O Corsario Negro

De entre as tebras do mar, xurdiu unha voz potente e metlica:Alto os do bote, ou btovos a pique!

Ao or tan ameazadoras palabras, os dous homes que tripulaban fatigosamente unha barquia apenas visible, soltaron os remos e ollaron con inquietude o algodonoso seo do mar. Tian uns corenta anos, e as sas faccins enrxicas e angulosas anda parecan mis foscas a causa das sas enmaraadas barbas.

Levaban sobre a cabeza sombreiros amplos furados de balas, cuxas alas parecan rotas a dentadas; as sas camisas de flanelas e os seus calzns estaban esfarrapados, e os seus ps espidos demostraban que camiaran por lugares lamacentos. Con todo, sostian pesadas pistolas, daquelas que se usaban nos ltimos anos do sculo XVI.

Ambos homes, a quen calquera tomara por fuxitivos escapados dalgn presidio do Golfo de Mxico, se naquel tempo existisen tales establecementos, ao ver a gran sombra sobre eles cambiaron entre si inquietas palabras.

Carmaux, mira para a dixo o que pareca mis novo; ti tes a vista mis aguda ca min.Vexo un vaixel, a uns tres tiros de pistola. Pero non sabera dicir se veen das Tortugas ou das colonias espaolas.-Sern amigos? Hum...! Ousar adentrarse ata aqu, case baixo dos canns do forte, a risco de atopar algunha escuadra de naves de alto bordo escoltado a un galen cheo de ouro...!.

Como queira que sexa, xa nos viron, Wan Stiller, e non nos deixarn escaparA mesma voz de antes volveu a resoar nas tebras que cubran as augas do gran Golfo:Quen vive?O demo murmurou o chamado Wan Stiller.

O compaeiro, polo contrario, subiu ao banco e berrou con todas as sas forzas:-Quen o audaz que quere saber de que terras vimos ns? Se o devora a curiosidade, que vea onda ns e satisfarmoslla a tiros.Aquela bravata, en lugar de irritar o home que interrogaba desde a ponte da nave, debeu poelo ledo, porque respondeu:- Achguense os valentes e vean abrazar os irmns da costa!

Os dous homes do bote lanzaron un berro de alegra.-Os irmns da costa!Despois, o que se chamaba Carmaux engadiu:Que me trague o mar se non recoecna a voz que deu esta boa noticia.-Quen cres que ? -preguntou o compaeiro, que tomara o remo de novo, facndoo manobrar con supremo vigor.

-S un home, entre todos os valentes das Tartarugas, pode ousar avanzar ata baixo dos fortes espaois.-Quen?-O Corsario Negro.-Raios de Hamburgo! El...! Precisamente el...!-Que triste noticia para ese arriscado marieiro... -murmurou Carmaux cun suspiro-. E est morto...!-Mentres el esperara chegar a tempo para arrebatalo con vida das mans dos espaois, con certo, amigo?-, Wan Stiller.-E o segundo que lle aforcan!

- O segundo, si. Dous irmns, e ambos os dous pendurados da forca infame.- Vingarase, Carmoux!-Xa o creo, e ns estaremos con el. O da que vexa estrangular a ese condenado Gobernador de Maracaibo ser o mis feliz da mia vida. Entn dareio cabo dasa das esmeraldas que levo cosidas nos pantalns. Sern polo menos mil piastras que fundirei cos camaradas.-Ah! Chegamos! Xa cho dica eu! a nave do Corsario Nedro!

O vaixel, que non distinguiran ben antes por mor da profunda escuridade, daquela non se encontraba mis que a medio cabo do pequeo bote.

Era unha desas naves corsarias de que se servan os filibusteiros das Tartarugas para da caza aos grandes galens espaois que levaban a Europa os tesouros de Amrica Central, de Mxico e das rexins ecuatoriais. Bos veleiros, provistos de altas arboraduras para pdoer aproveitar a brisa mis lixeira, coa carena estreita, a proba e sobre todo a popa altsimas, como se usaban naquela poca, e formidablemente armados.

Doce bocas de fogo, doce arredor, estiraban as sas gorxa baixo a borda, ameazando a baboir e a estribor, mentres obre o alto alczar alongbaswe a silueta de dous canns de alcance, destinados a varrer as cubertas a metralladas.

A nave corsaria puxrase ao pairo para esperar a barca, mais vanse na proa, luz dun faronl, dez ou doce homes armados con fuss, que parecan dispostos a abrir fogo menor sospeita.

Os dous marieiros do bote, unha vez alcanzada a borda do veliro, aferraron un cabo que lles botaran xunto cunha escada, aseguraron a embarcacin, retiraron os remos, despois izronse ata o combs cunha axilidade abraiante.

Dous homes, aprovistos ambos de fuss, apuntaron as sas armas cara a eles, mentres se achegaba un terceiro, proxectando sobre os recn chegados a luz dunha lanterna.-Quen sodes vs?-Por Belceb, patrn...! -exclamou Carmaux-. Xa non coecedes os amigos...?

-Que me coma un tiburn se non este o vizcano Carmaux...! -berrou o home da lanterna-. Como que segues vivo, se nas tartarugas te cran morto? Home...! Outro resucitado! Non es ti o hamburgus Wan Stiller?-En carne e oso, respondeu este.-Daquela ti tamn escapaches da soga'

-E logo! A morte non me quera e pensei que era mellor vivir algn anio mis.-E o xefe?-Silencio -dixo Carmaux.-Podes falar: morreu?-Banda de corvos! Rematastes de grallar?

-Raios de Hamburgo! O Corsario Negro! -balbuciu Wan Sltiller, cun arreguizo. Carmaux, alzando a voz, respondeu:-Aqu me ten, comandante.

Un home baixara entn da ponte de mando e dirixndose a eles, cunha man apoiada na culata dunha pistola que lle colgaba do cinto. Vesta completamente de negro e cunha elegancia que non era habitual entre os filibusteiros do grande Golfo de Mxico, homes que se contentaban cun par de calzns e unha camisa, e se preocupaban mis das armas que da sa indumentaria.

Levaba unha rica casaca de seda negra enfeitada con blondas da mesma cor, coas bocamangas de pelo igualmente negra; os calzn tamn de seta negra, cinguidos cunha longa falixa orlada; altas botas de monta e na cabeza un grande sombreiro de feltro, adobiado cumha longa pluma negra que lle baixaba ata os ombros.

Incluso o aspecto daquel home tia, como o vestido, algo de fnebre; entre os negros encaixes do colete e as longas abas do sombreiro destaban estraamente o rostro plido, case marmreo, adornado cunha barba curta, negra, nazarena, e un pouco riza.

Tia sen embargo rasgos fermossimos: un nariz regular, beizos pequenos e vermellos como o coral, fronte ampla sucada por unha leve neruga que daba ao rostro un non sei que de melanclico; uns ollos negros coma o carbn, de corte perfecto, con pestanas longas, vivaces e animados pro un lume tal que, nalgns momentos poda acobardar mesmo aso mis intrpidos filibusteiros. A sa estatura era alta, lanzal, o seu feito elegante, as sas mans aristocrticas, facan recoecer nel, incluso a simple vista, a unb home de alta condicin social e sobre todo a un home afeto ao mando.

Os dous marieiros do bote, ao velo achegarse, intercambiaron unha mirada de desasosego, murmurando:-O Corsario Negro!-Quen sodes e de onde vindes? -preguntou o Ciorsario, detndose diante deles, mantendo a destra na culata da pistola.-Somos dous filibusteiros das Tortugas, dous irmns da costa -respondeu Carmaux.-E vindes...?

-De Maracaibo.-Fuxistes das mans dos espaois?-Si, comandante.-A que nave pertenciades?-A do Corsario Vermello.O Corsario Negro ao or aquelas palabras, estareceu, logo quedou un instante en silencio, merando aso dous filibusteiros cuns ollos que parecan lanzar chamas.-Ao barco do meu irmn -dixo logo, cun tremor na voz.

Agarrou bruscamente a Carmaux polo brazo e conduciuno cara popa levndoo case forza.Cando chegou ponte de mando, alzou a cabeza cara a un home que estaba al ergueito, coma se esperase algunha orde, e dxolle:-Mantdesvos lonxe da costa, seor Morgan; os homes, que sigan s armas e os artilleiros, coas mechas prendidas, avisaredesme de todo canto poida suceder.-Si comandate -respondeu o outro-. Non se acercar ningunha nave ou chalupa sen que teades aviso.

O Corsario baixou ao cadro de popa, levando anda a Carmaux do brazo. Entrou nunha camareta amoblada con moita elegancia, que estaba alumada por unha pequena lmpada dourada, a pesar de que a bordo das naves corsarias estaba prohibido ter ningn lume acendido despois das nove da noite; logo, indicando unha silla, dixo brevemente:-Agora falars.

-Estou s vosas ordes, comandante.En lugar de interrogalo. O Corsario pxose a fitalo, cos brazos cruzados no peito. Estaba mis plido que de costume, case lvido, e o peito alzbaselle en frecuentes suspiros. Das veces abvriu os biezoos como para falar, logo volva pechalos coma se temese facer unha pregunta para a que haba, se cadra, unha resposta terrible.Finalmente, facendo un esforzo, preguntou con voz xorda:

-Matrono, non?-A quen?-A meu irmn, ao que chamaban o Corsario Vermello.-Si, comandante -respondeu Carmaux cun salaio-. Matrono como vos mataron ao outro irmn, o Corsario Verde.Un berro rouco, que tia algo de salvaxe e de atormentado, sau dos labios do Corsario Negro.Carmaus viuno empalidecer horriblemente e levar unha man ao corazn, deixarse caer despois nunha silla, agachando a cara coa aba do sombreiro.

Ficou naquela postura algns minutos, durante os cales o marieiro do bote escoitouno saloucar; logo pxose en p dun salto, como avergoado daquel acto de debilidade. A tremenda emocin que prendera nel desapareceu por compleo; o rostro apareca tranquilo, a fronte seranea, como de mrmore, pero a ollada estaba animada cun lampo tan sombro que daba medo. Deu das voltas camareta, como para calmar o seu interior antes de continuar o dilogo, despois volveu sentar e dixo:

-Tema chegar demasiado tarde, pero anda me queda a vinganza. Fusilrono?-Aforcrono, seor.-Ests seguro do que dis?-Vino pendurar cos meus propios ollos da forca levntada na Plaza de Granada.-Cando o mataron?

-Hoxe, tralo medioda.-Contade todo o que saibas.-Morreu coma un valente, comandante. O Corsario Vermello non se traicionou, pola contra...-Sigue.-Cando o lazo o apretaba, anda tivo a presenza de nimo de cuspirlle cara ao Gobernador.-A ese canalla de Wan Guld?-Si, ao duque flamengo.-Outra vez el! Sempre el...! que xurou, logo, un odio feroz contra min? Un imrmn morto a traicin e dous aforcados por el!

-Ambos eran os mis audaces corsarios do Golfo, seor; pois natural que os odiase.-Pero anda me queda vinganza...! -berrou o filibusteiro con voz terrible-. Non, non terei paz ata que non extermine a ese Wan Guld e a toda a sa familia e prenda lume cidade que el goberna. Maracaibo, fchesme fatal, e eu serieche fatal a ti...! Anda haxa apelar a todos o bucaneiros das Tortugas e a todos os piratas de Santo Domingo e de Cuba, non deixarei de ti pedra sobre pedra! Agora fala, amigo; nrrao todo. Como prenderon?

-Non nos prenderon pola forza das armas, senn que nos prenderon a traicin, cando estabamos desarmados, comandante. Como xa sabedes, o voso irmn dirixase a Maracaibo para vingar a morte do Corsario verde e xurara, a par de vs, aforcar ao duque flamengo. Eramos uns oitenta, todos resoltos e decididos a todo, mesmo a facer fronte a un batalln; pero fixeramos os plans sen contar co mal tempo. embocadura do Golfo de Maracaibo sorprndernos un tremendo furacn, alcnzanos nos baixos e as ondas furiosas esnaquizan a nosa nave.

So vinteseis, tras inmensas fatigas, conseguen chegar costa: estabamos todos nunhas condicins tan deplorables que non poderiamos opoer a menor resistencia, e mais viamonos privados de arma. O voso irmn arengbanos e giboanos pasenio a travs dos pantanos, por medo de que os espaois nos descubirsen e nos seguiase. Criamos poder atopar un refuxio seguro na espesura da selva, cando caemos nunha emboscadas. Trescentos espaois, guiados por Wan guld en persoa, cennos enriba, estrtannos nun ceroc, manta aos que opoen resistencia e lvannos prisioneiros a Maracaibo.