F. LACASTA

1. BUSCA E ESCRIBE O NÚMERO DO POEMA AO QUE

CORRESPONDEN AS SEGUINTES ESTROFAS.

Miña terra, miña terra,

terra donde me eu criei,

hortiña que quero tanto,

figueiriñas que prantei,

Airiños, airiños aires,

airiños da miña terra;

airiños, airiños aires,

airiños, levaime a ela

Si o mar tivera varandas,

fórate ver ao Brasil;

mais o mar non ten varandas,

amor meu, ¿por donde hei de ir?

Vendéronlle os bois,

vendéronlle as vacas,

o pote do caldo

i a manta da cama.

2. COMPLETA AS SEGUINTES ESTROFAS DESTE

POEMA DE ROSALÍA.

Campanas de …………………..,

cando vos …………….. tocar,

……………………….. de soidades.

Corre o ………………., o río pasa.

Corren ……………………., nubes corren

camiño da miña ……………………………..

Miña …………………., meu abrigo,

Vanse todos, eu me ………………………………..

sin …………………………….. nin amigo.

3. ORDEA OS VERSOS DAS SEGUINTES ESTROFAS

DE ROSALÍA DE CASTRO.

deixo, en fin, canto ben quero...

Deixo amigos por estraños,

¡Quen pudera non deixar!...

deixo a veiga polo mar,

………………………………………………………….

………………………………………………………….

……………………………………………………………

……………………………………………………………

vendéronlle as vacas,

o pote do caldo

Vendéronlle os bois,

i a manta da cama.

………………………………………………………….

………………………………………………………….

……………………………………………………………

……………………………………………………………

da igrexiña do lugar,

noites craras de luar,

campaniñas trimbadoras,

muíño dos castañares,

………………………………………………………….

………………………………………………………….

……………………………………………………………

……………………………………………………………

4. BUSCA OS ERROS NAS POESÍAS. COMPROBA COS

ORIXINAIS QUE ESTÁN NOS DIFERENTES MURAIS

OS EEROS QUE SE AGOCHAN NOS POEMAS E

ESCRÍBEOS CORRECTAMENTE. EN EQUIPO É

MOITO MÁIS SINXELO.

Os camiños, os matos montesíos

Os camiños, os matos montesíos,

os garridos ensoños, os lindeiros,

os cantos saudosos, os resíos,

os cómaros, os pinos, os regueiros:

as promesas, os trunfos, os desvíos,

as doces esperanzas, os sendeiros,

todo me dá suidades e triganzas,

todo me trae punxentes alabanzas.

EDUARDO PONDAL ( 1835-1917) ,

Queixume dos pinos

Ós mozos

¿Qué triste está a aldea,

que triste e que tola!

¡A terra sen frutos, a feira sen xente,

sen brazos , sen campo,

sen nenos a escola,

sen sol o trasmonte, sen fror a semente!

A pedra i as nubes

a sembra arrasando

agoiran un ano de fame sombría;

sen pan os labregos

nin herba pró gando,

¿ que vai a ser deles na crúa whiskería?

MANUEL CURROS ENRÍQUEZ (1851- 1908)

Aires da miña terra

ROSALÍA

Do mar pola orela

mireina pasar,

na frente unha estrela,

no bico un cantar.

A musa dos pobos

que vin pasar eu,

comesta dos bobos,

comesta se veu

E vina tan sola

na noite sin fin,

¡Que ainda recei pola probe da tola

eu, que non teño que rece por min!.

Os ósos son dela, que vades gardar.

¡Ai dos que levan na fronte unha chapela!

¡Ai dos que levan no bico un cantar!

MANUEL CURROS ENRÍQUEZ

(1851- 1908)

CÁNTIGA

No xardín unha noite sentada

ó refrexo do branco luar,

unha nena choraba sin trégolas

os desdéns dun ingrato imán.

I a coitada entre queixas decía:

"Xa no mundo non teño a ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos

os olliños do meu doce ben".

Os seus ecos de anatomía

camiñaban na alas do vento,

_ _ _ i o lamento

_ _ _ repetía:

"Vou morrer e non ven ó meu ben!"

Lonxe dela, de pé sobre a copa

dun aleve negreiro vapor,

emigrado, camiño de América

vai o probe, infelís amador.

I ó mirar as xentís anduriñas

cara a terra que deixa cruzar:

"Quen pudera dar volta _pensaba_,

quen pudera convosco voar!..."

Mais as aves i o buque fuxían

sin ouír seus amargos alentos;

_ _ _ sólo os ventos

_ _ _ repetían:

"¡Quen pudera convosco voar!"

Noites craras, de aromas e lúa,

desde entón ¡que tristeza en vós hai

prós que viron chorar unha nena,

prós que viron un barco marchar!...

Dun amor celestial, verdadeiro,

quedou sólo, de bágoas a proba,

_ _ _ unha cova

_ _ _ nun outeiro

i on cadavre no fondo do chan.

MANUEL CURROS ENRÍQUEZ

5. RESOLVE OS ENCRUCILLADOS SOBRE OS

POEMAS BUSCANDO A INFORMACIÓN NOS

DIFERENTES MURAIS. Axuda moito utilizar o

dicionario.