va al instituto, mien-tras que Álex es un publicista algo inmaduro al filo de los cuarenta. La diferencia de edad parece insalva-ble, pero aún así entre ellos surgirá el amor.
Por otro lado, el navarro Francis-co Avizanda estrena “Sapos y cule-bras”, una particular fábula de los tiempos de crisis surgidos como consecuencia de la burbuja inmobi-liaria. Los problemas financieros de su padre sumergirán a Rebeca en una trama en la que un botín oculto y unas grabaciones comprometedo-ras serán los elementos clave.
FE RELIGIOSA
“El cielo es real” cuenta la experien-cia de un niño que, después de una difícil operación quirúrgica, sor-c
ineTeatro
34
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
Aunque estando a unos pocos metros de la playa o en los mon-
tes de Sanabria, donde vive el lobo y el extraño silencio de aquel
desastre producido por el franquismo hace no muchos años y
que causó la muerte de mujeres, hombres y niños, es normal
que a uno le apetezca más bien poco ir al cine, y menos a unos
multicines con 3D y palomitas a precio de oro, pero lo cierto es
que en las ciudades, a estas horas, el verano ya ha comenzado
oficialmente, y con él también la cartelera de verano, donde ya
está ahí nuestro Johnny Depp y nuestro Morgan Freeman, y
donde también hay espacio para alguna comedia romántica de
esas que parecen financiadas por el Opus Gay. De lo más reco-
mendable del momento, pues…
Trascendence, por decir algo, por si quieren ver a Johnny de
nuevo, y ya van muchas veces, con cuello Mao, y por si quieren
ver a Morgan, en su papel de siempre, de negrata secundario. Y
es que si hay un género que vuelve a estar de moda y que no le
llega a la suela de los zapatos a lo que fue ése es el de la ciencia-
ficción. Películas con mucho ego y muy poca substancia, como
Gattaca o Matrix, nos han traído hasta este momento en el que
estamos hoy. Así, el fiel dire de foto de Christopher Nolan, que
espero que no viva toda su vida de Memento, se ha lanzado a la
dirección así, en plan kamikaze, en plan: Tú trae al Johnny que
yo lo dirijo y lo saco en plan dios cibernético, papel que no le
pega al pobriño ni con Loctite.
Visualmente cutre, a pesar de la pela invertida en el monstruito,
Trascendence es otra de esas pelis que puedes ir a ver para de-
cir: Jo, qué cantidad de mierdas se hacen bajo el titular de: Pro-
ducida por el director de, que es como decir nada.
Pfister y su guionista Jack Paglen, otro que se estrena, tratan
de meterse en la nueva ciencia-ficción, ya no centrados en la
tecnología y sus peligros, sino en una cosa de risa que no con-
vence ni a los y a las fans del género, sino tampoco a los fans de
Nolan. Una peli, como tantas que se estrenan en verano, lasa y
sin músculo, sin corazón y lo que es peor, sin cerebro ni ilusión.
Esperemos que conforme pasen los días nos pongan algo más
rico que lo que podemos comer hoy.
No vamos a hablar esta semana de una buena película. Es más, hablaremos
de una que es infame. La última de Statham, Redención (2013) un desmán de tal calibre que uno se pregunta mientras la ve si su celu-loide, o proyección digital, no ema-na un miasma opiáceo, algo que despierta en el subconsciente del espectador una película paralela que presenta un argumento indivi-dualizado y psicotrópico a cada par de ojos desde la butaca.
Luego comprobé que la película que había visto no era inventada, sino que realmente Redención es así. Increíble en el todo y en sus par-tes. El todo es una historia que trata de conjugar una peli de puñetazos y patadas con un romance imposible, el del tío duro de bajos fondos que encarna Statham con la monja de AgataBuzek.
Las partes, son perlas de inmun-dicia: monja y matón hablando de penes, Statham haciéndose pasar por gay, saltos en el tiempo absur-do, casualidades y causalidades cósmicas.
Ahora bien, uno podría pregun-tarse qué hace un crítico dedicando el espacio privilegiado de la semana a este horror. Bueno, pues hay va-rias razones para ello. La primera me la dio un debate de Babelia que tuve la oportunidad de escuchar durante la Feria del Libro de Ma-drid. Allí se discutisobre la conve-niencia de dedicar espacio solo a lo bueno, es decir, que los cada vez más escasos párrafos culturales de la prensa ejerzan de cedazo artísti-co y separen el trigo de la paja solo
ÁNGEL LUIS SUCASAS
acción salvaje y deseos primarios que funcionaron como un Abraca-dabra.
Lo divertido de la cuestión es pa-rarse en la carrera individual de cada uno, ver cómo Schwarzeneg-ger va reduciendo la violencia para intentar un asalto al cine familiar, cómo Willis se dedica a ampliar abanico y cómo los Stallone, Norri-so … se limitan a hacer lo suyo. En el caso de Statham, Redención su-pone su momento surrealista, esa película que casi todos estos intér-pretes del mamporro tienen en el que sale un engendro total, un abor-to fílmico tan incomprensible como divertido de disfrutar. Y creo que no es solo cosa mía, sino que, como bien supo Burton en su Ed Wood, esto de meter las manos en la co-chambre y disfrutar con el placer culpable (Wittgenstein y sus nove-las de vaqueros) es algo esencial para permanecer cuerdo.
Placeres culpables
Trascendence
Estrenando
el verano
reseñando lo que gusta. No me convence ese argumento.
Creo que la validez de un crítico, y hubo posiciones en ese debate que así lo defendieron, se cimenta tanto en lo que le gusta como en lo que no le gusta. Un crítico es una voz emi-nentemente subjetiva que orienta en base a un abanico de conoci-mientos y que se desnuda de algu-na manera para transmitir el “a mí me parece que tal o cual…”. Así que solo ver el “a mí me parece bien” deja el cuadro a medias y no permi-te que quien lo lee se fíe de él. La cal debe llevar siempre arena.
La otra razón es mucho más per-sonal. Este es el lugar donde volcar nuestras fobias y filias, ya que quien nos lee, con suerte, se supone que nos sigue (o nos soporta) a la larga distancia, semana a semana. Por eso he elegido Redención. Porque quiero hablarles de una de mis fi-lias: las pelis de musculitos. Adoro
seguir la trayectoria de los actores que deciden dedicar su vida a partir caras y a lucir, mientras la edad se lo permite y más allá, abdominales apolíneos y bíceps de los que cascan nueces.
Statham es uno de los que está quemando los últimos cartuchos de una generación que consiguió sa-quear las arcas del séptimo arte a lo grande, encumbrando en los 80 y 90 a Arnold Schwarzenegger como el actor más taquillero de todos los tiempos. El sístole-diástole del arte, la necesidad de estos Hércules par-cos en palabras y en sesera (al me-nos, en sus personajes) no fue más que la reacción lógica a los héroes de los 70. Tipos como Al Pacino o Dustin Hoffman, almas torturadas y nihilistas con aspecto progre con el que difícilmente se podía identifi-car una audiencia masiva. Pero los Schwarzenegger, Stallone y Willis consiguieron la mezcla perfecta de
cin
eTeatro
35
Diario de FerrolDOMINGO,
22JUNIO DE 2014 Nordesía
PABLO PORTERO
enFoto
gra
mas
36
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía muchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol
15º PROMOCIÓN DE LOS ALUMNOS DE CUARTO DE SECUNDARIA DEL COLEGIO LA SALLE
El pasado 20 de junio tuvo lugar en el mencionado colegio el acto de finalistas de esta promoción. En la
celebración, en la que participaron además de los propios alumnos, padres, familiares, amigos y profesores, se hizo
entrega por cortesía del centro de las orlas, becas e insignias del colegio a cada alumno. El acto culminó con un
aperitivo para todos los asistentes en el comedor escolar. ¡Buena suerte a todos!
SELECCIÓN JUVENIL
FERROLANA
(1960-1961)
Un lector nos remite
esta imagen. Forman,
en la parte de arriba y
de izquierda a derecha:
Roberto, Pichi, Dopico,
Pepe Díaz, Varela,
Paquiño, Salido, Pecho
y Rivera. En cuclillas:
Fito, Carlos, Gómez,
Emilio, Mundo, Zarrita y
Lis.
enFoto
gra
mas
37
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 NordesíamuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol
MARTA Y ELSA
Ya cumplís
ocho años y
vuestra
familia y
amigos os
desean que
paséis un
bonito día.
¡Felicidades!
ALBA CAMPELLE
¡¡Feliz cumpleaños!! Espero seguir celebrando contigo muchos años más... Gracias por ser como eres. ¡Te quiero
muchísimo...! Un besito de Sabela
Camilo Regueiro, Jesús Agulla y Domingo Agenjo
Margarita Cortiñas, Marina González, Isabel Rodríguez y Manuela Morado
Manuel Fernández, Marina Pita y Consuelo Sueiras
Ana Couce, Juan Anido, Elvira García y Elena Malde
Fernanda Fernández, Angélica López y Pura Díaz
enFoto
gra
mas
39
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
Araceli Palacios, Paula Garel e Iria Hermida
Isabel Fraga, Cesi Amarelo, Manoli Muíño y Tere Portela
María González, Carmen García y Carolina de Santiago
Rosa Salido, Karina Cardenalli y Nerea Cartelle
Fotografía de grupo de los asistentes
José Ramón Moreira, Paco Villadóniga y Rafa García
Rosa Calvo y Chata Garel
Sonia Ramírez, América Filgueira y Ana Belén Brito
Primera reunión de
extrabajadores de
Calzados Timora y Prince
Los antiguos trabajadores y trabajadoras de Calzados Timora S.A. y Calzados Prince tu-vieron la feliz idea de recordar tiempos pasados con una comida que se desarrolló el pa-sado 17 de mauyo en el Restaurante La Frontera. Los organizadores no pudieron locali-
zar a muchos de los exempleados, que llegaron a superar los 60, por lo que estos nos facilitan un teléfono de contaco, el 619 025 558 (América), para próximos encuentros. De lo que no cabe duda es de que todos disfrutaron del reencuentro.
enFoto
gra
mas
40
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
El Coachella coruñés
Las camisetas y los vestidos de tirantes
son la seña de identidad de Rumi Neely, la
autora de www.fashiontoast.com. Los
lleva con alpargatas, shorts... Nada se le
resiste a esta bloguera californiana. Sus
fotos no tienen desperdicio. Tampoco sus
viajes, ¡en los que siempre hace sol!
Chiara Ferragni es la reina de la
blogosfera. Con más de dos millones
de seguidores en Instagram, la italiana
está dispuesta a arrasar en Los Angeles.
En este look de www.theblondesalad.com,
la ensalada rubia presume de mono corto
con volante.
La número 1 de las blogueras españolas
es de Vigo, y aunque acaba de fi jar su
residencia en Madrid, la playa es una de
sus debilidades, como se ve en esta
foto. Alexandra Pereira lleva en este
look un top boho en blanco y azul de
Chicwish. Podéis conocerla mejor
y descubrir otros outfi ts en
www.lovely-pepa.com.
No todo el protagonismo
iba a ser para Kim. La
pequeña del clan Kardashian,
Kendall Jenner, arrasó en la
alfombra roja de los Much
Music Video Awards con
este vestido de Fausto
Puglisi con escote
invertido por encima de
las caderas dejando al
descubierto sus ingles.
Pero que las dos rajas del
vestido no os confundan.
Esta modelo de 18 años
desfi ló para grandes
fi rmas como Givenchy o
Chanel. Por cada
aparición en un
capítulo del reality
“Keeping Up With
The Kardashians” se
lleva 5.000 dólares.
Camiseta básica de tirantes
para disfrutar del sol
Chiara Ferragni y su mono de
volante “around the world”
Un top en blanco y azul de estilo
boho para un romance playero
La pequeña Kardashian presume de ingles
en la alfombra rojala
págin
adePatric
iaG
41
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía# BLOGROLL
Fashion Toast
The blonde salad
Lovely Pepa
# OMG
# OOTD
PATRICIA G.www.donkeycool.es
Unas gafas de sol de espejo con toques de
color
Estas gafas de sol de Fendi lo tienen todo: una
patilla de color, como manda la tendencia, y
cristales de espejo dorado.
# WISHLIST
Hoy os traigo tres looks y tres pro-puestas
para ir de festival este verano o para bajar por la escalera núme-ro seis del Orzán la noche de San Juan. Los de las fotos son del Coachella cali-forniano y el Pri-mavera Sound de Barcelona (podéis en-contrar más en www.vogue.es), cómodos y versátiles. Y quizás demasiado ligeros para mañana por la noche, pero eso se pue-de arreglar con una buena parka, o una sudadera, en la mochila.
Yo pienso bajar con unos shorts, una camiseta básica y una bomber, pero tampo-co desentona llevarse un ki-mono. Para ser la más cool de la playa puedes añadirle al look un crop top o un bikini. Se acabó eso de ir al San Juan con la ropa vieja que se utiliza para trabajar en la huerta de la finca. Si quieres ga-nar seguidores en Instagram, ponte una diadema de flores (en Zara son asequibles). Las gafas de
espejo, otro must, os las podéis ahorrar porque de
noche no pega el sol, y no merece la pena per-derlas en una fiesta en la que se pierden tantas cosas. El look cowgirl california-no puede ser otra opción, con vesti-do de crochet, bo-tines y un bolso de flecos. Las que no estéis dispuestas a
pasar frío podéis recurrir a los petos, tanto en su versión larga como corta. Como acompañamien-to para los pies, unas Nike Air Max. Así estarás perfecta para bailar con Arcade Fire y The National o, en el caso de la noite meiga, para saltar las hogueras y alargar la fiesta hasta el amanecer. Ya solo fal-ta que laves la ropa cuanto antes si no quieres acabar oliendo a sardina hasta fin de año.
EL SAN JUAN ES SOLO LA
PRIMERA DE CIENTOS DE
FIESTAS Y FESTIVALES DE
VERANO. LAS PRENDAS
CLAVES: UNOS SHORTS, UN
KIMONO, UN BOLSO DE FLECOS
Y UN PETO
rede. Por suposto, maioritariamen-te no software privativo. Si. Outra vez. E por que? Porque é un xeito estrito de controlar aos clientes. Para conectarte a unha aplicación-servidor dese tipo, precisas ter ade-mais dos dados de acceso, as actua-lizacións ó día, etc... non quero dicir que soamente ocorrera co soft-ware privativo, pero evidentemente dominou o mercado todos ese anos atrás, e as súas estratexias de mer-cado, condicionaron ao propio des-enrolo do software. (Espero que compartades experiencia de inten-tar solucionar problemas con ese tipo de software por teléfono de atención. Comprenderedes o com-plexo que resultaba un simple cam-bio de hardware nun equipo, unha necesidade específica de empresa, etc...)
As “aplicacións web”, xeran páxi-nas web en formatos estándar, que funcionan (e son) como aplicacións, mostrando unicamente ao usuario unha “interfaz” na que poder traba-llar con todas as funcionalidades do programa. Sen embargo, aquí xorde a radical diferencia. Para traballar con estas aplicacións soamente se precisa un navegador que empre-gue correctamente os estándares
Aplícate el web
As aplicacións web son ferramentas desenvolvidas na inxeniería infor-
mática para empregar polos usua-rios (clientes) evitando a maior par-te dos inconvintes que representa ter e manter aplicacións e servizos por separado. Botemos un ollo.
Convencionalmente, empre-gáronse (e aínda se fai) programas cliente(aplicacións) que se poñían en contacto con outras aplicacións instaladas en servidor para dar ser-vizo e centralizar os dados de varios usuarios.
Un exemplo: Para levar a conta-bilidade dunha empresa, precisas dunha aplicación contable. Pode ser unha aplicación que só existe no teu ordenador, pero por varios motivos, normalmente é preciso completala cun servizo a maiores. Un servizo que non é máis que outra aplicación instalada nun servidor, coordinada coa primeira, para que a través dun-ha rede informática podan compar-tir dados, facer copias de segurida-de, actual izarse a vers ións melloradas, etc... Simplemente o feito de que haxa actualizacións do software (cambios máis ou menos transcendentes nas aplicacións, re-modelacións, melloras, amplia-cións, corrección de erros...) obriga a todos os usuarios (puideran ser miles) a estar “á última”, coas ac-tualizacións ó día, para evitar erros de funcionamento, perdida de da-dos, e outros males. O mesmo pasa co servidor.
Esta e moitas outras desvantaxes, marcaron o camiño ate o de agora na interacción cliente-servidor en canto a aplicacións de traballo por
F. ALVARELLOS MACEIRApakolas.blogaliza.org
“Por suposto, por
ter mencionado
navegador, e
estándar, o
tristemente
famoso 3xpl0r3r
non se inclúe”
“Aforramos moito
tempo e
quebradoiros de
cabeza coas
actualizacións, e
tamén recursos e
espazo do...”
“Entusiasmados
uns por non ter que
manter miles de
instalacións en
quen sabe que
ordenadores, e
outros desfrutando
dende o primeiro
momento do
servizo...”
podes traballar. En calquera mo-mento, en calquera lugar, e por riba, independentemente do sistema operativo que empregues.
Outro eido que aplaude este tipo de software, é o que desenvolve tra-ballo colaborativo. Imaxinemos tra-ballos de coordinación, documenta-ción, calendarios, oficina... feitos entre moita xente, cadaquen nun lugar distinto.
Esta estratexia de uso do soft-ware é coñecida como “Software como servizo”. As empresas que a levan a cabo “Proveedores de apli-cacións de servizo”(siglas ASP en inglés), e este modelo de negocio está atraendo á propia industria do software convencional, e á máis moderna. Entusiasmados uns por non ter que manter miles de instala-cións en quen sabe que ordenado-res, e outros desfrutando dende o primeiro momento do servizo, sen perder un momento en temas técni-cos informáticos.
Agora unha consideración. Todo o falado ate o de agora depende da rede informática na que se sustente. Se falamos de 1nt3rn3t, falamos dunha rede privada, e para disfruta-la, hai que pagar. Lástima dunha pública non? Saúde. in
form
átic
aR
eal
42
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
html, css, java... Linguaxes de pro-gramación, estilos, streaming... Por suposto, por ter mencionado “nave-gador”, e “estándar”, o tristemente famoso 3xpl0r3r, non se inclúe.
As desvantaxes deste tipo de software son poucas, e a maior par-te teñen que ver co número de fun-cionalidades (tarefas que pode facer o programa), e a medida que pasa o tempo, isto perde senso pola mo-dernización do software.
As vantaxes sen embargo son moitas. En canto ás actualizacións, por unha banda, son automáticas no servidor. O cliente non ten que facer nada, e pola banda do cliente, non hai incompatibilidades por ter instalado ou non tal ou cal versión.
Aforramos moito tempo e que-bradeiros de cabeza coas actualiza-cións, e tamén recursos e espazo do ordenador, posto que non instala-mos nada que non sexa o navega-dor, e os cálculos, refresco e tarefas da aplicación, realízanse maior-mente no servidor.
Outra vantaxe das gordas: A por-tabilidade. Non precisas estar no ordenador que ten instalado o pro-grama. Podes estar a mil Km de dis-tancia. Con achegarte a un ordena-dor con navegador, e aceso á rede,
NONITO PEREIRAnonitopereira@live.com
Manuel no es músi-co de escuela, él aprendió el com-pás con el vaivén
de las olas de las playas de su Huel-va. Compás de palmas flamencas y versos de carnaval de su tierra ma-rinera (Isla Cristina). Manuel no escribe canciones, poco a poco las compone con trocitos de su alma y de nuestra alma, para después po-nerles velas, para que sus letras y melodías surquen océanos de emo-ciones. Manuel no es hombre de proyectos, Manuel es creador de sueños, y a eso nos invita en este “Confieso que he sentido”. “Luchar por los sueños nos mantiene des-piertos y vivos. Esta canción nació desde el amor para recordarle a al-guien especial que nunca dejase de soñar…”, a seguir soñando, a se-guir creyendo y creando juntos un mundo mejor.
Desde aquel “Quiéreme” de su primer álbum, hace solo diez años, hasta “Confieso que he sentido”, hemos ido conociendo a Manuel Carrasco y compartido cada pelda-
La “terbutalina”, además de ser u fármaco, un agonista de los recep-tores beta adrenérgico-
ses, también es un grupo de Muros que pasa por ser el quinteto menos serio del panorama musical gallego, muy energético, que con su punk “garajero” acelerado, bajo las con-signas de “más rápido, más fuerte” alborotan los escenarios desde 2010, fecha de su creación, con unos directos inyectados de “speed ramoniano” en los que no existe margen para el descanso, ya que su música provoca una acción inme-diata en las extremidades inferiores que no paran de moverse por los efectos de las canciones “gastro-punk” –según ellos “o punk morreu e comémolo nos”– de corta dura-ción ataviadas con “humor ácido” en sus letras. O sea, te hacen bailar como si te duchases todas las maña-nas en aguardiente.
Fiesta, baile y diversión a ritmo de “tupa-tutupá”. A Terbutalina –Migui (voz principal y guitarra), Mon (guitarra y voces), Samu (bajo y voces), Brais (teclado y voces) y Carlos (batería)– le van las prisas, ya que desde su creación ya cuentan con una discografía abundante. En 2011 presentaron su debut, “Live in Catoira”, al que siguió el EP “Que-de-leite!”, y al poco tiempo vio la luz su primer LP de estudio, “Bron-codilatador”. En 2012 vuelven a grabar un EP, como antesala de “Ritmo Serbio”, el álbum definitivo que mejor describe a los terbutali-nos. Casi un año después la forma-ción garage-punk está de vuelta y lo hace con “A Muerte”, grabado en los estudios A Ponte bajo la supervisión de Tomás Ageitos y con el trabajo de Arispunk, que coloquialmente pue-de “traducirse” como “a por todas” y que tiene diez canciones, en el que el vértigo rítmico impulsado por “la rabia, el entusiasmo y la decepción”, marca una impertérrita e intensa velocidad de crucero, aunque aso-me una estructura melódica más perceptible, de índole “garajera” que en su anteriores trabajos.
Sus seis discos han sido autoedi-tados y distribuidos solo en digital, siempre con la modalidad de descar-ga libre. De “A muerte” se agotaron las descargas libres en tres horas.
Manuel Carrasco se confiesa en
directo
Terbutalina
presenta su
disco “A
muerte”
EN ESTE CASO, EL “CONFESIONARIO” SERÁ EL
PALACIO DE LA ÓPERA DE A CORUÑA, DONDE EL
VIERNES 11 DE JULIO DE 2014 PRESENTARÁ SU
SEXTO TRABAJO “CONFIESO QUE HE SENTIDO”
LLENO DE NUEVAS EMOCIONES, MATICES, COLORES
Y VIDA, RECORRIENDO LOS SENTIMIENTOS Y
VIVENCIAS DE LOS 10 AÑOS QUE HAN LLEVADO A
MANUEL CARRASCO A SER UN ARTISTA PLATINO Y
A LO MÁS ALTO DE LAS LISTAS DE VENTAS
ño en su camino hacia el éxito. Cuenta con un gran respeto por parte de la crítica y una enorme le-gión de fans que le siguen allá don-de va.
En el álbum que presenta en esta gira aniversario Manuel ha querido hacer un recorrido por sus diez canciones más personales e importantes desde que se publica-ra su primer LP en 2003, y también incluye tres temas nuevos: “Niña de la voz quebrada”, “Aprieta” (se-gundo sencillo) y el primer single “No dejes de soñar”. Las clásicas “Y ahora”, “Sabrás”, “Porque”, “Que nadie” o “Montañas de sal”, suenan distintas. Al más puro estilo del in-térprete y creador andaluz, este disco recorre los sentimientos y vi-vencias de todos estos años de an-dadura de un soñador que llega más poético, maduro y equilibrado que nunca. La grandeza del artista onubense se descubre viéndole en directo, donde consigue arrebatar al público una gran complicidad, con un espectáculo arrebatador y de producción impecable.
Los cantantes hispanos son
especialistas en interpretar
canciones para el Mundial.Ricky
Martin fue el primero en
encender la mecha con aquella
“Copa de la Vida” que logró que
medio mundo bailara al ritmo de
melodías latinas. Shakira pego
el “pelotazo” con su “Waka
waka” en el Mundial de
Sudáfrica, al que también se
apuntó Bisbal con la canción
“Wavin’ flag” junto a K’naan.
Este año el cantante cubano
americano Pitbull, junto con la
neoyorquina de ascendencia
puertorriqueña Jennifer López,
son los encargados de cantar el
tema oficial de la FIFA para el
campeonato de Brasil. Pero
Ricky Martin también jugará el
Mundial Musical con la canción
“Vida”, ganadora del concurso
SuperSong. Un tema de verano.
La revivalista irlandesa de
rockabilly Imelda May está de
vuelta con su tercer álbum,
“Tribal”, un disco donde celebra
la cultura del rock’n’roll y sus
lealtades “tribales”. Celebramos
el regreso de esta chica
irlandesa que, si no es la reina
del rockabilly, poco le falta, con
esa rotunda revisión de los
sonidos clásicos. Esos que
suenan a madera y a la
liberación experimentada en los
comienzos de la rebeldía juvenil.
Con la publicación de su
sonadísimo debut “Love Tatoo”
y su doble disco de oro
“Mayhem”, Imelda ha sido uno
de los talentos más originales
del panorama musical,
conquistando admiradores
como Jeff Beck o Bono con su
contagiosa mezcla de rockabilly,
jazz, blues y sus duros himnos al
desamor. Un disco, fiel a los
cánones del género, con las
gotas precisas de swing y
boggie, en el que no podían
faltar las tiernas baladas de
ambientación jazzie.
RICKY MARTIN
“VIDA”
IMELDA MAY
“TRIBAL”
todoM
úsic
a
43
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
AURICULARES PARA ATLETAS
Siete de cada diez personas que
practican ejercicio físico lo hacen
acompañadas de música, de modo
que la elección de unos buenos
auriculares es importante. Los
problemas habituales en estos
casos es que se caen o hacen daño
en las orejas. Desde EEUU llegan
los nuevos YurBuds, unos
auriculares ergonómicos y con
buena calidad de sonido, perfectos
para entrenar o competir. La
tecnología patentada Twistlock de
los YurBuds asegura que no se
caigan y son resistentes al agua y
al sudor. Se ha cuidado también la
calidad del sonido permitiendo
que, además de la música, se
pueda escuchar el ruido ambiental,
algo muy importante en términos
de seguridad, sobre todo si se
entrena al aire libre.
BOTIQUÍN PARA
AVENTUREROS
Lifesystems es una fi rma
británica especializada en
producir y diseñar productos
para aventureros. Su
objetivo es proporcionar
seguridad en los viajes. Para
los locos de los deportes de
aventura... y para las familias
que deciden pasar un fi n de
semana en las montañas. Un
básico obligatorio es el
botiquín de primeros
auxilios, impermeable, muy
ligero, con cremallera y
anclaje al cinturón y
fabricado en ripstop (tela
antidesgarro de alta
resistencia). Contiene un
completo kit con todo lo
necesario y cuesta 24 euros.
JABONES PARA LA NINTENDO 64
Para los nostálgicos de la Nintendo 64 es el regalo
perfecto. Se trata de una gran variedad de cartuchos de
este juego, pero que en realidad son jabones perfumados,
mucho más que un accesorio de baño. Son réplicas clásicas
para la N64 de juegos tan populares como Goldeneye,
Mario Kart 64, Super Smash Bros, The Legend of Zelda y
Donkey Kong 64 que han sido especialmente diseñadas
para hacer más divertidas las horas del baño.
LA LUNA EN LA MESA
Lo que defi ne a la fi rma holandesa Kikkerland son sus precios
asequibles, la originalidad, el sentido del humor y su apuesta por
los jóvenes diseñadores. Es el caso del chileno Sebastián
Errázuriz, que creó para Kikkerland esta fuente fabricada en
melamina de 36 centímetros de diámetro que lleva impresa una
imagen de la superfi cie lunar. Además de presentar en la mesa
cualquier tipo de alimento de la forma más original, la fuente
también se puede usar como frutero. Se vende por quince euros.
Comodidad, diseño y un lugar seguro para la tableta
LOS COMPLEMENTOS DE DECORACIÓN SON CADA VEZ
MÁS ÚTILES Y TIENEN MÚLTIPLES USOS, ADEMÁS DEL
DE COMPLETAR UN AMBIENTE. ESTE ES EL CASO DE
LOS COJINES MY PILLOW
DE LA FIRMA VICCARBE
Con el almohadón My Pillow ya no se ten-drá que dejar tirada la tableta en cual-
quier sitio del sofá ya que se dispo-ne de una bolsa incorporada en la cual se puede guardar a buen recau-do y protegida.
Evidentemente, dentro del cojín se podrán guardar también otros dispositivos, libros o revistas.
My Pillow pertenece a la amplia e innovadora colección de almoha-dones que se pueden encontrar en el catálogo de la firma Viccarbe. La firma valenciana que triunfa en el mundo entero con sus propuestas para los hogares (y otros espacios) de la modernidad. Se trata de un al-mohadón de pluma lavada y esteri-
lizada de pato y oca con pura fibra virgen hueca y silicona-da. Cuenta con un tratamiento an-tiácaros cien por cien efectivo y la funda está elaborada en algodón para evitar cualquier tipo de aler-gias.
El cierre se realiza mediante una goma técnica de color negro, para
evitar que el conteni-do del almohadón se salga al moverlo de un lado a otro.
Las dimensiones del cojín son 44 por 36 centímetros.
Es un diseño de Odosdesign para Viccarbe con detalles meticulosos en las costuras, nuevos materiales
como el Tyvek ® y en definitiva una solución sorprendente y original para el almacenamiento de la table-ta en casa.
Es un accesorio perfecto para el sofá, el dormitorio, la tumbona... siempre que se esté dispuesto a pa-gar unos 140 euros por él.
elInventa
rio
44
Diario de FerrolDOMINGO,22 JUNIO DE 2014N
ordesía
Para los que se han pre-guntado más de una vez cómo es el interior de al-guno de esos bonitos re-
lojes de pie o de pared, que hay en casa, este es el reloj ideal.
El engranaje de los relojes es una máquina perfecta que tiene que funcionar al milímetro para hacer rodar las manecillas y ofrecer la hora con exactitud. Pero lamenta-blemente, esta maquinaria siem-pre queda oculta a la vista tras la carcasa del reloj.
Ahora, la firma relojera Panerai presenta un elegan-te reloj que además de de-corar y dar la hora puntual-mente, permite verle las tripas. Por delante, este reloj de mesa con caja de ace-ro satinado y pulido da la hora con una ele-gante esfera negra con números arábi-gos, mientras que por detrás, este evo-cador reloj permite ver cómo funciona la maquinaria que le per-mite estar en movi-miento.
ORIGINALES MOLDES PARA MAGDALENAS
Con su amplio y divertido catálogo de artículos desenfadados
para los hogares, la estadounidense Fred & Friends se ha
convertido en una de las mejores fi rmas internacionales en el
competitivo mundo del diseño con humor. Una de las últimas
genialidades de los creadores del chupete con bigote y la
tabla de cortar para chefs obsesivos son los moldes para
magdalenas con forma de pantalones vaqueros. Para
sorprender a las visitas y pasarlo bien con los pequeños de la
casa. En cada caja vienen cuatros moldes que pueden lavarse
en el lavavajillas y resisten una temperatura de hasta 230
grados. Se venden por unos 18 euros.
ATRACTIVAS BOTELLAS
Las Shine Craft Vessels son una familia de botellas fabricadas en acero
inoxidable y pensadas para ser reutilizables, además de bonitas.
Disponibles en una amplia gama de colores (verde, naranja, blanco,
metálico, amarillo, azul, rojo...), incluyen un tapón de rosca y tienen una
capacidad de 1,9 litros. Todas están certifi cadas para no contener bacterias
y almacenar líquidos perfectamente seguros. Cada una cuesta 37 euros
Lámpara portátil, recargable y práctica
LAS LÁMPARAS DE
DISEÑO TAMBIÉN
PUEDEN SER
PRÁCTICAS, AL MENOS
ASÍ LO CREE LA
DISEÑADORA INMA
BERMÚDEZ
Portátil y recargable, FollowMe es una bella lámpara dise-ñada por Inma
Bermúdez para la firma Marset. Se trata de una pequeña lámpa-ra autónoma que sugiere el espí-ritu de los quinqués y de los can-diles del abuelo.
Por su carácter autónomo, pe-queño formato y calidez, es idó-nea tanto en interiores de vivienda como en exteriores.
También resulta muy práctica en zonas que no tienen acceso a un enchufe, o como sustituta de la luz de vela en las noches ro-mánticas. Incluso para salir a
pasear las noches de verano al lado del mar…
El asa de roble invita a cogerla. Es compacta y de dimensiones re-ducidas, parece casi un accesorio personal. Con pantalla basculante de policarbonato blanco, destaca su fresco perfil luminoso. Incluye tecnología LED, con dimmer regu-lador de intensidad.
La batería va incorporada y dis-pone de entrada USB para su recar-ga. Tiene una altura de 288 milí-metros y un diámetro de 123. Su precio es de 145 euros.
Smile es una nueva firma de acceso-rios de fotografía que ofrece estilo-
sas correas para cámara réflex, tapas para objetivo de cámara y fundas para cámara compacta.
Su colección de correas para cámaras réflex está fabricada en tejido de nylon y piel sintética. Se ofrecen en nueve atractivos modelos con estilo propio.
Alegres, divertidas, románti-cas, soñadoras... coloridas y muy fashion. Para dar un toque origi-nal a la cámara de fotos. Cómo-das de llevar y muy fáciles de po-ner, con el largo variable para adaptarla a las necesidades.
Las correas
para cámaras
más estilosas
del mercado
Elegante reloj con los
engranajes a la vista
elInventa
rio
45
Diario de FerrolDOMINGO,
22 JUNIO DE 2014 Nordesía
Con un movimiento mecánico manual y re-
serva de marcha de ocho días, este mo-delo de Panerai está sostenido por una base circular, y en su parte su-
perior, justo enci-ma de la corona, re-cuerda a los grilletes de los barcos para sujetar cabos.
Nord
esía
aVoces
La familia Conde Morente ha estado de celebración.
La hija pequeña de Estrella Morente y Javier Conde
ha podido por fin hacer la Primera Comunión,
después de que fuese bautizada en mayo para poder
recibir este sacramento. La ceremonia tuvo lugar en
la iglesia de San Miguel de Miramar, en la zona del
barrio del Limonar, la misma iglesia donde su
hermano Curro hizo también su comunión. DIEZ MINUTOS
Los príncipes Félix y Claire de Luxemburgo acaban de
dar la bienvenida a su primera hija, una niña que ha
nacido sana, con un peso de 2,950 kg y una altura de
50 cm. “SAR el Gran Duque y la Gran Duquesa se
complacen en anunciar el nacimiento del primer hijo
de SAR el príncipe Felix y la princesa Claire”. La
Princesa se llamará Amalia Gabriela Maria Teresa. HOLA
PRIMERA COMUNIÓN
PRESENTACIÓN OFICIAL
DIARIO DE FERROL
AÑO XV / NÚMERO 834
SUPLEMENTO DOMINICAL
DOMINGO22 DE JUNIO DE 2014
Días después de solicitar
el divorcio de Antonio
Banderas, Melanie Griffith
ha reaparecido en el
Festival Internacional de
Taormina. Pese a que días
atrás todavía lucía su
alianza de boda, ahora la
actriz ha decidido
desprenderse de ella para
reaparecer en público.
Además, tapó con
maquillaje el tatuaje que
tiene en el brazo que
muestra el nombre de
Antonio dentro de un
corazón.
MELANIE GRIFFITH SE TAPA EL TATUAJE
Proclamación del rey
El acontecimiento de la semana ha sido la pro-clamación del rey Feli-pe VI. La firma de la
abdicación del rey Juan Carlos I y la imposición del fajín de capitán ge-neral a su hijo y sucesor fueron los primeros actos celebrados. El jura-mento de la Constitución en el Con-greso y el discurso del nuevo rey fue uno de los momentos más impor-tantes de la jornada histórica del 19 de junio. Un recorrido en coche des-capotable por las calles de Madrid, el saludo de la familia real desde el balcón y un largo besamanos com-pletaron los actos oficiales.
Hace un año que cambió la vida de Raquel Sánchez Silva. Al duelo por el fallecimiento de su marido, Mario Biondo, se sumó la semana pasa-da el hecho de tener que volver a declarar sobre las circunstancias de su muerte ante la Justicia italiana, que reabrió el caso. Para recompo-nerse se volcó en su trabajo y, ahora, también en Matías Dumont. Aun-que la presentadora y el empresario argentino se conocieron hace unos meses, no ha sido hasta ahora cuando la relación ha tomado forma y se ha podido ver a la pareja relajada, mostrándose cariñosa. HOLA
Confirmado: David Bisbal ha vuelto a encontrar el amor. Tras sema-nas de especulaciones que apuntaban a una relación entre el cantan-te almeriense y la actriz argentina María Eugenia Suárez, conocida como “China” Suárez, ha sido la propia actriz la que ha decidido acabar con los rumores y confirmar su romance y, días después, el almeriense hacía lo propio contestando “Sí, estamos juntos” a las preguntas de los periodistas. Por su parte, China dijo en entrevista
radiofónica que estaba muy bien y, aunque no quiso entrar en detalles, sus palabras no dejan duda: “Estoy muy feliz, en un muy
buen momento de mi vida, en armonía”.
El empresario libanés Raymond Nakachian ha fallecido a los 82 años en la localidad malagueña de Estepona (Málaga), donde residía desde más de treinta años y donde el jueves se celebró el funeral y más tarde la incineración en la más estricta intimidad. En el momento de su muer-te, el magnate se encontraba acompañado de su familia, incluida su hija Melodie, aunque reside habitualmente en el extranjero. En la década de los ochenta Melodie otorgó a Los Nakachian un protagonismo mediático que jamás hubieran querido tener tras ser secuestrada.
Raquel Sánchez Silva, enamorada
David Bisbal y “China” Suárez, juntos
Fallece el empresario Raymond Nakachian
En primera línea
La familia real al completo saludó desde el balcón del palacio Real. EFE
Doña Letizia, sus hijas, doña Sofía, la infanta Elena y su hijo; los reyes recorrieron las calles en un coche descapotable. EFE