Post on 23-Jan-2018
Organización e diversidade na biosfera
* Autorregulación dunha comunidade
•Autorregulación dunha poboación •Factores limitantes abióticos •Factores limitantes bióticos; relacións interespecíficas
•Evolución dos ecosistemas no tempo
• Cambios da biodiversidade e extincións
• Sucesións e regresións
* Biodiversidade
Un ecosistema é un sistema tipo caixa negra pechada (aberto para a enerxía, pechado para a materia) e que se autorregula, podendo permanecer en equilibrio dinámico ao longo do tempo.
AUTORREGULACIÓN DUN ECOSISTEMA
Cantas máis relacións existan entre os compoñentes do ecosistema, máis difícil é romper o seu equilibrio
N = n° individuos K = capacidade de carga r = potencial biótico (TN – TM)
r = potencial biótico = (TN – TM) = refírese á máxima capacidade que posúen os individuos dunha poboación para reproducirse en condicións óptimas; é característico de cada especie
AUTORREGULACIÓN DE POBOACIÓNS
Conxunto de factores que impiden a unha poboación acadar o seu potencial biótico.
A resistencia ambiental inclúe factores bióticos e abióticos que regulan a capacidade reproductiva dunha poboación limitándoa.
Exemplos: falta de auga, de refuxo, de alimento, presencia de depredadores ou parásitos, exceso de poboación, etc
As poboacións de seres vivos atópanse nun equilibrio dinámico, que sofre fluctuacións arredor do límite de carga, K
Unhas especies presentan elevada fertilidade (gran potencial biótico) aínda que a súa supervivencia sexa baixa.
Denomínanse r estrategas, e son propias de ambientes cambiantes ou inestables, sometidas a elevados índices de mortalidade, que compensan con crecementos explosivos en períodos favorables.
Son especies oportunistas, pioneras ou colonizadoras que basean o seu éxito en producir un gran número de esporas, ovos, larvas, aínda que a súa mortalidade sexa moi elevada (curva de supervivencia de tipo III)
Outras especies teñen o número de individuos por debaixo da capacidade de carga K, son os K estrategas, que priman a supervivencia por encima da fertilidade.
Son especies propias de ambientes estables, moi adaptadas á eles, en xeral grandes e lonxevas. Son territoriais, con marcada organización social.
En ocasións, non todos os individuos se reproducen, son moi sensibles a cambios ambientais. A súa curva de supervivencia é de tipo I
Estrategas da r: •Organismos oportunistas, pouco esixentes cos factores ambientais •Colonizan hábitats recén creados ou difíciles •Invierten a súa enerxía reproductiva na producción de ovos ou sementes •Pouca enerxía no coidado da descendencia •Producen un número elevado de descendentes, alta tasa de natalidade •Alta tasa de mortandade •Esperanza de vida moi curta
Estrategas da K: •Organismos especialistas, exigentes coas condicións do hábitat en que viven •Ocupan biotopos pouco cambiantes; adáptanse moi ben ás súas características •Invierten a enerxía reproductiva no cuidado da descendencia •Pouca enerxía na producción de ovos ou sementes •Pouca descendencia, baixa tasa de natalidade •Baixa tasa de mortandade •Esperanza de vida máis ben longa
Tipo I. Especies con baixa tasa de mortalidade ata acadar unha certa idade na que aumenta rápidamente. Exemplos: grandes mamíferos, o home, que son estrategas da K
Tipo II. A tasa de mortalidade varía pouco coa idade, como ocurre na maioría das aves, a curva ten forma diagonal descendente
Tipo III. Especies r-estrategas que sofren unha elevada mortalidade nas primeiras etapas de vida, larvaria o xuvenil, tendo despois maior probabilidade de supervivencia. A curva mostra un pronunciado descenso inicial seguido dunha fase máis estable
Curvas de supervivencia das especies
I
II
III
O desenvolvemento dunha poboación nun ecosistema está limitado por os factores físicos ou abióticos do medio
Cada especie desenvólvese dentro duns valores dos factores do medio: existe un intervalo de tolerancia (mínimo e máximo fisiolóxico) e un intervalo óptimo (os valores máis apropiados para o desenvolvemento dunha especie concreta)
ESPECIES ESTENOICAS
•Xeralistas •Nicho ecolóxico amplo •Estrategas “r” •Eficacia moderada en moitos medios diferentes •Adaptables a medios cambiantes
ESPECIES EURIOICAS
•Especialistas •Nicho ecolóxico reducido •Estrategas “K” •Moi eficaces en medios concretos •Adaptados a medios moi estables
Valencia ecolóxica +-
PARASITISMO
Un organismo (parásito) consume unha parte doutro (hospedador), causándole dano pero non a morte
NICHO ECOLÓXICO = papel que desempeña unha especie nun ecosistema.
Conxunto de condicións abióticas e bióticas que necesita para vivir nun hábitat determinado
FORESIA = Beneficio dunha especie, que aproveita ó patrón para moverse, diseminar as súas sementes ou crías
TANATOCRESE Beneficio dunha especie, que aproveita restos, partes mortas, esqueletos doutra con fins non tróficos: protexerse, gardecerse, etc.
Explotación
La explotación consiste en la interacción de varias especies durante su actividad biológica, que tiene como resultado el beneficio de unas especies a expensas de otras que se ven perjudicadas
Inquilinismo. Es la asociación entre una especie (inquilino) y otra que le da cobijo en su propio cuerpo. Un ejemplo de inquilinismo es la asociación entre una ardilla y el árbol que la cobija. Otro ejemplo son los peces del género Fierasfer, que suelen alojarse en el cuerpo de las holoturias.
Epibiosis. La epibiosis es la relación que se da entre dos organismos cuando uno vive sobre el otro. Por ejemplo, las plantas epífitas, que tienen como sustrato otras plantas
BiodiversidadeRiqueza ou variedade das especies dun ecosistema
Novo concepto da biodiversidade, tras Rio 92
Nos límites de dous ecosistemas (ecotono) atópanse as especies características dos dous, ademáis das especies características dos espazos de transición (especies de borde).
Por iso acádanse elevadas cifras de biodiversidade e complexidade
A biodiversidade pode medirse con diferentes índices que reflictan a sua complexidade (pode expresarse en bits de información)
ÍNDICES DE BIODIVERSIDADE
A medida da biodiversidade debe ter en conta:
• A riqueza en especies (número de especies diferentes)
• A abundancia relativa de cada especie (tamaño de cada unha das poboacións da comunidade)
ÍNDICES DE DOMINANCIA NA COMUNIDADE
É interesante medir o grado de dominancia (en parte oposto ó índice de diversidade) xa que informa sobre a influencia e importancia dalgunhas especies do ecosistema.
Índice de Berger-Parker D= (Nmax / N) sendo Nmax abundancia da especie dominante.
Cuanto máis próximo a 1 este significara que maior é a dominancia e menor a diversidade.
Cando unha especie é moito maior en número que as demáis fálase de DOMINANCIA
Novo concepto de Biodiversidade trala “Conferencia de Rio de Xaneiro 1992”
•Diversidade e abundancia de especies(Concepto clásico da Biodiversidade)
•Variedade de hábitats e ecosistemas (Biomas)
•Diversidade xenética (inclúe os xenes das especies e tamén as
variantes dentro de cada especie - variedades e
razas-)
Galiña de MósFreiresa (277 exemplares)
Pedrês Portuguesa
Guicho (24 exemplares)
Porco celta
raza Minhota
Mostras da diversidade xenética nas razas autóctonas de Galicia e Portugal
Evolución dos ecosistemas no tempo
➢ Cambios na biodiversidade; extincións
➢ Sucesións ecolóxicas e regresións
Evolución da diversidade ó longo dos tempos xeolóxicos
Millones de años
Perda dunha especie cada 500 anos
•Causas naturais •Catástrofes naturais: inundacións, incendios, caídas de meteoritos, erupcións, competencia entre especies, migracións de especies, etc. •Cambios climáticos
•Causas de orixe antropoxénico •Sobreexplotación de recursos: deforestación, sobrepesca, caza, actividades de coleccionismo e recolección, sobrepastoreo, cultivos intensivos, etc. •Destrucción de hábitats: deforestación, incendios, introducción de especies foráneas, contaminación, actividades da industria e da construcción, etc.
Causas das extincións e da perda de biodiversidade
•Extinción de especies •Alteración do hábitat •Disminución dos recursos cinexéticos •Disminución de recursos recreativos •Pérdida de variedades xenéticas
•Variedades de cultivo •Razas e especies gandeiras
•Desaparición de sustancias útiles •Para uso médico •Para uso industrial, etc
Consecuencias da perda de biodiversidade
•Protección de áreas xeográficas que inclúan as especies máis ameazadas •Creación de bancos de xenes e sementes coas variedades e especies raras •Regular as actividades que supongan riesgo: caza, pesca, industria, construcción, etc. •Medidas informativas e educativas para concienciar á poboación da importancia da conservación da biodiversidade •Realización de congresos, convenios, reunións, para discutir solucións e tomar acordos internacionais (29-dic-1993, entrada en vigor do Convenio sobre a diversidade Biolóxica, de acordo ó pactado na Conferencia de Rio, 1992)
¿SOLUCIONS?
SUCESIÓN ECOLÓXICA = Conxunto de cambios sucesivos nun ecosistema ó longo do tempo
Sucesións e regresións
Etapa inicial Etapa final (climax)Etapas intermedias
REGRESIÓNS = Destruccións ou alteracións da estructura dun ecosistema
O ecosistema retorna a situacións similares á inicial dunha sucesión.
Poden producirse por catástrofes naturais ou por destruccións producidas polo home
SUCESIÓN PRIMARIA
A comunidade establécese sobre unha zona virxe (por exemplo, sobre unha illa volcánica recén formada), parte dunha situación “cero”
SUCESIÓN SECUNDARIA
Ten lugar a partir de ecosistemas xa existentes que sufriron unha destrucción parcial, unha previa REGRESIÓN (como por exemplo sobre un área incendiada ou talada)
Sucesión secundaria
REGRESIÓN
+-
BIODIVERSIDADE
NICHOS ECOLÓXICOS
BIOMASA
DENSIDADE DAS POBOACIÓNS
NIVEIS TRÓFICOS
ESTABILIDADE
PERMANENCIA DOS ELEMENTOS QUÍMICOS NOS SERES VIVOS
Principais cambios ó longo da sucesión
Comunidade inicial
Comunidade clímax
GASTO RESPIRATORIO
PRODUCCIÓN
Productividade
Velocidade de crecemento e desenvolvemento
Tempo de renovación
+ -
•Estrategas de la r •Especies generalistas •Especies pioneras y oportunistas •Especies poco duraderas
•Estrategas de la K •Especies especialistas •Especies muy adaptadas al ambiente en que viven •Especies duraderas
+ _•Productividad •Crecimiento
Regr
esi
óns
prov
oca
das
por
acci
óns
hum
ana
s
Perd
as
de
biod
iver
sida
de
Policultivo tradicional
Monocultivo da agricultura industrializada
Os principais biomas están determinados pola combinación de dous factores fundamentais: humidade e temperatura
BIOMAS DE INTERFASE CARACTERÍSTICAS FLORA FAUNA
Estuarios y marismas Aguas de salinidad intermedia con alta productividad
Algas que viven en el lodo: diatomeas, algas enteromorfas, lechugas de mar, mangles y pastos de marismas, zostera.
Animales sésiles como esponjas y anémonas, crustáceos, peces, gusanos (tubícolas y libres)
En el océano los principales factores limitantes son la luz y la abundancia de nutrientes minerales.
Biomas mariños
Lo más determinante en los ecosistemas marinos es pues, la distancia entre luz y nutrientes, es decir, la profundidad del fondo marino.
BIOMAS MARINOS ESTRATOS BENTOS PLANTON NECTON
Zona nerítica Supralitoral (encima de la línea de pleamar)
Caracoles marinos, líquenes, cangrejos
Litoral (entre la pleamar y la bajamar)
Mejillones, ostras, percebes, algas y gusanos.
Diatomeas y dinoflagelados
Quisquillas y otros crustáceos. Anguilas de arena y otros peces, algunos bivalvos
Infralitoral (debajo de la línea de bajamar)
Moluscos, estrellas de mar, erizos, algas, corales, diferentes peces
Diatomeas y dinoflagelados
Numerosos peces y crustáceos
Zona pelágica Epipelágico (parte eufótica)
Protozoos, diatomeas, larvas de anélidos e invertebrados.
Calamares, ballenas, delfines, peces voladores, salmones, caballas, arenques, atunes
Batipelágico (parte afótica)
Moluscos y equinodermos
Tortuga marina, cachalote, bacalao, solla.
Abisopelágico (parte muy profunda, a partir de 2000 m.)
Gusanos tubícolas, briozoos, braquiópodos, equinodermos.
Calamar gigante, peces abisales, raya.