Leonardo Da Vinci

Foi un pintor florentino. Notable polímata do Renacemento italiano, a vez anatomista, arquitecto, artista, botánico, científico, escritor, escultor, filosofo, inxeñeiro, inventor,músico, poeta e urbanista. Naceu en Vinci o 15 de abril do 1452, e faleceu en Amboise o 2 de maio de 1519 a os 67 anos acompañado do seu fiel Francesco Melzi, a quen legou o seus proxectos deseños e pinturas tras pasar a sua infancia na sua cidade natal Leonardo estudou co celebre pintor Florentino, Andrea de Verrochio. Os seus primeiros traballos de importancia foron creados en Milán ao servicio do duque Ludovico Sforza traballou a continuación en Roma, Boloña e Venecia e pasou os últimos anos da sua vida en Francia por invitación do rei francisco I.

obras máis importantes:

A súa mellor obra, sin duda foi a última cea,aínda que a deu por terminada quedou insatisfeito e declarou que tería que seguir traballando nela.Outra obra da que hai que falar e a Gioconda esposta no Louvre de París .

A última cena:

● Leonardo creou A última cea, a súa mellor obra, a máis serena e afastada do mundo temporal, durante eses anos caracterizados polos conflitos bélicos, as intrigas, as preocupacións e as calamidades. Deuna por terminada, aínda que el, eterno insatisfeito, declarou que tería que seguir traballando nela. Foi exposta á vista de todos e contemplada por moitos. A fama que o «gran cabalo»Nota 7 fixera xurdir asentouse sobre cimentos máis sólidos. Desde ese momento consideróuselle sen discusión un dos primeiros mestres de Italia, se non o primeiro. Os artistas acudían desde moi lonxe ao refectorio do convento de Santa Maria delle Grazie, miraban a pintura con detemento, copiábana e discutían. O rei de Francia, ao entrar a Milán, acariñou a idea de desprender o fresco da parede para levarllo ao seu país. Durante a súa realización tecéronse innumerables lendas en torno ao mestre e á súa obra. Os relatos de Bandello e Giraldi, dedicados polo demais a temas radicalmente distintos, recollen tamén a xénese da Última Cea .

A gioconda:

A monalisa e o retrato que mais literatura xerou o longo de toda a historia do arte; dou a orixe a contos, novelas, poemas e operas. Foi unha obra famosa desde o momento famosa desde o momento da sua creación;o xoven Rafael bebu nela. A sua sonrisa fixo correr ros de tinta. Veuse nela crueldade e considerouse a sonrisa despiadada da muller que esclaviza o home.outros sentironse deslumbrados por un encanto, pola sua dulzura.

Existe tamen unha explicacion mais prosaica, fundada nas propias anotacions de Leonardo.

A monalisa era moi guapa e leonardo, mentras pintaba, oprocuraba que sempre procuraba que sempre houbese alguén cantando, tocando algún instrumento ou chanceando.Deste xeito, a modelo mantíñase de bo humor e non adoptaba un aspecto triste, fatigado.

Pintura:

A pesar da relativa toma de conciencia e a admiración que Leonardo espertou como científico e inventor nos últimos anos, a súa fama descansou sobre as súas creacións como pintor de varias obras, autentificadas ou que se lle atribúen, e que foron consideradas como grandes obras mestras do patrimonio universal.

As súas pinturas son soadas. Por unha banda, foron copiadas e imitadas polos estudantes, e por outro foron o centro de debate e controversia entre os especialistas. Entre as calidades, cabe destacar as técnicas pictóricas innovadoras que empregou, o sentido da composición e o uso sutil dos esfumados de cores, o coñecemento profundo da anatomía humana e animal, da botánica e a xeoloxía, a utilización que facía da luz, o interese pola fisionomía, a capacidade de reflectir a forma en que os humanos utilizan o rexistro das emocións e as expresións gestuales. Dominaba sobre todo a técnica do «sfumato» e a combinación de sombras e luces.

Escultura:

Non chegou aos nosos días ningunha das súas esculturas. O proxecto escultórico de Leonardo do que máis se sabe é o dunha estatua ecuestre que representase a Francisco Sforza, pai de Ludovico o Mouro. Excedía en tamaño as outras dúas estatuas ecuestres de bronce do Renacemento: Gattamelata de Donatello en Padua e Bartolomeo Colleoni de Verrocchio en Venecia. Leonardo executou en arxila o modelo, coñecido como o "Gran Cabalo". Estaba previsto que fose unha estatua en bronce, de 8 metros de altura, e alzaríase en Milán. Preparáronse 70 toneladas de metal para moldeala. O monumento quedou sen acabar durante varios anos, o que non era inusual en Leonardo. En 1495 o bronce usouse para fabricar canóns para o Duque nun intento de salvar Milán dos franceses baixo o reinado de Carlos VIII de Francia en 1495. Por iniciativa privada, construír en 1999 en Nova York unha estatua construída segundo os seus planos que foi doada á cidade de Milán, onde se erixiu.

Estudios cientificos:

O metodo cientifico de leonardo baseabase fundamentalmente na observacion. As suas investigacions cientificas non se refiren exclusivamente mais que ao que estivo acompañado da practica. Leonardo intentou comprender os fenomenos describíndoos e ilustrandoos con moito detalle, non insistindo demasiado nas explicacions teoricas. Os seus estudos sobre o voo dos paxaros ou o movemento da auga son sen dubida moi destacables. Como lle faltaba formacion basica en latin e en matematicas, os investigadores contemporaneos ignoraron ao sabio leonardo;con todo, o seu sorprendente autodidactismo levouno a aprender latin so.

Anatomía y medicina:

● A formacion inicial de leonardo sobre anatomía humana comezou mentres aprendía con Andrea do Verrocchio, quen insistía en que todos os seus alumnos tivesen coñecementos de anatomía. Como artista, pronto foi un mestre da anatomia topografica, realizando numerosos estudos sobre os musculos, tendon e outras caracteristicas anatomicas visibles.

● Realizou moitos debuxos sobre anatomía humana, de ósos, músculos e tendóns, do corazón e o sistema vascular, do sistema reprodutivo e outros órganos internos, e gráficos sobre a acción do ollo. Estas observacións conteñen ás veces inexactitudes debidas aos coñecementos da época,por exemplo un estudo feito por el sobre o fluxo sanguíneo.Realizou un dos primeiros debuxos dun feto dentro do útero,e a primeira comprobación científica coñecida da rixidez das arterias en resposta a unha crise cardíaca. Como artista, Leonardo observou de cerca os efectos da idade e da emoción humana sobre a fisiología, estudando en particular os efectos da rabia. Debuxou igualmente numerosos modelos, algúns deles con importantes deformacións faciais ou signos visibles de enfermidade.Tamén estudou a anatomía de numerosos animais. Diseccionó vacas, paxaros, monos, osos e ras, co único fin de comparar a estrutura anatómica destes animais coa do home. Tamén fixo estudos sobre os cabalos.

Libro de notas:

● O humanismo renacentista non ve polaridades mutuamente excluíntes entre a ciencia e as artes. Os estudos de Leonardo en ciencias en enxeñería son tan impresionantes e innovadores como a súa obra artística, e foron rexistrados nos seus diarios e cadernos de notas.

Tales notas eran realizadas e postas ao día de xeito cotián ao longo de toda a vida e viaxes de Leonardo. De xeito constante esfórzase por facer observacións do mundo que lle rodea, consciente e orgulloso de ser, como el se definía, un «iletrado», autodidacta e lúcido observador de fenómenos naturais a miúdo afastados do que se aprendía na escola.

Mirian Martinez Torres 4º B