12 / 18 / maio - Concello de Santiago de Compostela · Efecto Mariposa Lou Reyes y Los Astros 22.00...
-
Upload
truongkhuong -
Category
Documents
-
view
213 -
download
0
Transcript of 12 / 18 / maio - Concello de Santiago de Compostela · Efecto Mariposa Lou Reyes y Los Astros 22.00...
12 / 18 / maio
ASCENSIÓN 2010
MÉRCORES12
Emir Kusturica & TNSO
12.00 h. Disparo de bombas anunciando o comezo das festas
12.30 e 20.00 h. Pasarrúas: gaiteiros
12.30 h. Comparsa de Cabezudos
21.00 h. Música no Toural: S.E.M. Big Band
23.00 h. Orquestra ParisPaseo Central da Alameda
23.00 h. Emir Kusturica & TNSO en concertoCampus Sur. Entrada libre
ASCENSIÓN 2010
Concurso cabalar Ascensión 2010Mercado nacional de gando de Santiago (Amio)
PROGRAMA
09,00 a 09,45 h.Apertura de inscripcións
10,00 a 10,30 h.Concurso morfolóxico de Cabalos de pura raza galega
10,30 a 11,00 h.Concurso morfolóxico de Eguas de pura raza galega 11,00 a 11,30 h.Concurso morfolóxico de Cabalos cruzados
11,30 a 12,00 h.Concurso morfolóxico de Eguas cruzadas
12,10 h.Entrega de premios de tódalas categorías en concurso e do gran premio “Dragons de Santiago”
12,15 h.Presentación da sección de doma da “Asociacion pura raza cabalo galego” a cargo da domadora checa Tereza Solcova
12,30 a 13,45 h.Espectáculo de doma a cargo da “Compañía Tomás Besada” co espectáculo “Soñando a cabalo”
Día da Ascensión
XOVES13
ASCENSIÓN 2010
12.00 h. ConcertoBanda Municipal de MúsicaRúa do Vilar
12.30 h. Comparsa de CabezudosPraza das Praterías
12.00 h. FOLC NA RÚA:Cantigas e AgarimosPraza das Praterías
Brincadeira Praza de Cervantes
12.30 h. Colexiata do SarCarballeria de Santa Susana
13.00 h. BrincadeiraPraza das Praterías
Cantigas e AgarimosPraza de Cervantes
Colexiata do SarCarballeira de Santa Susana
ASCENSIÓN 2010
14.00 h. Colexiata do SarCarballera de Santa Susana
12.30 e 20.00 h.Pasarrúas: gaiteiros e charanga TNT
14:55 h. Volta a ciclista a Galicia. 1ª etapa (Santiago-Santiago)
Tramo neutralizadoSaída de Área CentralRúa ParísCamiño FrancésPraza de EuropaSan Caetano PastorizaBasquiños San RoquePraza Galicia SenraXoán Carlos IMestre MateoMestra Victoria Míguez
18:24 Chegada a Santiago de CompostelaMeta situada na Avenida Xoán Carlos I
ASCENSIÓN 2010
18.00 h. Folc na rúa:Colexiata do SarPraza das Praterías
Cantigas e AgarimosPraza do Toural
BrincadeiraPraza de Cervantes
18.45 h Cantigas e AgarimosPraza das Praterías
BrincadeiraPraza do Toural
Colexiata do SarPraza de Cervantes
19.30 h. BrincadeiraPraza das Praterías
Colexiata do SarPraza do Toural
Cantigas e AgarimosPraza de Cervantes
22.00 h. Orquestra PlayersPaseo Central da Alameda
ASCENSIÓN 2010
Efecto Mariposa
Lou Reyes y Los Astros
22.00 h. Santiago 40 PopGiorginaSinestesiaEfecto mariposaCampus Sur. Entrada libre
24.00 h. Música no Toural:Lou Reyes y Los Astros
ASCENSIÓN 2010
Orquestra Galilea
18.00 h. Rock´and microO Rockumental para toda a familiaTeatro Principal. Entrada libre
20.00 h. XXXIV Campionato de chavePaseo da Alameda
20.00 h. Pasarrúas: Charanga TNT
22.00 h. Orquestra GalileaPaseo Central da Alameda
14VENRES
ASCENSIÓN 2010
Niños Mutantes
Arizona Baby
Jonston
Dirty Socks
Sidonie
22.00 h. Pop na Ascensión:SidonieNiños MutantesArizona BabyJonstonDirty SocksCampus Sur. Entrada libre
22.00 h. Ciclo Xacobeo Importa:Raekwon (Wu-Tang Clan) (hip-hop. Nova Iorque)Sala Capitol
22.30 h. Música no Toural:The New Covers BandDaniel Spiller & The Broken Record Project
ASCENSIÓN 2010
XII Festa para os nosos maiores
XII Festa para os nosos maioresRecinto feiral de Amio
14.00 h. Xantar e a continuación a actuación da orquestra Superfama
11.00 h. a 14.00 e 16.00 a 21.00 h. Compostela SkateActividades: Skate, BMX, Break, GrafittyInstituto Xelmírez I e campo de balonmán do Campus Sur
17.00 h. XXXIV Campionato de ChavePaseo da Alameda
21.00 h. Teatro: Sempre en Rianxo. O soño do barbeiro Teatro Principal
22.00 h. Orquestra AlarmaPaseo Central da Alameda
23.00 h. Música folc no Toural:Renato Spencer e Café Caxaça
23.00 h. Concerto:Tramaturgia, 504, Kultama, Hermano LCampus Sur
15SÁBADO
ASCENSIÓN 2010
Coro Santa Susana
DOMINGO1610.30 h. Carreira solidaria Asociación de Empresarios Polígono do TambreCampus norte
(De 500 a 5.000 metros)Entrega de premios a partir das 13.00 h. no Estadio de Atletismo da USC (Os cartos recadados coas inscricións serán entregados a Proxecto Home e Cociña Económica)
12.00 h. Concerto: Banda Municipal de MúsicaRúa do Vilar
13.00 h. Teatro de títeres: Babalúa: MarusíaPaseo Central da Alameda
13.00 h. Pasarrúas charanga
19.00 h. Certame de corais: Coral polifónica la SalleCoral polifónica amigos de CompostelaCoro Santa SusanaCoral casino mugardés Praza do Toural
ASCENSIÓN 2010
17LUNSDía das Letras GalegasPrograma Normalización Lingüística
13.00 h. Grupo de baile Armadanzas de LarañoPraza do Toural
20.00 h. Agrupacion folclórica Cantigas e Agarimos(Coral, grupo instrumental tradicional e pandereteiras)
Praza do Toural
ASCENSIÓN 2010
MARTES18
Mark Lanegan
22.00 h. Ciclo Xacobeo ImportaMark Lanegan (Rock. USA)Sala Capitol
ASCENSIÓN 2010
ANEXOSANEXOS
ASCENSIÓN 2010
Arizona Baby
historias aciagas (Muddy river). Clásicos bíblicos como el bien y el mal, cara a cara en pleno relativismo indie. Recuperando conceptos remotos como la AUTENTICIDAD. Sin ambages. A pleno sol. Como el mítico predicador de la biblia. Como el jinete funesto en The Unforgiven de John Huston que anuncia la tragedia, las historias de Arizona Baby exhortan codigos de honor cerrados. Ética dura. ¿Recuerdas aquello de vuelve el hombre?. Pues eso. Pero en un álbum que se sale. Por todas partes. Canciones y emociones crudas. Candida-to a mejor disco del año. Con permiso de sus amigos L.A.. Arriba las manos: esto es Arizona Baby.
Les descubrí en directo. Me habían invitado a pinchar con ellos y Dehra Dun en Salamanca. Llegué virgen. Ni siquiera me había oído su primer disco au-toeditado –del que llevan mas de 2.500 copias, vendidas en conciertos- y mi shock fue brutal. La cara de imbécil que se me iba quedando canción a can-ción fue un poema. No podía creerlo. Ante mi tenía la banda mas sorprendente del momento. Y una epifanía de canciones inmaculadas, cabalgando del pa-sado al futuro en 3 minutos. Y todo con dos guitarras acústicas y una mínima percusión. Indescriptible... Mutaban de America a Fleet Foxes - antes de que estos se pusieran de moda-; del Forever Changes a Led Zeppelin; de Doors a Violent Femmes o Devendra Banhart, en piezas febriles y deliciosas melo-días de resonancias clásicas y decorado inédito. Alternaban parte de su primer trabajo, Songs to sing along (2005) con lo que semanas después grabarían con Paco Loco -otro converso a su evangelio- ya como Second to None y que Nathan James (Blondie, Bravery, Garbage, etc) masterizaría en New York. El mismos que ahora ve la luz el 26 de Octubre (Subterfuge).
De puro retro eran/son lo más. Puro y rudo cine pop.
Protagonistas:
Arizona 1: Javier Vielba. El front-man. El predicador de la pradera. Entre Charles Manson y Norman Greenbaum. Visionario workaholic, su mente bulle sin pausa y es el responsable del concepto, letras, música, actitud y diseños del grupo. Un tipo con múltiples proyectos, del folk a la electrónica (El Meis-ter, etc). No le gusta decirlo pero es doctor en filología inglesa y erudito en literatura y música americana. El genio inquieto tras Arizona Baby. Arizona
2: Ruben Marron. El hombre tranquilo. Parece recien fugado de Fleet Foxes (Annie B Sweet tiene pruebas fotográfícas). Esconde un pasado increíble de adolescencia en Los Angeles, amigo de Gilby Clarke y el matrimonio Slash. Creo que le colaban a los conciertos de Guns’ n’ Roses. Si todo va bien, este angelito será portada de revistas como Guitar. Un monstruo. Posiblemente la mayor revelación a la acústica de los últimos tiempos. Arizona
3: Marcos Ubeda. El espíritu disidente. Es naturalista y vocacional y huye del bullicio musiquero. Su destreza instrumental y espectacular presencia escénica hacen de él un elemento clave. No solo ejecuta ingeniosas pautas rítmicas sino que secunda a Arizona 1 con sus impecables armonías vocales, otro de los sellos de marca más vistosos de Arizona Baby.
Y no. No tienen el mismo nombre que la película de los Coen. Eso fue solo en España. El título original era Raising Arizona.
j. maria rey
SE ACABARON LAS TONTERIAS: LLEGA ARIZONA BABY Eh!!.
La gran sorpresa del año dispara balas acústicas y filosofía básica. Se llama Arizona Baby, un trío de freaks audaces que han revuelto el panorama con una irresistible aventura de raíces profundas, épica del desierto y fantasías evocadoras, llamada Second to none. Un disco de belleza polvorienta y aus-teridad espartana. Clint Eastwood, el Forever changes de Love y Calexico en un complot salvaje de canciones sin tiempo ni corsé.
Si, las más singular revelación de 2009 tiene formato acústico. Pero no. No es lo que imaginas. No es una banda folk, ni country, ni de americana. Es un trío de rock acústico que se come literalmente a la mejor banda eléctrica. Y con una imagen que impone. Como sus congéneres americanos, Fleet Foxes, Two Gallants, Devendra Banhart, etc.: pinta total de últimos buscadores de la Fiebre Del Oro. De hecho, el misterio acerca de su origen hace que en todas partes los tomen por guiris y les entren directamente en inglés.
Boca-oreja, blog a blog. Mas de 80.000 entradas en su Myspace sin disco publicado. La sensación casi unánime en los foros de los festivales por los que han pasado (Sonorama, Dia de la Música, Cultura Quente, PalmFest, Ebro-visión, etc…). Y artículos de referencia en la prensa generalista: El Mundo (El efecto Vetusta) o El País, sobre una banda desconocida. Todo, en apenas ocho meses, con el único apoyo de Radio 3 y su mejor reclamo: su demoledor directo. El más auténtico y salvaje que uno ha visto en años.
Y, claro, Second to none, la más insolente colección de genuinos singles tóxi-cos. De clásicos atemporales encerrada en un disco. En uno de esos álbumes que uno ya ni se imagina. Donde todo es nutritivo, emocionante. Canciones que disparan primero y preguntan luego. Con paisaje. De horizontes lejanos y western crepuscular con rattlesnake incluida (Ouch) a la niebla psicodelia de X’ed Out con esa hipnótica intro de tabla y sitar que en realidad es solo magia hecha con percusión y guitarra. Riffs inventivos, slides fogosos, ritmos cambiantes. Pop, swing, fox-trot, rockabillly (the Truth) o el western- swing de Dirge, con esa explosión claqué que indefectiblemente abre las bocas del público: Aaahhhhh. De brisas Beatles con estribillo californiano (Ballad of A) al eco soleado de la Ventura Highway de America que es Getaway. De melan-colía folkie (Runaway) al fantástico solo de flamenco californiano que ilumina A tale of the west, un potencial superhit, candidato a Hotel California contem-poráneo. Es decir, un disco inusual. Diferente y pletórico que hace palidecer a los grupos americanos del momento.
Por Second to none, su debut oficial, desfilan antihéroes de Sin Perdon, corazones desollados que aguantan el tipo. Sirenas del desierto (Shiralee) y forajidos con alas. Perdedores rebeldes (The truth), spaghetti-westerns e
ASCENSIÓN 2010
Jonston
Jonston – “Taller de memoria”
“José Ignacio Martorell, ¡presente! / Pueden recoger mis trozos al salir”.
Jonston ha vuelto, y lo hace dando un paso de gigante, dándolo todo y vacián-dose sin pudor en un disco que no tiene un solo detalle de relleno. Se arriesgó a romperse en el intento, pero sale crecido y reforzado. Dos años después de su debut homónimo para el sello Limbo Starr, Jonston toma las riendas de su carrera. Desencantado por la falta de rumbo de la industria musical y armado con una decena de canciones deslumbrantes, vuelve dispuesto a poner patas arriba los cimientos del panorama del pop nacional con un disco conceptual sobre su infancia, adolescencia, amigos y primeros amores y desamores.
Pero que no cunda el pánico: “Taller de memoria” es un disco conceptual, sí, pero también es un disco de POP, en mayúsculas. Desde los primeros rasgueos de una guitarra española que rompe con el indie canónico, el disco supone el perfeccionamiento definitivo de una fórmula que es ya marca de la casa: melodías contagiosas y pegadizas; una voz natural y sin educar, cercana y despreocupada, que se crece y fascina con cada escucha; y unas letras estupendas que consiguen eso tan difícil de conectar con la sensibi-lidad universal a partir de los sentimientos más íntimos.
Con la mirada puesta en The Kinks, The Go-Betweens y Vainica Doble, Jons-ton habla de su entorno, de su pasado y de su memoria, pero al hacerlo está hablando también de ti y de tus propios recuerdos, del oyente que hace suyas las canciones al escucharlas. Escuchar “Buenos recuerdos” es volver a esos años de la adolescencia, en los que perdías el tiempo cada tarde junto a tus amigos. Y cada canción de “Taller de memoria” acaba siendo así: construyendo imágenes mentales que te llevan a revivir tu propio pasado, envueltas en melodías coloristas y arreglos memorables.
“¿Tomamos un café? / Será mejor que no / A ver si te das cuenta / de que estoy mucho peor que tú”.
Y si es difícil conectar con la sensibilidad general cuando se habla de re-cuerdos de adolescencia, más complicado resulta aún que esa conexión funcione cuando hablamos de amor. Y ahí Jonston vuelve a dar en la dia-na con líneas que van directas al corazón, como la bellísima “No debería volverme a enamorar” o “Un nuevo, nuevo amor” (esta última con la voz invitada de Muni Camón). Estas canciones tienen un brillo y un calor que hace que te sientas bien dentro de ellas, que reconforten al escucharlas. El tono emocionante y melancólico de todo el disco no está nunca exento, sin embargo, de una luminosa nota de optimismo: todo puede ir siempre a mejor, y de hecho así va a ser.
“No te conozco ya / rompe la foto y tírala / tengo tendencia a que-darme atrás”.
Con el optimismo y las ganas de comerse el mundo de quien se sabe porta-dor de una colección de canciones intachable y convincente (por no hablar de su formidable estado de forma en directo), Jonston se ha echado la man-ta a la cabeza con este segundo disco. Ha abandonado un sello establecido y respetado como Limbo Starr para retomar personalmente y con valentía la dirección de su carrera y editar su nuevo disco en su propio sello, Pez Plátano Discos. El disco se grabó en directo y sobre cinta analógica, con la banda al completo tocando a la vez en el estudio de Paco Loco en El Puerto de Santa María. La atmósfera lograda durante la grabación y la inmediatez y espontaneidad de las sesiones (las bases se grabaron en dos días, el disco completo –mezclas y masterización incluidas- se acabó en seis) se reflejan en ambientes bailables y con tanto groove como el de “Comandante Cousteau”, el country trotón de “Sherlock Holmes”, el trallazo psych-pop de “Cuatro ojos” o el soul-pop imparable de “Horóscopo del teletexto”. Sin pensar en estrategias de marketing ni en chorradas que dan la espalda a los nuevos tiempos que vivimos, “Taller de memoria” va a estar disponible desde el 11 de enero en descarga gratuita (en http://jonston.bandcamp.com), y al poco se podrá conseguir también en vinilo (con lujosa portada desplegable de Olaf Ladousse, y CD incluido en el mismo vinilo). Los que ya hemos escuchado el disco no podemos quitarnos estas melodías de la cabeza, y tampoco queremos olvidarlas.
Cantamos con Jonston: “Voy a apuntarme a un taller de memoria / van a borrarme los malos recuerdos / Envuélveme los buenos / que esos no quiero perderlos”.
ASCENSIÓN 2010
Niños Mutantes
confrontado y sintetizado desde sus años de pandilla en el instituto, cuando ya se sabían mutantes y eran niños, es caer en evidencia. Pero sí: ahí están los Wilco, Nirvana, Calexico, Brincos, Family, Pixies, Depeche Mode o Morri-cone. ¿Y qué? Catorce canciones agarradas a Heráclito: recuerda, muchacho, recuerda, hija mía, todo cambia, nada permanece. Catorce canciones donde ya no necesitan de Manuel Alejandro para ponerse épicos y crear himnos pop. Canciones como Las noches de insomnio o Errante, son ejemplos clarísimos de ello. Hay quien desprecia el pop por su intrascendencia o futilidad. No es el caso. Aunque nadie mejor que ellos saben de la voluntad ligera de las cancio-nes, ya no son adolescentes ni jóvenes yendo a reventar el mañana. No: son tipos con heridas que han aprendido el peso de vivir. Pistoleros de madrugada en la acera del Darro, viajeros junto al flexo que añoran un desierto de Arizona que alguna vez soñaron conquistar.
Los Mutantes hacen letras inteligentes, pero no son pretenciosos. Y, sobre todo, tienen la sabiduría en el arte de hacer canciones como películas. Ahora saben que una gran canción pop debe ser como el boxeo de Muhammad Alí: un rotundo y hermoso coloso que baila como una mariposa y pica como una abeja. Para el oyente es un problema si una canción Alí te alcanza porque tendrás un hematoma en tu ánimo durante mucho tiempo.Hay mucho viaje espacial mirando la noche desde la terraza y mucho viejo –y nuevo- cine de madrugada en este disco de mutantes, el primero grabado con su nuevo sello Ernie Discos. Mucho heroísmo crepuscular del que ya sabe que la belleza de las chicas en bikini no sólo puede mirarse restregándote el paquete.
En este disco –vamos a dar algún dato para las fichas técnicas–, grabado por JASS en Producciones Más Peligrosas Todavía, en La Alpujarra granadina mientras las lluvias y las nieves aislaban carreteras el pasado enero, y que fue mezclado por Carlos Díaz de Producciones Peligrosas en Granada y finalmente masterizado por el gran Nathan James en Nueva York (ay, Granada y Nueva York, siempre unidas en la melancolía), en este disco, decía, no hay lugar para las bobadas adolescentes. Juan Alberto escribe y canta mejor que nunca –y mira que es difícil, pero a su timbre arrebatador y vibrante le ha agregado neuronas y cicatrices- y recuerda que se puede ser indie y también entenderse todo lo que cantas. El bajo de Migue Haro y la batería de Nani –que se atreve como letrista en La costilla- son como una locomotora del oeste, sabia po-derosa y nocturna. Y Andrés demuestra una vez más que puede tocar de cien maneras la guitarra pero que sólo la toca como él sabe. Hay colaboraciones especiales, claro: el Sant Martin’s Pig Choir en “Mi Mala Memoria”, Raúl Bernal de Jean Paul al piano en “Mar y Cielo” o las trompetas de Jimmy, de Eskorzo, en “Las Chicas en Bikini”. Pero lo que hay sobre todo es un disco espléndido. Maduro, vigoroso, crepuscular, que no esconde flaquezas ni ren-diciones de sus autores. Un disco que suena del carajo. Un disco de quienes saben que es tiempo de cuidar a otros más débiles que tú, porque, sin que-rerlo, de repente, sabes que hacerse hombre es pasar noches en vela, velando la respiración de otro, añorando los viajes de cuando eras joven y mutante. Y sabiendo que no por ello te has rendido. Que no eres más débil por vender el caballo. Que cuando nos toque subirnos al escenario, se van a volver a enterar esos mocosos de quiénes somos los Niños Mutantes. Perdón, la auténtica Patrulla-X. Las noches de insomnio Ernie Records 2010.
“LAS NOCHES DE INSOMNIO” son la prueba de que ha merecido la pena que NIÑOS MUTANTES lleven más de una década firmando discos. Deberías de pararte a oírlos si aún no lo has hecho. Le da la razón a los que llevan años diciendo que son buenísimos. Demuestra que el corazón es lo más importante haciendo música. Que nos quedan todavía canciones buenas por escuchar, que no podemos perder la esperanza, que no todo es vacío e insustancial. Que un mismo grupo puede usar ukeleles y sintetizadores, hacerte bailar, hacerte reir, hacerte llorar. Que al final, en todo, lo que vale es lo auténtico, lo sincero y lo honesto.
14 canciones con un extraño denominador común en la falta de sueño y de luz, con guitarras que evocan los western y a Morricone, que nos llevan de los Mutantes más tradicionales, los que nacieron de los Pixies, los Brincos y Nirvana, a otros que exploran el ruido a lo Wilco, que cantan nanas con aires sudamericanos o que se agitan en una pista de baile pidiendo que los quieras tal y como son. Oscuros o luminosos, en “LAS NOCHES DE INSOM-NIO” llegan a lo más alto de su respetada trayectoria. Es absurdo seguir con palabras. Tienes que oír este disco.
“LAS NOCHES DE INSOMNIO DE NIÑOS MUTANTES” por Héctor Márquez director de La Música Contada.
Los Niños Mutantes ya no son niños, sino la auténtica y oscura patrulla X. Las Noches de insomnio, el séptimo larga duración de la banda granadina, es un disco no ya de power pop, sino un macizo tratado de canciones, muy preñado de vigorosa melancolía, sobre las pérdidas de la inocencia, sobre lo que significa hacerse adulto con consciencia. Ahora cantan nanas elec-trificadas a sus hijos/as recién nacidos para recordarles que dolor, amor y muerte andan absolutamente unidas en esto de vivir (Mar y Cielo).
Ahora confrontan sus antiguos viajes reales –lisérgicos o bañados en Pacha-rán– en Simca o furgoneta que les llevaban a juveniles carreteras perdidas a lo David Lynch como quien lleva pins en su camiseta para que le identifiquen con lo que ama y le quieran un poquito, con viajes de hombres maduros a esas horas donde nadie puede dormir y cuenta las horas que le quedan para ir a trabajar. Sigamos con Lynch: como ir del standard Blue Velvet al sonido interior que el propio David rasguea en Inland Empire. Así, por ejemplo, Se-gundones o Días complicados, con sus samplers de western incluidos. Decir que este viaje, esta película de carretera, de hombres insomnes que ven que sus días de sol pasaron, lo hacen acompañados con todas las referencias musicales –nunca ocultadas por ellos: qué pocos admiten en este país con tanto desprejuicio de dónde vienen y a quiénes tributan– que han amasado,
ASCENSIÓN 2010
Emir Kusturica & The No Smoking Orchestra
nes, con un espíritu de rock and roll que convoca a su alrededor corrientes que provienen del jazz, el folk o la música gitana, con una notoria presencia de ritmos centroeuropeos, como la polca, e incluso árabes, producto de la presencia islámica en la región.
La No Smoking Orchestra, compositores e intérpretes de las bandas sono-ras de las últimas películas de Emir Kusturica, participaron entre finales de junio y mediados de julio en las representaciones de la “opera punk” “El Tiempo de los Gitanos” en la Opera de la Bastilla de Paris. La puesta en escena era de Emir Kusturica, y la música que fue interpretada por la No Smoking Orchestra junto a la Garbage Serbian Philarmonic Orchestra, fue compuesta por Dejan Sparavalo, Nenad Jankovic, Stribor y Emir Kusturica.
Esta readaptación para ópera de la película con la que Emir Kusturica ganó el premio al mejor director en el Festival de Cannes de 1989, aparece en el nuevo disco de la banda, que salio al mercado en septiembre 2007 con el mismo título, Time of the Gypsies (Decca/Universal).
Emir Kusturica y la No Smoking Orchestra, con su formación habitual, re-gresan a la carretera y estarán de nuevo en gira en 2010, con un repertorio que incluirá temas de las bandas sonoras de las películas de “Gato negro, gato blanco” y “La vida es un milagro”, además de una adaptación “Unza unza”, para el escenario, de las composiciones de la ópera “El Tiempo de los Gitanos”, y sin duda de algunos títulos de la banda sonora del nuevo largometraje de Emir Kusturica.
Emir Kusturica & The No Smoking Orchestra
La No Smoking Orchestra es una banda creada en la convulsionada Sarajevo de 1980 por Nelle Karajlic, quien originalmente pensaba hacer de aquella una agrupación anarco-punk, pero sin olvidar nunca sus raíces. Hoy, la ca-beza visible de la banda es Emir Kusturica —conocido en occidente por su actividad cinematográfica—, y el desarrollo que ha alcanzado es notable.
Musicalmente la banda —integrada en su totalidad por músicos de la ex Yugoslavia—es una extensión de la variedad y fragmentación de los Balca-
ASCENSIÓN 2010
Sidonie
rado como una de los emblemas del pop español, y aumentó su carisma con Dragonfly, un EP con cuatro temas propios y una versión de Beautiful Stranger de Madonna. Su primer álbum, Sidonie, llegó en noviembre de 2001 y el segundo, Shell Kids, en septiembre de 2003, ambos cantados en inglés. En 2005, Sidonie publicó Fascinado, su primer disco cantado en español que consolidó al grupo como uno de los más carismáticos de la es-cena española y en 2007 apareció Costa Azul, su cuarto álbum. Han pasado 11 años desde que Marc Ros y Axel Pi comenzaron a tocar juntos gracias a un anuncio para formar una banda con influencias de Beatles, Rolling Stones, Byrds, David Bowie, Velvet Underground, Syd Barrett, Doors y Love. Después llegó Jesús Senra y hasta hoy, demostrando siempre que Sidonie es pop.
No diga pop, diga Sidonie. Es lo primero que viene a la cabeza cuando se escuchan las canciones de El Incendio, el nuevo disco de la banda de Marc Ros, Axel Pi y Jesús Senra. “El Incendio” es el quinto álbum de estudio del grupo catalán y, manteniendo esa perfección pop que es marca de la casa, ofrece en sus canciones las novedades y sorpresas suficientes como para decir que estamos ante un Sidonie renovado, metiéndose en terrenos inédi-tos con garra y energía, buscando diferencias y sin recrearse en lo trillado.
“El Incendio es el disco de amor de Sidonie”, comenta Sidonie en una clara declaración de intenciones. Un amor sutil, enérgico, exquisito, luminoso, alegre, rítmico y más bailable que nunca en Sidonie. Canciones de tres minutos con mucha música dentro, originales, con tensión y esa lógica que las sitúa en el terreno de lo clásico, de lo que no se ajusta a los vaivenes, de lo que fue bueno ayer, lo es hoy y lo será mañana.
Grabado en Barcelona y masterizado en los estudios Abbey Road de Lon-dres por Adam Nunn (“A medida que avanzaba la grabación de El Incendio, iba creciendo nuestro deseo de culminar todo esto en el mismo marco en el que grabaron The Beatles, nuestro mayor referente musical”, dice la ban-da), el álbum comienza con la canción que le da título. “El Incendio” abrasa por su sonido, por sus palabras, por su romanticismo y lo hace en menos de tres minutos. Dos personas no necesitan más tiempo para enamorarse. “El amor actúa rápido y nunca espera”, dice Axel Pi sobre la canción.
Es su quinto disco de estudio, que continúa una carrera ejemplar desde que la banda publicó sus primeras maquetas (Blanca en 1998, Roja en 1999 y Verde en 2000). Desde aquellos primeros pasos, Sidonie ha sido conside-
ASCENSIÓN 2010
The New Covers Band
COMPONENTES DEL GRUPO:
Armando Enrique: Voz principal y PercusionesJuan Ciego: Voz y GuitarraNando Peón: Voz y Bajo EléctricoIván Plá: Voz y BateríaVicente Cacabelos: Voz y TecladosJosé Carlos Rial: Técnico de Sonido
En su intenso y variado repertorio, se pueden encontrar temas de todo tipo de género y época, acumulando en su repertorio temas de la talla de gru-pos como QUEEN, DIRE STRAITS, THE BEATLES, THE ROLLING STONES, THE POLICE, M-CLAN, BOB MARLEY, U2, REM, GARY MOORE, GREEN DAY, RED HOT CHILI PEPPERS, ELVIS PRESLEY, RADIO FUTURA, FITO Y FITIPALDIS, LOS RODRIGUEZ, HEREDEIROS DA CRUS, ROSENDO, SINIESTRO TOTAL… Y UN LARGO ETC…
La Extensa gira de este verano por todo el territorio nacional, avala a este grupo que con una excelente puesta en escena y una gran musicalidad, crearan una perfecta simbiosis entre el publico y los músicos haciendo que su concierto sea inolvidable…
“THE NEW COVERS BAND”
Este Grupo de amigos se junta a finales del 2008 como aficción para poder tocar la música que a ellos les gusta tocar…
La Formación está integrada por reputados músicos con una extensa ca-rrera en otros grupos y en un sinfín de orquestas gallegas. La experiencia ganada como músicos e interpretes ejecutantes, hace que los temas que interpretan suenen lo mas parecido a los temas originales.