Historia do Samaín 1

7
Historia do Samaín Historia del Samaín

description

Ë a historia do Samaín

Transcript of Historia do Samaín 1

Page 1: Historia do Samaín 1

Historia do Samaín

Historia del Samaín

Page 2: Historia do Samaín 1

El Samaín En la noche del 31 de otoño empezaba el año

nuevo celta, marcando la transición del otoño al invierno. Durante la noche del 31 de octubre los druidas (la casta sacerdotal de los celtas) recogían las bayas del acebo de los troncos deencinas y robles, con una hoz de oro. Acto seguido depositaban esas bayas en un caldero o las tiraban a un manto blanco que sostenía otro druida en el suelo. Después,esas bayas tan especiales, tendrían indudables Poderes curativos para el poblado, y para sus elaboraciones "mágicas".

Unos días antes del año nuevo, tenían lugar innumerables sacrificios animales. Además de tener un carácter religioso, tenemos que tener en cuenta una cosa, que se acerca el invierno y hay que empezar a almacenar para hacer frente a los duros meses que vienen por delante. Estos sacrificios de animales, se hacían con el objetivo de aprovisionarse de carne y de piel para el invierno. Era su peculiar "matanza". Esa noche está relacionada muy directamente con el mundo de los muertos. Pues bien, esta creencia estaba muy arraigada en el

Page 3: Historia do Samaín 1

pueblo celta. Ellos creían que esa noche, una "puerta" se abría, y el mundo de los vivos quedaba en comunicación con el de los muertos, por lo menos por unas horas. Durante este período no se podía salir del pueblo, pues en esta noche, las ánimas de los fallecidos vuelven a visitar a sus familias y a sus viejas casas para calentarse a un lado del fuego y comer de los alimentos que con cariño Ies tenían preparados los parientes. Durante esas horas, se podía tocar, palpar e incluso se podía traspasar al mundo de los muertos. Por eso en todo el pueblo había hogueras. Estas, no se encendían con la intención de asustar a los malos espíritus, ni nada de eso, sino que se encendían para poder guiar a los muertos en la oscuridad de la noche, para que encontrasen a sus parientes y hogares, y se pudieran calentar con el calor del fuego del hogar.

Como apunte final a esta fiesta celta, hay que mencionar una curiosa tradición: los celtas, esas noches, amontonaban las calaveras de sus muertos (y también de sus enemigos) y las pintaban. Esta tradición tuvo repercusiones en nuestra cultura, ya que en las encrucijadas de los caminos se hacían amontonamientos de piedras (llamados milladoiros) y se tenía la costumbre de depositar

Page 4: Historia do Samaín 1

una piedra y pedir un deseo. Existe un milladoiro en el camino de Santiago, que es famoso (además de estar cerca de Santiago de Compostela), porque posee una gran cruz de hierro. El hecho de depositar una piedra allí es signo de que no tendrás mala fortuna durante lo que queda de viaje, a cuyo objeto los peregrinos suelen llevar una piedradesde su lugar de origen, o bien la cogen antes de llegar al milladoiro.

Page 5: Historia do Samaín 1

O Samaín

Na noite do 31 de outubre (outono) comezaba o aninovo celta, marcando a transición do outono ao inverno. Durante a noite do 31 de outubro os druídas ( a caste sacerdotal dos celtas) recollían as baias de acivro dos troncos de aciñeiras e carballos, cunha fouce de ouro. Acto seguido depositaban esas baias nun caldeiro ou as tiraban a un manto branco que sostiña outro druída no chan. Despois esas baias tan especiais, tería indubidables poderes curativos para o poboado, e para as súas elaboracións “máxicas”.

Uns días antes do aninovo, tiñan lugar innumeralbes sacrificios animais. Ademais de ter un carácter relixioso, temos que ter en conta unha cousa que se achegaba o inverno e hai que almacenar para facer fronte aos duros meses que veñen por diante. Estes sacrificios de animais, facíanse co obxectivo de aprovisionarse de carne e de pel para o inverno. Era a súa peculiar “matanza”.

Esa noite está relacionada moi directamente co mundo dos mortos. Pois ben, esta crenza estaba moi arraigada no pobo celta. Eles crían que esa noite,

Page 6: Historia do Samaín 1

unha “porta” abríase, e o mundo dos vivos quedabae en comunicación co dos mortos, polo menos por unhas horas. Durante este período non se podía saír do pobo, pois nesta noite, as ánimas dos finados volven visitar ás súas familias e ás súas vellas casas para quentárense a carón do lume e comer dos alimentos que con agarimo lles tiñan preparados os parentes. Durante esas horas, podíase tocar, palpar e ata se podía traspasar ao mundo do mortos. Por iso en todo o pobo había fogueiras. Estas. Non se acendía coa intención de espantar aos malos espíritos, nin nada diso, senón que se acendían para poder guíar aos mortos na escuridade da noite, para que atopase aos seus parentes e fogares, e puidésense quentar coa calor do lume do fogar.

Como apunte final a esta festa celta, hai que mencionar unha curiosa tradición: os celtas, esas noites, amontoaban as caveiras dos seus mortos (e tamén dos seus inimigos) e pintábanas. Esta tradición tivo repercusións na nosa cultura, xa que nas encrucilladas dos camiños facíanse amontoamentos de pedras (chamados milladoiros) e tíñase o costume de depositar unha pedra e pedir un desexo. Existe un milladoiro no camiño de Santiago, que é famoso (ademais de estar preto de Santiago de Compostela), porque posúe unha gran cruz de ferro.

Page 7: Historia do Samaín 1

O feito de depositar unha pedra alí é signo de que non terás mala fortuna durante o que queda de viaxe, por iso os peregrinos soen levar unha pedra desde o seu lugar de orixe, ou ben a collen antes de chegar o milladoiro.