O VOCEIRO DO PIÑEIRO MANSO 2013
-
Upload
trasnoparoleiro -
Category
Education
-
view
974 -
download
12
description
Transcript of O VOCEIRO DO PIÑEIRO MANSO 2013
O VOCEIRO
DO
PIÑEIRO MANSO
CPI Pontecesures
05/2013
Páxina 1
2012/2013, na memoria
ANDRÉS DOBARRO, PROTAGONISTA DO NOSO
LIPDUB
Quen é ese Andrés Dobarro do que tanto falamos este curso?
Que fixo para que merecese que seleccionásemos unha canción
súa para o lipdub? Cristian e Ricardo de 3º de ESO
investigaron sobre a súa biografia e resumírona así:
Andrés Lapique do Barro naceu en Pontedeume o 1 de outubro do ano 1947 e
faleceu en Madrid o 22 de decembro de 1989. Foi un músico galego nos
últimos anos da ditadura franquista. Por se querer adicar ao mundo musical, Andrés pasou a ser a
ovella negra da familia xa que rompeu a tradición familiar de ser membro da Armada.
Aínda que por aqueles tempos na ditadura franquista estiveran prohibidas todas as cancións en
galego, o público non dubidou un instante en mostrarlle o seu apoio ao compositor.
Pese a todos os éxitos musicais que logrou ter ao longo da súa carreira toda a súa vida foi marcada
pola penuria económica pola que pasou cara ao final dos seus días.
Os seus maiores éxitos musicais foron:"O Tren","Corpiño xeitoso" e, por último, "San Antón"(estes
tres éxitos chegaron a ser moi rápido número un nos medios radiofónicos).
Tamén actuou en filmes como "En la red de mi canción" acompañado por Concha Velasco.
Un dos mellores amigos de Andrés foi Juan Pardo, tamén músico, pero un día por unha pelexa entre
ambos, romperon a súa boa amizade e seguiron por separado.
Como Andrés xa rompera coa compañía discografica RCA, decidiu marchar para México durante tres
anos onde sobreviviu traballando de cociñeiro nun local. Aos tres anos da súa ida regresou xa
repatriado en 1979.
As súas últimas aparicións foron en programas da TVG en 1989. O día 23 de decembro de 1989
coñeceuse a noticia da morte de Andrés Dobarro debido a un cancro hepático aos 42 anos de idade.
Atrás deixaba unha estela de grandes éxitos e grandes cancións aínda moi coñecidas hoxe en día.
Cristian e Ricardo 3ºESO
SUMARIO
2012/2013 NA MEMORIA, actividades complementarias e extraescolares deste curso. PÁXINAS 1-13
ARREDOR DE NÓS, artigos nos que o alumnado do CPI é o protagonista. PÁXINAS 14-25
ONDE O MUNDO SE CHAMA PONTECESURES, investigamos sobre o noso medio. PÁXINAS 26-35
AS MUSAS TAMÉN SENTAN EN PUPITRES, poesías. PÁXINAS 36-40
OS ANDEIS DO MAXÍN, relatos. PÁXINAS 41-49
VIDAL BOLAÑO: COMEZA A FUNCIÓN, autor do Día das Letras Gale-gas 2013. PÁXINAS 50, 51
RISOS E SORRISOS, viñetas humorísticas. PÁXINAS 52-54
REVISTA EDITADA POLO ENDL DO CPI DE PONTE-
CESURES, QUE CONTA CO
APOIO ECONÓMICO DA DXPL E O CPI DE PONTE-
CESURES
MAQUETACIÓN: Patricia Antas Ramos e Suso Ambo-
axe García
DENDE O EQUIPO AGRA-
DECEMOS A COLABORA-
CIÓN DO PROFESORADO , SEN A CAL ESTE TRABA-
LLO NON SE PODERÍA LE-
VAR A CABO.
Páxina 2
2012/2013, na memoria
Corría o mes de outubro e dende o equipo de normalización lingüística do centro marcamos, coma to-
dos os anos, a primeira reunión co alumnado que formaba parte del, coa intención de que as actividades
propostas no centro para fomentar o galego non partan sempre do profesorado, senón que todos nos sin-
tamos protagonistas deste proceso. Xa o ano anterior algún alumnos/as propuxeran a idea de facer un
lipdub no centro, mais non obtivera a aprobación da maioría. Este curso parecía que o interese por levar
adiante este proxecto era maior, así que se decidiu consultarlle ao profesorado de todos os niveis educa-
tivos que lle parecía a proposta e se estaban tamén decididos a implicarse nela, xunto aos rapaces/as das
súas titorías. A adhesión foi total e o entusiasmo dalgúns/as determinou que o proxecto se puxese en
marcha.
Aló polo mes de xaneiro comezamos a barallar varias posibles cancións que servisen de base para a gra-
vación e, despois de debatelo, optamos polo célebre tema de Andrés Dobarro, “O tren”. Era coñecido e
gustaba entre o alumnado de todos os niveis, ademais de que no seu momento supuxera un valente pulo
normalizador para o galego, cando as autoridades franquistas entorpecían o seu uso no ámbito cultural e
en tantos outros. Estaba claro que Dobarro podía adaptarse aos nosos tempos como un exemplo de re-
sistencia ante a adversidade, a referencia ao tren vinculaba o proxecto con Pontecesures, unha vila que
medrou arredor das vías férreas, e o ritmo vital da música axudaría a que durante a gravación os partici-
pantes se desinhibisen e, cando menos, o pasasen ben.
SUBE AO TREN DA LINGUA!, COMO SE FIXO
O LIPDUB DO CPI DE PONTECESURES
Páxina 3
2012/2013, na memoria
Tocaba logo trazar o percorrido, idear un guión para vencellar a letra da canción, que non fai referen-
cia á lingua, coa intención que tiñamos de promocionar o noso idioma. Surxiu a idea de xogar coa fra-
se feita “non debemos perder este tren”, que empregamos cando nos referimos á oportunidade históri-
ca que temos en momentos decisivos para sumarnos a un avance social. Así, cada aula do centro podía
representar un ámbito de uso lingüístico ao que o galego (polo tanto os seus falantes tamén) debe
“subirse”: o medio urbano, as novas tecnoloxías, a música, os xogos, a ciencia, o cine, os medios de
comunicación… Seguindo esta proposta distribuímos papeis e posicións e, no mes de marzo, cando
remataba a 2ª avaliación, todo estaba disposto para a gravación.
Con dous días de ensaios foi suficiente para a gravación final, que se fixo o 22 de marzo. Tras os tra-
ballos de edición, adaptación de luz e inclusión do son, que deron o seu traballo, demos a coñecer o
resultado na rede na semana da Pascua. A experiencia serviu para amosar que, cando o esforzo colec-
tivo se aúna con afán construtivo, as lembranzas sempre son positivas. E neste caso esa sensación de
proxecto colectivo é a que fai que lle teñamos agarimo ao resultado final, que o podedes ver en:
www.youtube.com/watch?v=dQJowxpVb-4
Páxina 4
2012/2013, na memoria
APRENDEMOS DIVERTÍNDONOS EN
EDUCACIÓN INFANTIL E PRIMARIA
Deixámosvos aquí unhas poucas fotos dalgunhas actividades
extraescolares e complementarias que se fixeron ao longo deste
curso:
Comezamos o curso celebrando o magosto e o samaín:
Logo viñeron os Reis e marcharon
cargados de cartas...
En Valga os de 1º ciclo vimos un Belén cu-
rioso:
Páxina 5
2012/2013, na memoria
A Biblioteca do centro tamén organizou
actividades polo Día do Libro:
Os de infantil tivemos unhas sesións de
contacontos:
Os de 6º fomos a piragüismo:
Un ano máis continuamos co proxecto
“Xogo limpo”
No 2º e 3º ciclo tamén nos divertimos coa
ciencia
Os de 2º ciclo descubrimos o Museo
de Pontevedra
Páxina 6
2012/2013, na memoria
Este ano todo o centro decidimos disfrazarnos no entroido de pobos e civilizacións, e os
resultados foron incribles. Que vos parecen?
Páxina 7
2012/2013, na memoria
Páxina 8
2012/2013, na memoria
Páxina 9
2012/2013, na memoria
Páxina 10
2012/2013 , na memoria
III DÍA DA CIENCIA EN GALEGO
Un ano máis sumámonos dende o noso centro a esta efeméride que promove a Coor-
dinadora de Equipos de Normalización Lingüística xunto a outros colectivos pe-
dagóxicos da área científica. Neste curso a celebración foi o martes 6 de novembro,
baixo o lema: “A tecnoloxía fala galego”, centrándose ademais na divulgación do
legado dos científicos Leonardo da Vinci e Ramón Verea. Ademais, dende a Coor-
dinadora organizouse unha videoconferencia na que destacados investigadores gale-
gos da Universida-
de de Santiago de
Compostela desti-
nados en distintas
Universidades do
mundo divulgaron
temas de interese
curricular para o
noso alumnado e
falaron sobre os
proxectos científi-
cos que desenvol-
ven na actualidade.
En particular, Car-
los Salgado (Departamento de Física de Partículas Instituto Galego de Física e Altas
Enerxías) e Abraham Gallás (Investigador Ramón y Cajal do Departamento de Físi-
ca de Partículas da USC) falaron sobre os experimentos do LHC no CERN, onde
levan máis de dous anos de toma de datos. Neste proxecto internacional traballan
físicos galegos que colaboran con colegas de todo o mundo nun contexto multilin-
güe. Moitos deles utilizan o noso idioma para realizar parte do seu traballo, tanto no
contexto informal de discusións entre eles, como para a realización de traballos
científicos (teses e teses de mestrado) así como na docencia e a divulgación científi-
ca.
Nesta videoconferencia estes investigadores espallados polo mundo que participan
nos experimentos do LHC contáronnos a súa experiencia científica.
Páxina 11
2012/2013 , na memoria
NADAL 2012
Aínda que non co-
memos as uvas
aquí, si celebra-
mos outra volta a
chegada do Nadal.
Dende o Equipo
de Normalización
este ano mantive-
mos a actividade
dos Cantos de Reis
polas aulas. O
alumnado da ESO
volveu coller os
instrumentos, afi-
nou as cordas vo-
cais e ensaiou
dous cantos ben diferentes entre si pero igual de divertidos para festexar polas aulas
do centro o final do primeiro trimestre. Este
ano escollemos unha canción do Xabarín
Club, “Animal Nadal”, e outra do grupo Mal-
vela, “Os reises do Quiquiriquí”, para a actua-
ción. Disfrazámonos de distintos animais: ga-
liñas, galos, vacas, cans e incluso alieníxenas,
e puxemos as gorxas á obra. Na foto de arri-
ba podedes vernos en plena acción.
Pero non quedou aí a cousa… A profe Patri-
cia tivo a idea de facer este ano unha árbore
para decorar o centro na que se reutilizasen
CD en desuso, así que puxémonos en todas as
aulas ao traballo de decoralos e incluír frases
ou palabras que expresasen unha idea relacio-
nada coa chegada do novo ano. Na foto vedes
como quedou finalmente
Páxina 12
2012/2013 , na memoria
EXCURSIÓN A
CANTABRIA, 2º ESO
O martes 2 de abril un grupo de 16 rapaces/
as do CPI de Pontecesures xunto a outros 12
do IES de Valga saímos de excursión a
Cantabria. A vila pesqueira de Cudillero foi a
nosa primeira parada. Alí puidemos admirar
a beleza da disposición das casas
encaramadas na ladeira dunha montaña que
remataba no mar. O porto pesqueiro, as cores
das fachadas, as tendas turísticas das rúas...
fan de Cudillero un enclave que merece a
pena visitar. Logo dirixímonos ao Santuario
de Covadonga, onde fixemos unha foto de
grupo a carón dunha fermosa fervenza.
Rematamos o día instalándonos no albergue
Max de Entrambasaguas, ás portas dos Picos
de Europa. As instalacións eran aceptables
pero o que nos chamou a atención era a hora
da cea: ás 20 hs!, o que nos facía levantarnos
pola noite a comer lambetadas.
Ao día seguinte tocaba visitar o lugar máis
esperado da excursión: o Parque Natural de
Cabárceno, onde vimos moitas especies de
animais salvaxes, algún deles en posturas un
pouco comprometedoras, quizais demasiado
íntimas... Chamounos a atención a extensión
de terreo que tiña cada grupo de animais con
respecto a un zoo clásico. Sirva como
exemplo que os elefantes dispuñan de 25
hectáreas. Pola tarde visitamos Santander,
onde tivemos un tempo libre para percorrer a
cidade e tamén a Isla de la Magdalena, na
que había leóns mariños, focas e pingüíns.
Pola noite, viñeron uns rapaces canarios aos
que lles chamaba a atención que nós
falásemos en galego: como se fósemos
doutro planeta!
O xoves foi un día dedicado a visitar a
montaña cántabra: o teleférico de Fuente De,
o santuario de Santo Toribio de Liébana e a
vila turística de Potes. Nunca viramos tanta
neve, polo que a experiencia foi incrible.
O último día suspendeuse a visita as covas de
El Soplao, debido a que nevaba demasiado e
era perigoso. Finalmente regresamos con
tristeza e coa sensación de que a excursión se
fixera demasiado curta. Quen nos dera repetir
e, a ser posible, cos mesmos compañeiros/as
de Valga cos que fixemos moita amizade.
Alumnado de 2º ESO
Curso 2012/2013
Páxina 13
2012/2013 , na memoria
ANDORRA 2013
O día 2 de febreiro ás 23.00 comezou a nosa
intrépida aventura. Reunímonos todos na
entrada do colexio para esperar o autobús
que nos levaría a Andorra. Esperamos
ansiosos a súa chegada para coñecer por fin
aos nosos compañeiros de viaxe. Connosco
viñan os colexios de Barrantes e Meaño. Nós
eramos o grupo menos numeroso, tan só dez,
pero iso non trouxo ningún problema.
Durante o traxecto de ida fómonos
coñecendo mellor. Unha vez alá
asignáronnos as nosas habitacións e os nosos
equipos de esquí.
Ás 7:00 soaba o espertador que nos
anunciaba o comezo doutro marabilloso día.
Logo de almorzar, o autobús levábanos ás
pistas, onde máis dun caía aparatosamente.
Despois de recibir as clases de esquí,
comiamos no restaurante de alí. Cando
rematabamos tiñamos unhas horas de esquí
libre, e ás 18:00 regresabamos ao hotel, onde,
logo dunha ducha, nos adicabamos a
percorrer as habitacións dos nosos
compañeiros/as para coñecernos mellor...
O xoves foi o único día que non puidemos
subir ás pistas porque estaba caendo unha das
maiores nevaradas que se recordaban en
Andorra nos últimos trinta anos. Este
pequeno contratempo non nos impediu
divertirnos, xa que estivemos pelexando coa
neve e facendo concursos de bonecos de
neve entre os tres colexios que participamos
na actividade.
Este mesmo día, á tardiña, fomos a Caldea.
Alí relaxámonos nas piscinas exteriores á luz
das estrelas e máis dun saíu enrugado da
sauna. Sen dúbida este foi un dos mellores
lugares nos que estivemos.
O venres á noite tivemos que devolver os
nosos equipos de esquí e despedirnos dos
nosos apartamentos (aos que lles collemos
moito cariño, sobre todo ao microondas...)
Collemos o autobús e emprendemos o
camiño de regreso facendo paradas puntuais.
Cando estabamos chegando, comezaron a
brotar as primeiras bágoas e, unha vez en
Pontecesures, todos rompemos a chorar na
despedida. Fixemos unha foto no colexio
como último recordo e dixémoslles adeus aos
nosos compañeiros/as con bágoas nos ollos.
Sen dúbida foi a mellor excursión que
tivemos dende que estamos no CPI e que nos
será imposible esquecer, xa que foi unha
semana incrible con persoas impresionantes
ás que non poderemos esquecer e coas que
seguimos en contacto a día de hoxe.
Finalmente, queremos dedicarlle esta crónica
aos nosos amigos de Meaño e Barrantes aos
que non esqueceremos xamais. Tamén lle
agradecemos a Felipe o esforzo realizado
para levar a cabo esta actividade.
Podes consultar a memoria da actividade así
como moitas fotos se premes no enlace:
www.blogoteca.com/trasnoparoleiro/
index.php?cod=121805
Alumnado de 3º ESO
Páxina 14
arredor de nós
OS NENOS/AS DE TRES ANOS TRABALLAMOS O TEMA DOS ALIMENTOS E UN DÍA
PREPARAMOS UNHA MACEDONIA DE FROITAS NA CLASE
Páxina 15
arredor de nós
ELABORACIÓN:
TODOS AXUDAMOS A PARTIR A FROITA EN CACHIÑOS. FIXEMOS ZUME DE
LARANXA E BOTÁMOSLLO ÁS FROITAS CO AZUCRE. TODOS PROBAMOS
UN POUQUIÑO, MESMO OS QUE SOMOS MÁIS REMISOS A PROBAR SABO-
RES NOVOS.FOI UNHA EXPERIENCIA MOI POSITIVA QUE VOLVEREMOS RE-
PETIR
Páxina 16
arredor de nós
OS NENOS E NENAS DE CATRO ANOS
“VIAXAMOS” POR DIFERENTES CIDADES DE ES-
PAÑA. CANDO CHEGAMOS A BARCELONA
QUIXEMOS PROBAR O SEU PRATO TÍPICO: O PAN
TUMACA. ASÍ QUE NOS PUXEMOS MANS A OBRA.
Páxina 17
arredor de nós
Páxina 18
arredor de nós
OS ALUMNOS DE 5 ANOS ANDAMOS VIAXANDO POLO MUNDO ADIANTE; COÑE-
CENDO DIFERENTES PAÍSES, OS DIFERENTES COSTUMES, OS SEUS MONUMENTOS, A
SÚA ARTE, A SÚA MÚSICA… E TAMÉN A SÚA COMIDA.
PERCORREMOS OS CINCO CONTINENTES, E EN AMÉRICA DO NORTE, VIAXAMOS
A EE.UU. NA MESMA CIDADE DE NOVA IORK DECIDIMOS PROBAR UNHA SOBREMESA
MOI GALDRUMEIRA: OS BROWNIES.
MANS Á MASA!
RECEITA:
1 FUNDIMOS O CHOCOLATE
2 ESCACHAMOS OS OVOS
3 PESAMOS O AZUCRE
Páxina 19
arredor de nós
4 BOTÁMOSLLE O LEITE: 5 E REMEXEMOS TODO...
6 ENGADIMOS O CHOCOLATE FUNDIDO
“BATE QUE BATE O CHOCOLATEEEEEE…”
7 PESAMOS A FA-
RIÑA
8 BOTÁMOSLLE A LEVADURA
9 E DE NOVO A REMEXER 10 VERTEMOS TODO NO MOLDE
E 5 MINUTIÑOS AO MICROONDAS
E A COMEEERRRRRR
Páxina 20
arredor de nós
Os nenos e nenas de 4º B de E.P aproveitamos a celebración das Letras Galegas deste ano
para amosarvos na revista escolar una experiencia de aula relacionada coa ciencia. De
coma unha semente se tranforma nunha planta que dá un froito que contén sementes….
Fixemos unha animación fotográfica do proceso. Se queres vela, preme no enlace:
http://animoto.com/play/y61LTGbEuGCbs2usW08DBw
Páxina 21
arredor de nós
QUERES SABER ALGO MÁIS SOBRE 5º B?
.
Que o colexio é algo máis que ler, escribir, multiplicar ou dividir non é nada novo.
No colexio ante todo hai persoas; persoas con desexos, con inquedanzas, con vidas e
familias moi diversas, con personalidades e caracteres diferentes.
No colexio os nenos aprenden a convivir, a relacionarse, fan amizades, teñen conflitos que
deben aprender a resolver. Aprenden a negociar, a respectar as distintas opinións, a loitar
para acadar as súas metas, a xogar. Tamén a expresar emocións, a saber escoitar, a opinar, a
amosar os seus puntos de vista. O colexio tamén é un bo lugar para aprender a asimilar os
pequenos “golpes”, a recompoñerse e seguir adiante.
O que pretendo con estas verbas non é máis que humanizar a figura do alumno e mesmo dos
demais membros da comunidade educatica.
A través destas imaxes e deste vídeo (poderédelo
ver na edición dixital) gustaríame poñerlle cara a
ese alumnado, que ás veces semella ser tan só un
conxunto de cifras e cualificacións nun papel,
pero que é, sen dúbida, moito máis.
Para intentar achegar aos lectores o que pode ser a
“vida” dentro dunha aula de primaria,
ocorréuseme coller o teléfono móbil, acender a
cámara e que cada un dos alumnos de 5ºB se
presentasen e me contasen un chisquiño deles, sen
máis pretensións.
Non quixen que fose algo guionizado, nin
preparado de antemán. Aviseinos un pouco antes,
Páxina 22
arredor de nós
sen tempo para artificios de máis. Eles mesmos se
distribuíron en grupos, segundo afinidade ou gustos.
Simplemente lles organicei minimamente o espazo e
animeinos a falar. Só se fixo unha vez, porque a idea era
precisamente esa; que fose espontáneo, sen cortes, sen
repeticións, incluso con fallos ou risos, coa cámara do
móbil cambiando de man, como podería telo visto calquera
persoa “in situ”.
Loxicamente, estaban un tanto “cortados” ante tal proposta,
sen saber moi ben o que sairía e coa intimidación de ter
unha “cámara” diante.
Desta vez non
quixemos participar
na revista con traballos de clase, nin con actividades
extraescolares, nin recordando algunha efeméride.
Quixen amosar aos nenos de “carne e óso”, tal e
como son e tal e
como se ven eles
mesmos.
Espero que esta
pequena
gravación sen
pretensións,
consiga achegar
ao lector ao día a día dos alumnos de primaria.
Disfrutade deles!
Fran, titor de 5º B
PREME NA LIGAZÓN E NÓS
MESMOS CHO CONTAMOS:
www.youtube.com/watch?v=HzYnjkCOlRA&feature=youtu.be
Páxina 23
arredor de nós
2ºA OS MELLORES DO MUNDOMUNDIAL
GÚSTANOS:
A UXÍO ir a natación e nadar cara atrás, rímonos moito con el.
CARMEN quere ser mestra de matemáticas e no seu tempo libre xoga ao baloncesto.
ADRIANA bailando ballet é como mellor o pasa e xogando coas súas bonecas.
Páxina 24
arredor de nós
MARI CARMEN ten moitas amigas e con elas é moi boa.
MATEO ten unha irmá moi guapiña “Martina” pero prefire estar no parque.
BRAIS F. é feliz comendo salchichas e hamburguesas mentres ve a tele.
AINHOA métese coas súas irmás (Pati e Ligia) porque elas fana rabear.
XOANA quere moito á súa prima Matilda e encántalle estar con ela.
A ELIANA gustaríalle ir patinar tódolos días e xogar máis co seu irmán Saúl.
HUGO tamén está contento xogando coa súa irmá Alba e vendo a tele. BRAIS C. quere ser veterinario para coidar do seu can Soni.
RAÚL gústalle xogar ao fútbol, ás veces é porteiro, métenlle goles.
Páxina 25
arredor de nós
ÁNXELA vai ser pintora, gústalle xogar ao “pillapilla” con Uxía.
IAGO é moi boiño, ten moitos amigos e todos o pasan moi ben con el.
MARTÍN morre polo fútbol e quere moitísimo ás súas vaquiñas.
SOMOS OS SUPERNENOS E SUPERNENAS
DE 2º A PONTECESURES
Páxina 26
onde o mundo se chama Pontecesures
UN OFICIO CON MOITA TRADICIÓN
Chámome Verena Vieites Fernandes. A miña familia dedícase á venda de churros na churrer-
ía "LA CESUREÑA", dende hai catro xeracións, cando comezou a miña tataravoa Luísa.
Ela, á parte de ser a pioneira na miña familia, tamén o foi en Pontecesures e arredores.
Houbo épocas mellores, pero agora coa crise e co explotado que está o negocio xa non se
gaña tanto coma antes.
Na actualidade nós vendemos por mercados e romarías en: Vilagarcía, A Estrada, Melide,
Padrón, Caldas, Forcarei, Lalín, etc. Traballamos os luns, martes, mércores, sábados e do-
mingos. Tamén, algún xoves e venres que nos cadre. Acostumamos traballar dez horas
aproximadamente.
Tárdase sobre vinte minutos en montar un posto de churros.
Para preparar a masa, o primeiro que hai que facer é quentar a fariña (se vai frío) senón non
fai falla. Mentres peneiras a fariña, pos a ferver a auga e bótaslle un cacharriño de sal. Des-
pois, cando a auga fer-
va, bótaslle a fariña e
coa pa, amasas. Logo a
masa métela no molde
e vas cortando os chu-
rros (o aceite ten que
estar ben quente,
senón saen aceitados)
e, cando estean ben
torradiños, bótanse na
bandexa. Así xa están
listos para a venda.
Ademais dos churros
normais, tamén se ven-
den churros de choco-
late, porras de crema e
roscas.
Á miña avoa, actual
xefa, gústalle moito o
oficio porque lle en-
canta tratar coa xente, coñecer novos sitios e ata lle gustan os madrugóns que se ten que pe-
gar. A min en cambio non me agrada nada porque hai que levantarse moi cedo, e é un traba-
llo moi duro para calquera rapaz.
Verena Vieites Fernandes
2º de ESO Curso 2012/2013
Páxina 27
onde o mundo se chama Pontecesures
A FEIRA DO
AUTOMÓBIL
No ano 1925, un grupo de amigos e
veciños de Pontecesures comezaron a
pensar na idea de levar a cabo unha
feira do automóbil.
Esta idea naceu porque nas feiras de
cabalos que daquela se celebraban
pola zona, no medio dos animais,
expoñíase algún vehículo para a súa
venda. Daquela, se había feiras de
cabalos, que eran o medio de
transporte da época, por que non
podía haber feiras de automóbiles,
que xa comezaban a verse nas
estradas?
Con este pensamento os señores
Eugenio
Escuredo e
Salvador Sierra
viaxaron a Alemaña, onde
se celebraba unha feira do
automóbil. Cando regresaron,
informaron aos seus compañeiros do
que viran e puxéronse a traballar.
Durante 3 días a feira recibiu máis de
10.000 visitas. Había expostos 598
vehículos e o valor do material
superaba os 5 millóns de pesetas da
época.
Como tivo tanto éxito, a feira
celebrouse de novo en 1926.
O responsable de celebrar a Feira Do
Automóbil na actualidade é Antonio
Ferro, o presidente da Asociación.
Alba, Ángela, Aharón, Borja, Jacobo
e Iria.
1º ESO CURSO 2012/2013
ENTREVISTA A D. ANTONIO FERRO, RESPONSABLE DA ORGANIZACIÓN DA FEIRA DO
AUTOMÓBIL ANTIGO E DE OCASIÓN DE PONTECESURES
O día 11 de abril contamos coa
oportunidade de conversar no noso
centro con D. Antonio Ferro, a per-
soa que se responsabiliza da organi-
zación desta feira nos últimos anos,
un labor que require tempo e esforzo
pero que tamén esperta o entusiasmo
de quen, a pesar das dificultades
destes tempos de austeridade, aínda
non perdeu a motivación necesaria
para que esta celebración xa clásica
en Pontecesures siga adiante.
1. Dende cando é vostede o organizador da Feira do automóbil e cales fo-
ron as motivacións que o levaron a poñerse á fronte deste evento? Pois levo xa nisto sete anos. Todo partiu da miña afección por coleccionar motos antigas. A
través dese interese meu, entrei en contacto con outras persoas da vila e de fóra dela coas
mesmas inquietudes. Por iso, un ano xurdiu a idea, falando entre nós, de rescatar aquelas an-
tigas feiras do automóbil tan nomeadas que se fixeran en Pontecesures.
2. Cal das feiras garda con mellor recordo? Pois quizais a primeira, porque ten un valor sentimental e simbólico, polo esforzo que su-
puxo e a motivación que tiñamos todos en levala adiante. Non me refiro a que tivese máis
éxito comercial ou actividades máis destacadas, senón polo entusiasmo que espertou en nós.
Tamén foi cando se fixo a réplica do monumento do automóbil
De todas formas convén lembrar que nós quixemos homenaxear aquela serie das catro feiras
iniciais (1925,1926,1950 e 1954), que tiveran tanto éxito de público. Daquela tede en conta
que Renfe poñía trens especiais dende Vigo e A Coruña para a Feira do Automóbil de Ponte-
cesures. Nalgún xornal da época chégase a falar de 100.000 visitantes nalgunha delas, qui-
zais esaxeradamente, pero en todo caso si que conseguiran converter isto nun evento moi im-
portante para un concello que acababa de crearse, porque antes de 1925 Pontecesures aínda
pertencía a Valga.
O Coche de Pedra O Coche de Pedra O coche de Pedra é un monumento situado na rúa
San Lois, en Pontecesures. Inaugurouse no 1985 en
conmemoración da I Feira do Automóbil celebrada
en España, que tivo lugar neste pequeno concello o
día 27 de Xuño de 1925. O monumento é unha répli-
ca do primeiro coche que circulou por Galicia coa
matrícula PO-2. Nel aparecen reflectidos os nomes
de todas as persoas que contribuíron á celebración
daquela feira. Dous deles foron Carlos Maside, o
famoso pintor, e o escritor Castelao. O actual coche
é de pedra, pero o monumento orixinal era diferente.
Fíxose unha reconstrución en pedra para poder con-
servalo mellor e para que non se deteriorase.
Ligia, José Jaime, Claudia e Micaela, 1º ESO
Páxina 28
onde o mundo se chama Pontecesures
ENTREVISTA A D. ANTONIO FERRO, RESPONSABLE DA ORGANIZACIÓN DA FEIRA DO
AUTOMÓBIL ANTIGO E DE OCASIÓN DE PONTECESURES
O día 11 de abril contamos coa
oportunidade de conversar no noso
centro con D. Antonio Ferro, a per-
soa que se responsabiliza da organi-
zación desta feira nos últimos anos,
un labor que require tempo e esforzo
pero que tamén esperta o entusiasmo
de quen, a pesar das dificultades
destes tempos de austeridade, aínda
non perdeu a motivación necesaria
para que esta celebración xa clásica
en Pontecesures siga adiante.
1. Dende cando é vostede o organizador da Feira do automóbil e cales fo-
ron as motivacións que o levaron a poñerse á fronte deste evento? Pois levo xa nisto sete anos. Todo partiu da miña afección por coleccionar motos antigas. A
través dese interese meu, entrei en contacto con outras persoas da vila e de fóra dela coas
mesmas inquietudes. Por iso, un ano xurdiu a idea, falando entre nós, de rescatar aquelas an-
tigas feiras do automóbil tan nomeadas que se fixeran en Pontecesures.
2. Cal das feiras garda con mellor recordo? Pois quizais a primeira, porque ten un valor sentimental e simbólico, polo esforzo que su-
puxo e a motivación que tiñamos todos en levala adiante. Non me refiro a que tivese máis
éxito comercial ou actividades máis destacadas, senón polo entusiasmo que espertou en nós.
Tamén foi cando se fixo a réplica do monumento do automóbil
De todas formas convén lembrar que nós quixemos homenaxear aquela serie das catro feiras
iniciais (1925,1926,1950 e 1954), que tiveran tanto éxito de público. Daquela tede en conta
que Renfe poñía trens especiais dende Vigo e A Coruña para a Feira do Automóbil de Ponte-
cesures. Nalgún xornal da época chégase a falar de 100.000 visitantes nalgunha delas, qui-
zais esaxeradamente, pero en todo caso si que conseguiran converter isto nun evento moi im-
portante para un concello que acababa de crearse, porque antes de 1925 Pontecesures aínda
pertencía a Valga.
Páxina 29
onde o mundo se chama Pontecesures
3. Por que tivo tanta repercusión esta feira, logo?
Porque decatádevos de que daquela, en 1925, circulaban moi poucos coches aínda. Quizais
podía pasar pola estrada xeral un pola mañá e outro pola noite. Imaxinade o que foi para a
xente da época ver aparcados 400 ou 500 coches no peirao de Pontecesures
4.Canto custa organizar a feira e conta co apoio económico dalgún organismo
oficial ou privado?
A deste ano ten un custo moi baixo. A nosa previsión inicial era levala a cabo en maio,
coma sempre, e que se situase na zona do porto de Pontecesures, como era tradicional. Pero
este ano había que reducir moito o orzamento e montala alí supoñía contratar unha carpa,
que encarece moito, ademais de pagarlle á Autoridade Portuaria unha taxa similar á que nos
cobrou o ano pasado simplemente por utilizar uns terreos que son da súa xurisdición (1907
euros), cantidade que nos pareceu desorbitada. Por iso decidimos celebrala nos terreos do
recinto escolar e no pavillón de deportes, para evitar estes gastos. O que máis vai custar este
ano son os anuncios da feira en revistas especializadas.
En canto a apoios económicos, contamos de momento só co Concello de Pontecesures.
Tamén lle solicitamos a La Caixa a súa colaboración, pero aínda non está confirmada. Logo
hai a colaboración persoal de moitos particulares que axudan na organización do evento.
5. Que ten que facer para conseguir que traian tantos vehículos antigos?
Simplemente contactar coas persoas que teñen eses vehículos, con asociacións vinculadas
con este mundo e convencelos para que participen, ben para expoñelos ou ben para
vendelos.
6. Que actividades vai haber este ano?
Vai haber vehículos aparcados no recinto escolar e no pavillón estarán os recambios,
accesorios e produtos á venda. Tamén uns paneis que explican a historia da feira.
Pois moitas grazas por concedernos esta entrevista e desexámoslle que esta
feira sexa un éxito.
Grazas a vós por interesarvos por esta celebración.
Iván, Álvaro, Jennifer, David García
1º ESO, Curso 2012/2013
Páxina 30
onde o mundo se chama Pontecesures
O RÍO ULLA O río Ulla nace en Olveda (Antas de Ulla).
Ten unha extensión de cunca de 2764 quiló-
metros cadradros. É a segunda máis impor-
tante de Galicia despois da do Miño. Desem-
boca na ría de Arousa e percorre as provin-
cias de Lugo, A Coruña e Pontevedra. Este
río só ten un encoro: o de Portodemouros,
construído no ano 1967. Atópase entre os
conce-llos de Arzúa e Vila de Cruces, ade-
mais de asolagar terras dos concellos de San-
tiso e Agolada.
Entre os espazos naturais de maior interese
paisaxístico, están as chamadas Torrentes de
Mácara (no concello lugués de Palas de Rei),
un tramo do río formado por moitas ferven-
zas, pozas e rápidos nos que se celebra anual-
mente un campionato ibérico de kaiak extre-
mo e que forman un conxunto de grande be-
leza.
Ademais, ao longo do seu curso podemos go-
zar de moitas praias fluviais como a de A-
gronovo (situada no concello de Vedra), ou a
de Vilarello (situada en Catoira).
A parte destas praias, tamén é necesario des-
tacar algún outro tramo do río, como as pes-
queiras de Herbón, que están situadas no con-
cello de Padrón. Estas pesqueiras, foron un
sistema de pesca ideado polos romanos para
atrapar aqueles peixes que quedaban nas re-
des .
Actualmente aínda se seguen utilizando para
a pesca da lamprea.
Páxina 31
onde o mundo se chama Pontecesures
No río Ulla pódense practicar algúns
deportes de especial interese. O máis
destacado é o piragüismo. Hai un club
situado en Pontecesures e outro no concello
de Catoira.
En canto ás especies de flora que nos
atopamos nas beiras do río, debemos
mencionar en primeiro lugar as árbores que
forman o bosque de ribeira: ameneiros,
salgueiros, freixos e carballos. No tramo final
do río, preto da desembocadura, destacamos
o carrizal, como o que hai no concello de
Dodro. A vexetación do carrizal é variada: a
espadana amarela, o fento real...
Polo que respecta á fauna, as aves máis
comúns destas zonas son: os corvos mariños,
gaivotas, rascóns, ánades reais, galiñas de
río, garzas reais, garzotas comúns... Entre as
aves de rapina, os máis abundantes son os
miñatos, xunto aos azores e os gabiáns.
Tamén hai pegas, carrizos, lavandeiras,
merlos acuáticos, martiños peixeiros,
papuxas das amoras, etc... Estas variedades
de aves, fan do río un paraíso para os seus
observadores.
Por suposto tamén hai anfibios como: os
limpafontes, as salamántigas, as ras, os sapos
e as serpes de auga.
Tamén hai especies en perigo de extinción
por culpa da contaminación, como a náiade
ou mexillón de río, un molusco cunha forma
semellante ao dun mexillón ou a unha grande
ameixa de mar. Ademais, a toupa de río, un
pequeno mamífero semiacuático que habita
nas ribeiras e regatos do curso alto, tamén
está en perigo.
O río Ulla actualmente está contaminado
pola acción de moitas empresas e antigas
explotacións mineiras a ceu aberto que verten
residuos nos seus afluentes. Pero non só se
contaminan as augas polos residuos das
industrias, senón tamén polas augas “sucias”
que proveñen das nosas casas.
No río hai varias especies invasoras que
alteran o ecosistema, por exemplo: os
eucaliptos, especies de árbores típicas de
Australia que se adaptaron moi ben ao noso
ecosistema húmido, o que fai que crezan moi
rápido e as robinias, árbore coas follas de cor
verde amarelentas .
Hai un proxecto que se chama Margal Ulla,
que consiste en mellorar o contorno sen ser
alteado polo home, para que así as especies
que habitan nel poidan levar unha mellor
vida. Podedes consultar máis sobre este
proxecto no enderezo:
http://margalulla.xunta.es/es
Sofía , Lorena, Raquel, Manuel, David
Bernal, Fernando, Xenxo
1º ESO, Curso 2012/2013
Páxina 32
onde o mundo se chama Pontecesures
COÑECEMOS O CAMIÑO
Durante o primeiro trimestre deste curso os nenos e nenas de 4ºA estivemos traballando e
aprendendo máis cousas sobre o Camiño de Santiago e, sobre todo, do Camiño Portugués
que é o que pasa polo noso concello.
O primeiro que fixemos foi ler información sobre distintos aspectos do Camiño de Santiago:
orixes históricas, os distintos camiños a Santiago, a vestimenta do peregrino medieval e ac-
tual e os símbolos e sinais do camiño. Logo afondamos na información máis concreta do Ca-
miño Portugués: as etapas deste camiño, lendas relacionadas co apóstolo Santiago, outras
lendas do camiño e rematamos coa gastronomía do camiño portugués.
Nas clase de plástica fixemos dous murais, un dun peregrino medieval e outro dun actual.
Fomos de visita ao albergue de peregrinos de Pontecesures, onde nos puxeron o primeiro se-
lo na nosa credencial:
Páxina 33
onde o mundo se chama Pontecesures
Tamén fixemos un tramo do camiño andando: Dende Pontecesures a Padrón. Alí vimos o
Pedrón na Igrexa de Santiago. Incluso tivemos forzas para volver ata Pontecesures tamén
andando.
Na biblioteca, un técnico do Xacobeo deunos máis información e proxectáronnos un vídeo
sobre o camiño.
Finalmente fixemos o camiño portugués de forma virtual, é dicir, fixemos as 6 etapas que hai
dende Tui ata Santiago. Para conseguir selar a credencial tiñamos que ir superando unha fi-
cha por cada unha das etapas (algunhas eran fáciles, pero outras non o foron tanto). Ao con-
seguir selar a credencial en todas as etapas conseguimos a nosa Compostela, que é o diploma
que lle dan aos peregrinos que fan o camiño.
Agora, se queres, podes entreterte un pouco facendo a seguinte proba:
Busca na sopa de letras 8 partes da vestimenta do peregrino medieval.
........................................................
........................................................
........................................................
........................................................
........................................................
........................................................
........................................................
........................................................
Consulta o noso traballo no seguinte enderezo:
www.blogoteca.com/trasnoparoleiro/index.php?cod=121804
Tamén podes ver o seguinte vídeo no enlace:
www.youtube.com/watch?v=l9KNKBeCxuQ Alumnado de 4º A de Primaria
E S P O R T A S C I
N S O B D Q R Z A U
M O C I L G B R B M
R M A L F O R X A S
T B N M A L E S Z U
U R I C A V B N A O
O E T O T H I D Ñ F
V I E I R A P N V L
D R Ñ T U N I C A D
B O R D O N H S U C Solucións: Alforxa, bordón, cabaza, esclavina,
esporta, sombreiro, túnica e vieira.
Páxina 34
onde o mundo se chama Pontecesures
OS CLUBS DEPORTIVOS DE PONTECESURES
C.B. RÍO ULLA Foi creado por uns Mestres do colexio CPI Pontecesures: Manuel Amoe-
do e Xosé Ramón Martínez, na tempada 1985-1986. Neses principios o
club trasladouse durante catro anos a Padrón. Tras quince anos de vida,
no 2001, o C.B. Cesures e o C.B. Valga uníronse para facer un equipo
máis sólido e con máis medios.
Actualmente, o club conta con máis de 100 xogadores federados, 9 equi-
pos e 7 adestradores.
Ten arredor dos 150 socios, entre eles Andrés Quintá, presidente do Extrugasa, que colabora
co club C.B. Río Ulla. Entre estes socios tamén
se encontran moitos dos pais e nais dos xogado-
res/as, entre eles a súa presidenta Mónica Espa-
das, que colaboran en gran medida para que
este proxecto se faga realidade ano tras ano.
Por último, facemos unha mención especial a
unha destas persoas que comezou co traballo
desde o principio e fai posible que este club si-
ga cara a adiante, “Fruqui”, que comezou como
xogador, logo como adestrador e finalmente
como peza clave da directiva.
ULLA C.F.
Este club de fútbol comeza unha nova etapa no ano 2012 grazas ao esforzo
dun grupo de pais e nais de Pontecesures que na súa maioría tamén forman a
directiva deste club e que fixeron posible que os nenos/as e veteranos da vila
teñan a posibilidade de practicar o seu deporte preferido, o fútbol. Entre eles
está o seu presidente Ricardo Somoza “Richard”.
Este club ten a súa sede na cima do histórico barrio do Porto, en Pontecesures,
e alí mesmo está situado o campo de herba sintética chamado “ Ramón Dié-
guez”, onde se celebran durante a semana os numerosos adestramentos e a fin de semana as
diferentes competicións.
O club conta con numerosas categorías
inferiores que compiten nas categorías de
Pre-Benxamín, Benxamín A e B , Alevín,
Infantil e Cadete, que fan posible que de-
cenas de rapaces de Pontecesures practi-
quen deporte. O club tamén conta cun
equipo federado de veteranos que compite
na máxima categoría.
Páxina 35
onde o mundo se chama Pontecesures
CLUB NÁUTICO PONTECESURES
Este club é tamén un histórico desta vila que ten moitas historias e conseguiu
os logros deportivos máis importantes desta vila no deporte do piragüismo.
O presidente deste club que fai posible todo isto é Ángel Barreiro que fai un
gran labor neste mítico club náutico xunto a diversos adestradores como po-
de ser Javier Bouzas.
Este presidente e os diversos adestradores levan moitos rapaces da vila de
Pontecesures e de vilas e ciudades dos arredores. Incluso moitos destes rapa-
ces deste club náutico
pasan a formarse máis
profesionalmente no piragüismo no Cen-
tro de Alta Tecnificación de Pontevedra.
Os rapaces que forman parte do club son
de moitas categorías (infantil,cadete, xu-
venil …) teñen diversas actividades e
participan en moitos campionatos impor-
tantes como: probas do calendario galego
e español como regatas copa de España,
Campionato de España de pista, Mara-
tóns,Travesías, Ascensos e Descensos da
Copa de España.
OS CLUBS NO CPI DE PONTECESURES
O labor destes tres clubs a nivel educativo e formati-
vo é moi importante dentro do concello de Pontece-
sures e arredores xa que lles facilita aos nenos/as a
posibilidade de practicar diferentes actividades físi-
cas que axudan á súa formación física e tamén á súa
formación como persoas.
Dende o colexio téntase dirixir aos rapaces cara a es-
tas propostas deportivas e colaborar o máximo posi-
ble con estes clubs, realizando diferentes actividades
dentro e fóra do colexio como poden ser: xornadas de
iniciación ao piragüismo no club náutico de Pontece-
sures, campionatos e torneos de baloncesto e fútbol sala a nivel centro para promocionar a
práctica destes principais deportes locais.
Traballo realizado polos mestres e alumnos/as de 5ºA
Páxina 36
as musas tamén sentan en pupitres
Os alumnos de terceiro A
de primaria ao longo do
curso elaboraron unha se-
rie de poesías.
Páxina 37
as musas tamén sentan en pupitres
Páxina 38
as musas tamén sentan en pupitres
O AMOR O amor é belo,
o amor é triste,
e ao ser belo e triste o amor existe.
A min gústame o amor, pode que a ti tamén
e fará moito calor
se os dous temos ilusión. (Estela)
O AMIGO XOÁN
Debuxo un gato na area
á beiriña do mar.
a onda xigante alcánzao, o gato ri e rasca a panza.
No patio xogo, xogo e pásoo moi ben
cos meus amigos divírto-
me e eles tamén.
(Luismi)
NO PATIO No patio do colexio
xogo coa miña amiga,
xogo todo o tempo e fágolle cosquillas.
Animo ao meu primo cando xoga un partido
sempre acaba gañando
é o mellor do equipo. (Noelani)
O COLEXIO
No patio xogo, xogo,
encántame o balón
ata que me canso e vou para a casa.
En Informática xogo divírtome un montón,
co meu ordenador
son un campeón. (Borja)
O FÚTBOL
No fútbol se gaña
e se perde
nós gañamos contra o Conxo.
Perdemos na casa e non temos copas,
hai que xogar limpo
e non enfadarse. (Ángel)
A ESCOLA
Eu vou á escola
e sempre o paso divertido
xogo cos meus amigos eso está sabido.
Pola tarde como,
fago os deberes, vexo a tele
e vou para os xoguetes.
(María)
O COLE O cole é o meu
lugar favorito,
nel podo aprender e é divertido.
Fago contas e escribo moito
cos meus amigos xogo
e ríome sempre. (Amélie)
A BOLBORETA
A bolboreta
voa e voa
sen deixar rastro coas súas ás voa
A bolboreta sobe e sobe
ata chegar
á primeira nube. (Icíar)
DONA XOANIÑA
Dona xoaniña
foi ao prado
entretívose moito e esqueceu o recado.
A pobre xoaniña marchou a voar
contenta quedou
e volveu ao seu fogar. (Rubén)
UN BICHIÑO
Aquí hai un bichiño
alongadiño e grandón,
vive nunha col co seu amigo caracol.
Os dous xogan moi ben xuntos
axúdanse como insectos
moi amiguiños. (Samuel)
XOANIÑA
Xoaniña, xoaniña
ven aquí
teño unha sorpresa para ti.
Teño un vermiño que che vou ensinar
un vermiño para ti
que che vai gustar. ( Nerea)
O MEU ORDENADOR
No meu ordenador
xogo ao tren.
xogo, xogo e xogo e o fago moi ben.
Eu xa sei xogar porque aprendín
en informática
xunto a un xardín. (Cristina)
A ESCOLA
Eu veño ao colexio
todos os días,
traio a merenda que marabilla!
Somos quince na clase nove nenas e seis nenos,
pero cando soa o timbre
xogamos todos xuntos. (Carla)
XOANIÑA
Había unha vez
unha xoaniña
que se chamaba Maruxiña.
Era moi bonita aquela xoaniña
era tan pequeniña
esa xoaniña. (Julián)
VERÁN
Un día de verán
casan dous tabáns.
María e Xoán casan en Tatabán.
Teñen seis padriños para cinco fillos
moi espabilados
e tamén moi listos. (Paula)
Páxina 39
as musas tamén sentan en pupitres
Páxina 40
as musas tamén sentan en pupitres
páxina 41
os andeis do maxín
XOCAS E O
PENDENTE DE
FREDDY KRUEGER
Freddy Krueger estaba en paro e necesitaba
traballo. Dende que as súas películas non
tiñan éxito, non tiña nin para comer.
Camiñando pola rúa caviloso, fixouse nun
pequeno anuncio que había no taboleiro da
rúa Deputación, nunha pequena vila chamada
Pontecesures. Entre as ofertas fixouse nunha
que pedía un xardineiro con experiencia para
o concello. Esa mesma mañá acudiu ás
oficinas de emprego municipais. Cando a
funcionaria o viu, sorriu con satisfacción.
- Por fin me van agradecer algo os do grupo
de goberno. Ti es a persoa que estabamos
buscando. Non temos nin un peso para
comprar as tesoiras de podar e ti xa as traes
incorporadas. Quedas contratado!
Freddy sorprendeuse do fácil que fora
conseguir o traballo. Non estaba mal, pero
aos tres días xa lle parecía aburrido. Decidiu
no tempo libre ir xogar ao 3×3 cos rapaces.
Eles aceptárono porque non tiñan porteiro.
Na primeira parada xa pinchou o balón, así
que decidiu facer o seguinte saque cunha
pedra que había alí, coa mala sorte que lle
deu a un rapaz na cabeza. Freddy foi a toda
présa, colleuno e levouno aínda inconsciente
ao centro de saúde. Alí puxéronlle unha
venda, e, despois dun anaco, recobrou o
coñecemento. Freddy desculpouse e
preguntoulle se quería ir a Padrón. Alí había
festa, pois era Pascua e había atraccións. O
rapaz aceptou, así que colleron o primeiro
autobús que levaba a Padrón. Cando
chegaron, Freddy non se decatara de que non
sabía o nome do rapaz. Preguntoullo e o
neno, sorrindo, contestoulle que Xocas. A
Xocas gustáballe moito xogar na tómbola, así
que decidiron probar fortuna. O que gañase,
tocáballe unha minimoto, pero eles non
tiveron sorte e non lles tocou. Como Xocas
empezou a poñer cara triste, Freddy saltou
por riba do mostrador e montou na minimoto.
Pero non tiña gasolina. Entón, alporizado,
cortou coas coitelas varios premios e
empezaron a correr. Xocas tropezou cunha
pedra e caeu. Freddy ía atrás e, como
camiñaba mirando a ver se os perseguían,
tropezou co rapaz e caeu enriba del
furándolle a orella. Xocas empezou a chorar.
Freddy colleu un pendente que levaba e,
como o rapaz sangraba, púxollo a ver se así
se detiña o fluxo de sangue. Xocas calou
mais, ao ver o sangue, esvaeuse de novo.
Cando espertou e se viu na cama, recapitulou
todo o que pasara e pensou que fora un soño.
De súpeto, lembrouse da película que vira o
día anterior: a
de Freddy
Krueger, e
decatouse que
nela, todo o
que se soñaba,
se facía
realidade.
Asustado
saltou da cama
e foi ao baño.
Acendeu as
luces e
mirouse ao
espello. Tiña
un pendente
na orella
dereita con
forma de luvas con coitelas, e estaban
asinadas cun F!
Alumnado 2º ESO A- Candela Lafuente
López
Páxina 42
os andeis do maxín
O CAMBIO DE
FRANKENSTEIN
-Canastra do "lume prometeo"- Di o locutor
de radio.
Frankenstein está vendo un partido de
baloncesto no que xoga o seu ídolo
Prometeo. Frankenstein adórao moitísimo e
gustaríalle ser coma el; pero Prometeo, a
pesar de ser moi boa persoa, era moi feo, alto
e descompensado.
A pesar diso, Frankenstein someteuse a
cirurxía estética para ser tan alto coma o seu
ídolo; pero era moita altura a que lle tiñan
que aumentar, así que tiveron que coserlle
partes doutras persoas xa mortas. Tamén se
someteu a unha operación para facer a súa
cabeza máis grande e pálida, xa que
Prometeo a tiña así porque non tomaba o sol.
Unha vez rematada a recuperación, foi dar
unha volta para ver como reaccionaba a xente
ao velo e se de verdade a xente pensaba que
se parecía a Prometeo. Algo así pasou: á
xente non era que non se lle parecera ao
xogador, senón que o confundiron con el!
Querían autógrafos seus, os nenos e nenas
desexaban facer fotos con el, pitábanlle os
coches cando paseaba pola rúa...
Pero pasaron os días e a xente decatouse de
que Frankenstein era un impostor polo que
todo o mundo o rexeitaba.
Frankenstein non podía soportar o baleiro
nin o dano que lle fixeran as palabras de
resentimento de Prometeo nun programa
televisivo, así que decidiu mudarse a
Uganda. Alí, polo menos, ninguén o coñecía
aínda que dende o primeiro día andou triste:
non podía ver xogar ao seu admirado
Prometeo.
María Navarro Jamardo 2º ESO Curso 2012/2013
Páxina 43
os andeis do maxín
MICROCÁMARAS Estaba eu tan tranquila na miña habitación
escoitando música cando, de súpeto, soou o
teléfono móbil da miña nai. De alí a un
pouco, veu ela moi ilusionada dicíndome que
o meu tío Xoán viña á vila a pasar unhas
pequenas vacacións. Eu non me alegrei
moito, pois non o coñecía. A miña nai
dicíame que era unha boa persoa, aínda que
estivera no cárcere. Ela dicía que cambiara
moitísimo.
Esa mesma tarde fomos ao aeroporto, que
estaba a tres quilómetros, a recollelo. Cando
o vin por primeira vez, deime conta de que el
aparecía nunha foto na casa da miña amiga
Raquel. A súa nai e o meu tío saían nela.
Decidín que llo preguntaría máis tarde.
De entrada, pareceume moi simpático. Cando
se achegou, deume unha bolsa de caramelos.
Fixémonos amigos e non me separaba en
ningún momento del.
Un día decidín xogar aos espías, e perseguín
ao meu tío por toda a vila. De repente, vin
como se metía na casa da miña amiga Raquel
forzando a porta. Decidín ir e ver o que
pasaba. Entrei moi silenciosamente pola
porta e atravesei o salón. O meu tío estaba
colocando algo no marco que anteriormente
dixera, na que saía el e a nai de Raquel, coa
mala sorte que me viu. Veu correndo ata min
e pregoume que non dixera nada.
Pregunteille que facía e respondeume que
estaba poñendo unha microcámara para
vixiar á nai de Raquel. Explicoume que
anteriormente, antes de que eu nacera,
estaban namorados, pero cando entrou no
cárcere deixoulle de falar e púxolle unha orde
de afastamento. Díxome que seguía
namorado dela, e que por iso poñía unha
microcámara, para poder vela. Por iso non llo
podía dicir a ninguén. Eu saín correndo da
casa, e nun descampado preto de alí vin a
Raquel e á súa nai paseando. Preguntáronme
se estaba ben, que parecía preocupada. Eu
saín correndo, sen dar ningunha resposta.
Cheguei á miña casa e pecheime na miña
habitación. Case non saía da casa, non quería
volver ver ao meu tío.
Xa pasaran algúns días e o meu tío Xoán xa
marchaba da vila.
Tiven que ir e despedirme del, non dixera
nada aínda da microcámara, pero non podía
máis. Conteillo todo á miña nai e chamamos
á policía para que o detesen por entrar na
casa de Raquel e poñer cámaras. Viñeron a
por el e levárono. A miña nai díxome que
fixera moi ben en dicilo, que algúns segredos
se poden gardar pero outros non.
Candela Lafuente López, 2º ESO
Páxina 44
os andeis do maxín
OS PALLASETES DA CLASE
Nunha clase de 2º había tres nenos que soamente sabían facer o pallaso. A mestra e os
demais nenos/ás, xa estaban máis que fartos.
Entretiñan aos compañeiros, cando o que tiñan que facer era traballar (botaban peidos,
colgábanse do canón, berraban, rompían cristais e facían o calzón chinés....).
Toda a clase sabía as táboas menos eles, non sabían coñecemento, lengua, lingua,
matemáticas..... non sabían nada, o único que sabían era facer “pallasadas”.
As súas nais e os seus pais, decatáronse, enfadáronse e castigaron os nenos.... sen fútbol,
sen consola, sen excursións, sen festa de cumpre e con moitos deberes…
Daquela déronse conta de que facer pallasadas estaba mal porque non aprendían e
quedaban atrás dos seus compañeiros así que empezaron a portarse ben.
Polos pelos, non repetiron curso pero aprenderon unha boa lección: as pallasadas fanse
nos circos.
Nós fomos os autores deste conto. (2º A PRIMARIA)
Páxina 45
os andeis do maxín
FANTASÍA OU
REALIDADE? Xoana ía xogando polo xardín cando de
repente tropezou cunha pedra e caeu. Debido
a isto, quedou profundamente durmida.
Cando espertou, viu que estaba nun mundo
distinto ao seu e pensou que tiña que voltar o
antes posible.
Preto dela apareceu un grilo que lle dixo:
-Ola neniña! Ti non es de aquí, de Xúpiter,
verdade?
-Non, eu son da Terra-contestoulle Xoana
moi timidamente.
-Da Terra? Que nome máis estraño. E onde
está iso?- preguntoulle o grilo.
-A Terra, o planeta azul. Ten moita auga e
persoas coma min- díxolle ela.
-Perdoa polos meus modais, non me
presentei. Eu son Antonio , o grilo-
informoulle el.
-Ola, Antonio. Eu son Xoana. Pódesme
axudar a voltar ao meu planeta?-
preguntoulle a rapaza.
-Claro que si, pero temos que solucionalo
antes das 12, senón isto non tería sucedido-
aseguroulle Antonio-. Pero, non te
preocupes. Imos ver o que atopamos
Xoana e Antonio estiveron andando un bo
anaco. Antes de renderse, atoparon un reloxo
que podía facer retroceder o tempo. Á nena
ocorréuselle retrasalo ata a hora de antes de
tropezar coa pedra.
Entón, apareceu outra vez brincando polo
xardín e, cando se atopou coa rocha, saltou
por enriba dela. Despois, deuse a volta e
fixouse que nela estaba un grilo. Parecíase
moito a Antonio. A neniña parecéralle que lle
chiscara un ollo.
Sofía Rarís Frois
1ºESO CURSO 2012/ 2013
UNS PATÍNS CON
PODERES É un amor inexpicable. De que estou
falando? Da miña paixón pola patinaxe.
Vénme de familia: miña nai foi profesional e
crecín vendo o ben que o facía. Ela faleceu o
ano pasado. O seu soño era que eu tamén
fose profesional. Levo un ano adestrando
pero ata o de agora non consideraron que era
o suficientemente boa coma para competir.
Onte todo cambiou. Coma sempre, fun
adestrar pero, cando ía xa de camiño,
decateime de que me quedaran os patíns na
casa. Cando cheguei ao pavillón, xa temendo
unha rifa da miña adestradora, non sei como,
apareceron os patíns da miña nai dentro da
mochila . Tiven que adestrar con eles. De
súpeto, mirei para os patíns e volvéranse de
cor vermella! O pavillón enchérase de xente.
Estaba nunha competición e facíao moi ben.
Non durou moito o optimismo, xa que me dei
conta de que todo era produto da miña
imaxinación. Decateime nunha das
reviravoltas, cando acabei no chan.
Pasaron uns días e celebrábase unha
importante competición na miña localidade.
Ese día, desexando que sucedese o que
soñara días atrás, puxen os patíns da miña
nai. Collín forzas e saín á pista. Imaxineime
que estaba no pavillón e esta vez si:
sucedeume o mesmo que soñara. Grazas aos
patíns conseguín o ouro. Aquel día sentín a
presenza da miña nai e conseguín facer
realidade o meu soño: ser unha profesional.
Micaela Amarelle García
1º ESO Curso 2012/2013
Páxina 46
os andeis do maxín
A FIN DO MUNDO Un día, eu estaba na miña casa facendo os
deberes mentres meu pai estaba na sala
mirando a televisión, porque chegara de
traballar e, como era costume nel, ao vir,
sentara no sofá para descansar un anaco e ver
as noticias. Acórdome ben que eu estaba
estudando sociais cando meu pai chamou a
miña nai dicíndolle que nas noticias saíra que
a fin do mundo ía chegar. Eu, toda asustada,
fun xunto a eles e pregunteilles se iso era
verdade. Eles dixéronme que si, que en todas
as canles estaban
dando esa
noticia. Eu tiña
dez anos e
apenas entendía
por que o mundo
tiña que acabar,
pero despois do
que me explicara
meu pai, máis ou
menos xa tiña
unha idea de
como podía ser.
Propuxérame
que, antes de que
iso pasase, tiña que facer unha listaxe de
desexos que quería realizar xa había tempo.
Pois ben, fun ao meu cuarto, collín unha
libreta e un bolígrafo e marchei para o campo
para alí anotar eses desexos. Empecei polo
que podía facer coa miña familia.
Ocorréronseme un par de ideas. A primeira
era que podiamos organizar unha cea con
toda a familia e a segunda era que lle ía
regalar algo a cada un deles para
demostrarlles o cariño que lles tiña.
Continuei polos meus amigos. Ocorréuseme
que podiamos ir todos ao cine unha tarde e
tamén que, como estabamos en pleno verán,
podía celebrar unha festa na miña casa, na
piscina. Por último, seguín por un rapaz que
coñecera cando estabamos en párvulos e do
que me namorara dende o primeiro día que o
vin, sentimento que ía medrando co tempo.
Chamábase David. El non sabía que me
gustaba, simplemente pensaba que eu só o
consideraba un amigo. Nunca me atrevera a
dicirlle que me gustaba pero, como ía acabar
o mundo, pensei que sería necesario
sincerarme con el. Había moitas máis rapazas
namoradas del, así que, aínda que eu lle
dixese a verdade, todo ía quedar como
estaba. Estiven buscando o momento para llo
dicir a el, pero nunca
estaba só, así que non
me quedaba máis
remedio que
comentarllo diante de
todos. Un día na
escola puxémonos a
xogar na clase. O
xogo consistía en
que, se alguén te
elixía, tiñas que
desvelar un desexo.
Eu aproveitei ese día
e díxenlle diante de
todos que me
gustaba. Marchei a correr e, durante uns días
non tiña pensado volver ao colexio.
Uns días máis tarde púxenme a ver as
noticias con meus pais e dicían que o do fin
do mundo fora unha falsa alarma. Eu, coa
vergoña, cambieime de escola, non quixen
volver á que estaba, porque sabía que, se
volvía, todos se ían rir de min e que ía ser a
rapaza máis patética da escola. Dende esa,
ninguén volveu saber nada mais de min.
Verena Vieites Fernandes
2º ESO B Curso 2012/2013
Páxina 47
os andeis do maxín
A BICICLETA
FANTASMAL
A señora María del Mar (por todos
coñecida como "señora María") nacera en
Santiago de Compostela había xa noventa e
seis anos. Levaba desde os dez anos vivindo
en Bos Aires (Arxentina). A señora María
era unha señora de pelo branco e liso, ollos
azuis e pel morena. Era baixiña, moi
tranquila, e sempre cun sorriso na súa cara.
Ela sempre
axudaba a todos e
daba os mellores
consellos do
mundo, eses
consellos que só o
corazón sabe dar.
Era unha persoa
moi tolerante e
comprensiva. Non
viaxara moito co
corpo, pero si coa
súa mente. O que
máis lle gustaba
facer á señora
María era ler.
Ela e o seu
marido Marcos
tiñan catro fillas, dous fillos, seis netos, catro
netas, tres bisnetos e unha bisneta.
A señora María facía unha comida
familiar todos os anos, o 25 de xullo, para
celebrar a festa de Santiago Apóstolo. Aquel
ano tiña preparada unha sorpresa para ese
día. A señora María pediulle un favor moi
especial á súa familia.
Chegou o día 25 de xullo e na casa da
señora María estaba toda a súa familia. Non
faltaba ninguén. Ela estaba feliz de velos a
todos xuntos un ano máis. Despois da súa
sobremesa favorita, a tarta de améndoa, a
señora María pediu un minuto de atención:
-Quero darvos as grazas a todos por
vir e aproveito que estades todos xuntos para
pedirvos un favor moi especial: Gustaríame
que alguén da miña familia, cando eu morra,
peregrine a Santiago de Compostela e pouse
unha orquídea no centro da praza do
Obradoiro e outra orquídea nese anaco de
terra que hai entre o río Sar e o río Ulla antes
de que se unan un co outro.
A orquídea era a flor preferida da
señora María. A
praza do Obradoiro
e as beiras dos ríos
Ulla e Sar eran
lugares máxicos
para ela; O
primeiro, porque alí
pasara moitas horas
xogando cos seus
amigos e amigas
cando era pequena;
e o segundo, porque
fora alí onde o seu
pai coñecera á súa
nai.
Iago, un dos
netos da señora
María, levou a cabo
o desexo da súa avóa dous anos despois de
que ela morrera. Iago decidira facer o
Camiño Portugués en bicicleta. Empezou a
pedalear en Lisboa e pouco a pouco ía
camiño de Compostela. Todo para el era
novo. Coñeceu a moita xente, fixo un
puñado de amigos e amigas que pedalearon
xuntos durante varios días. Mentres as súas
pernas se enchían de quilómetros, Iago
enchíase de experiencias e aventuras
inesquecibles.
Páxina 48
os andeis do maxín
Cando faltaba só unha etapa para chegar a
Compostela, aconteceu algo moi estrano e
inesperado. Despois de almorzar todos
xuntos no albergue de Pontecesures, baixaron
para coller as bicicletas e chegar ese mesmo
día a Compostela. Iago estaba moi
emocionado pero... faltaba unha bicicleta. Si,
faltaba a bicicleta de Iago. Buscaron e
buscaron pero non a atoparon. Iago tomou a
decisión de seguir o camiño a pé. Quedara
en verse cos seus compañeiros e compañeiras
de camiño á noitiña na praza do Obradoiro.
Iago chegou a Compostela á tardiña.
Despois de deixar as cousas no albergue e
darse unha boa ducha, pasou por unha
floraría para mercar unha orquídea antes de
chegar ao Obradoiro. Unha vez alí, Iago
pousou a orquídea no centro da praza, como
lle prometera á súa avoa. Quedou pasmado
pola beleza e encanto do Obradoiro.
Unha vez xuntos outra vez os
compañeiros e compañeiras de camiño,
decidiron ir cear. Cando saían da praza, a
Iago pareceulle ver a súa bicicleta apoiada
nunha parede. Camiñou todo o rápido que
puido entre toda a xente que había, pero
cando chegou á que el cría que era a súa
bicicleta, xa non estaba. Iago estaba
convencido de que aquela era a súa bicicleta.
Ao día seguinte colleu o tren para ir a
Padrón e cumprir a segunda das súas
promesas. Baixou do tren, mercou unha
orquídea, preguntou polo paseo a carón do
río e alá foi. Cando chegou á confluencia dos
dous ríos, pousou a orquídea e sentouse a
contemplar a fermosura da paisaxe. Tiña a
sensación de que alguén o estivera
acompañando eses dous últimos días desde
que perdera a bicicleta en Pontecesures.
Cando se levantou para empezar a camiñar
de novo cara á estación de tren... alí estaba,
era a súa bicicleta apoiada nun banco. Non
había ninguén! Iago colleuna e empezou a
pedalear mentras non deixaba de pensar en
como chegara a súa bicicleta ata alí e quen a
trouxera.
Este conto foi realizado polos alumnos/as de
2ºB coa axuda do seu titor.
Páxina 49
os andeis do maxín
MICRORRELATOS
Cando me ían matar, soou o espertador.
Rubén Martínez Barreiro. 2º ESO A
Durante a guerra quedei durmido. Cando
espertei, non había ninguén alí.
José Luís Jamardo Buceta. 2º ESO A
Cando ela chegou, el xa tiña comido ao
presidente Obama dos Estados Unidos de
América.
Samuel Castro Dios. 2º ESO A
Abrín a neveira e estaba o ratiño Oliveira.
José Luís Miguéns. 2ºESO B
Cando rematei de estudar, non tiña pasado
nin un minuto.
Daniel Olivera García. 2º ESO B
Onte Xoán pediulle que prendera o
cachivache; el negouse.
María Navarro Jamardo. 2º ESO B
Viviu a mosca. Morreu a mosca.
Pablo Oliveira Chenlo. 2º ESO B
Bebía e bebía, mais a botella non se
baleiraba.
Francisco Refojo Lavandeira. 2º ESO B
Daquela o león espertou.
Laura Helena Von Hertwig Bernhardt. 2º
ESO B
Abrín a neveira. Alí estaba a Nutella.
Ethan Potel Gómez. 2º ESO B
Páxina 50
Vidal Bolaño: comeza a función
AUTOR, ACTOR,
DIRECTOR -1950, nace en Compostela no seo dunha
familia proletaria.
-Servizo militar en Ceuta.
-Preocupación polo cine desde a infancia.
-Estudos nas clases nocturnas do instituto
Xelmírez.
-Participa nas Xuventudes Obreiras
Cristiás, onde se inicia no teatro.
-1971, entra en contacto co equipo Lupa
(Euloxio R. Ruibal e Félix Casado) aos 20
anos, con quen coñece a realidade do
teatro popular galego.
-1974, funda o grupo de teatro profesional
Antroido, con Xaquín García Marcos.
-1976, casa coa actriz Laura Ponte.
-1977, logo do seu despido na entidade
bancaria na que traballaba, tiña como única
fonte de ingresos as obras nas que
participaba como actor.
-1984, colabora na creación do Centro
Dramático Galego e participa nas súas
montaxes como director, actor ou
encargado da iluminación.
-Apártase deste teatro institucional a causa
do seu profundo espírito crítico co poder
político.
-91-2002 Anos de maior produtividade
teatral, recibe numerosos premios.
-1992, casa coa actriz Belén Quintáns. Crea
o grupo Teatro do Aquí
-Morre de cancro de pulmón o 11 setembro
do 2002, aos 52 anos.
CONCEPCIÓN PROPIA DO
TEATRO -O seu teatro conta cunha profunda
influencia do cine, de formación
cinematográfica autodidacta.
-Interésase polo cine máis vangardista.
-Rompe co concepto tradicional do
decorado e os elementos escénicos.
-Crítica social e política.
LUCES, CÁMARA, ACCIÓN!
-Actor, director de sala e director artístico
da produtora CTV- Galaxia
-Dobraxe de películas ao galego para a
TVG.
-Participa en diversos proxectos
audiovisuais pioneiros do cine en galego.
-Adapta textos dos grandes escritores
galegos (Cunqueiro, Fole, etc.) ao cine.
1987, Novo de Parmuíde.
1989, Os outros feirantes; Sempre Xonxa.
1990, Morosos.
1991, O resplandor da morte; Memorias
dun parado.
1992, Un café de ollos verdes.
1997, A noiva de medianoite.
1999, A lingua das bolboretas; Amor
Serrano
2000, Un mundo de historias.
Episodio piloto da serie Morosos Varios
LETRAS GALEGAS 2013
Este ano a Academia decidiu homenaxear ao dramaturgo santiagués
pola súa longa traxectoria no eido teatral. En 4º de ESO fixemos
este traballo de síntese da súa carreira profesional que resume os
datos máis destacados da biografía, a obra e conta tamén con enla-
ces onde podedes visionar algunha das súas colaboracións cinema-
tográficas.
Páxina 51
ROBERTO VIDAL BOLAÑO NA REDE
www.culturagalega.org/noticia.php?id=21110 – BIOGRAFÍA
http://bvg.udc.es/paxina.jsp?id_obra=Abudoga+1&alias=Roberto+Vidal+Bola%
F1o&id_edicion=Abudoga+1002&formato=video&pagina=1&cabecera=%3Ca+href%3D%
22ficha_obra.jsp%3Fid%3DAbudoga+1%26alias%3DRoberto+Vidal+Bola%F1o%
22+class%3D%22nombreObraPaxina%22%3EA+burla+do+galo%3C%2Fa%
3E&maxpagina=2&minpagina=1 – FRAGMENTO DA REPRESENTACIÓN DE “A burla
do galo”
www.youtube.com/watch?v=ob7opMV-xks – FRAGMENTO “Lingua das bolboretas”.
Sergio Martínez Gómez, 4º ESO
UN TRABALLO BEN RECOÑECIDO
Premio Abrente (1976, 1978, 1980). Premios Max de Teatro (2001).
O Facho (1977, 1979). Premios Rafael Dieste (1992,1997).
Medalla de ouro (1983, 1984). Premio Eixo Atlántico.
Premio Álvaro Cunqueiro 1991 con Saxo Tenor. Premio Maruxa Villanueva, 2001
Premio Xacobeo (1992). María Casares da AAAG (1998,
1999, 2001, 2003).
VIDA CURTA PERO
PRODUCIÓN INTENSA
1965, publicación da súa primeira obra.
Teatral.
1978, Laudamuco, Señor de ningures, Le-
daíñas pola morte do Meco.
1992, Bailadela da morte ditosa; Escribe e
dirixe Agasallo de sombras, en colabora-
ción co CDG, cuxa representación lle cau-
sa represalias; Cochos; Días sen gloria.
1993, Saxo Tenor.
1996, Touporroutou da lúa e do sol.
1998, Doentes; A ópera de patacón; Ras-
tros.
2001, Mar revolto.
2003, Animaliños; Integral.
2004, A burla do galo.
2005, As actas escuras, obra polémica e
perseguida.
Vidal Bolaño: comeza a función
Páxina 52
risos e sorrisos
TIRAS CÓMICAS DO ALUMNADO DE 6º
Páxina 53
risos e sorrisos
Páxina 54
risos e sorrisos