Primavera Poética

41
PRIMAVERA POÉTICA IES MONTE CARRASCO

description

Recital plurilingüe. Día da Poesía. IES Monte Carrasco. Biblioteca.EDLG

Transcript of Primavera Poética

Page 1: Primavera Poética

PRIMAVERA POÉTICA

IES MONTE CARRASCO

Page 2: Primavera Poética

Con auga de sede vellaNamorar eu namoreina,Meu amigo!

Con unha herba lixeiraNamorar eu namoreina,Meu amigo!

Namorar eu namoreinaCon unha cantiga leda,Meu amigo!

Namorar eu namoreinaCon áer de primaveira,Meu amigo

Page 3: Primavera Poética

Dorme coma un paxaro encol das ponlasdos vellos castiñeiros, dos carballos,

das sobreiras marelas onde a lúafrutifica o seu corpo pendurado.

Nos bidueiros brancos o asubíoarrolando o silencio, desfiandoa longura da noite que se perdenos camiños estreitos e calados.

Eiquí latexa o vento polas follas,cando a gaita de prata repinicae bebe o cervo auga, silencioso,

e o merlo fai cereixas na campía.

Érguese agora o vento quedamente nas técolas de orballo estrelecidas,no voo dos paparoibos, e das rulas, pola infinda canción das cotovías.

Aceso vento na mañá camiñacon recendos de ruda e margaridas.

Page 4: Primavera Poética

Coa razón saltando de delirio en delirio,

cos soños gastados de desgaste

das noites que non pasan,

quero chegarte.

Só quero chegarte.

Pénsote a cada hora

deste inverno ruín

que semella eternizarse.

Por ti paseo de parte a parte

con cada un dos meus sentidos.

Perdoa, Amor,

que te ame tanto.

Coa razón saltando de delirio en delirio.

Perdoa, Amor,

que te ame tanto.

E ti ausente.

sen ti presente.

Perdoa, Amor,

que te ame tanto.

Page 5: Primavera Poética

Se o mar morrer o son da caracola

Perderase no eco que non volve

Se o mar morrer non quedarán metáforas

Para o amor para a morte para a vida

Se o mar morrer os ríos suicidas

Coma min nos teus ollos cara ao mar...

Page 6: Primavera Poética

Regrésame do medio das ruínas,

amante, ás horas que moramose esvaren novamente como noutroraos corpos na paixón.

Page 7: Primavera Poética

Fun un domingo,

fun pola tarde,

co sol que baixa

tras dos pinares,

cas nubes

brancas

sombra dos

ánxeles,

cas palomiñas

que as alas

baten,

con un batido

manso e suave,

atravesando

vagos celaxes

mundos extraños

que en raios

parten

ricos tesouros

de ouro e

diamante.

Pasín os montes,

montes e valles,

pasín llanuras

e soledades;

pasín os regos,

pasín os mares,

con pés enxoitos

e sin cansarme

Page 8: Primavera Poética

Polos camiños de Cangasa voz do vento xemía: ai, que soliña quedache, María Soliña.

Nos areales de Cangas muros de noite se erguían:ai, que soliña quedache, María Soliña.

As ondas do mar de Cangasacedos ecos traguían:ai, que soliña quedache, María Soliña.

As gueivotas sobre Cangassoños de medo tecían:ai, que soliña quedache, María Soliña.

Baixo os tellados de Cangasanda un terror de auga fría:ai, que soliña quedache, María Soliña.

Page 9: Primavera Poética

Por amor nacín da terra.Por amor son o que son.Por amor canto o meu canto,por amor.

Por amor sángranme os pulsosE ábreseme o corazón.Por amor dóenme os ollos.por amor, só por amor.

Page 10: Primavera Poética

Préstame, chuvia, as túas palabras

e ti, vento, as ideas tan longas.

Déixame o teu rezo breve, río,

e o teu brando saúdo, neve.

Pousa, xelo, no vidro da xanela o sereno pensamento

e que o traian aos labios as asas luminosas da alborada.

Acódeme, lóstrego;

ponte de man, espada.

Coidémonos. Vén xente.

Silencio, silencio Amor

que me criban os silencios

que ti deixas lapidados de misterio

e a mirada perdida noutra parte.

Silencio, silencio Amor

que xa me mata

a soidade coas miserias

por non ter máis ca un soño

das noites que te chaman.

Silencio, Amor, silencio, que me afogo

nas bágoas vertidas polos outros.

silencio, que me aman as verdades

berradas no silencio desas lúas.

Silencio, Amor, silencio

martelando coas frases a medias

e os entreditos balbucientes

que murmuran en silencio o seu temor.

Silencio, silencio Amor,

que quero amarte.

silencio, amor, silencio,

que me criban os silencios

a soidade coas miserias,

nas bágoas vertidas polos outros,

martelando coas frases a medias.

Silencio, amor, silencio,

que quero amarte.

Page 11: Primavera Poética

Cando penso que te fuches,negra sombra que me asombras, ó pé dos meus cabezalestornas facéndome mofa.Cando maxino que es ida, no mesmo sol te me amostras,i eres a estrela que brila,i eres o vento que zoa.Si cantan, es ti que cantas,si choran, es ti que choras;i es o marmurio do río,i es a noite, i es a aurora.En todo estás e ti es todo,pra min e en min mesma moras,nin me abandonarás nunca, sombra que sempre me asombras.

Page 12: Primavera Poética

Préstame, chuvia, as túas palabras

e ti, vento, as ideas tan longas.

Déixame o teu rezo breve, río,

e o teu brando saúdo, neve.

Pousa, xelo, no vidro da xanela o sereno pensamento

e que o traian aos labios as asas luminosas da alborada.

Acódeme, lóstrego;

ponte de man, espada.

Coidémonos. Vén xente.

Page 13: Primavera Poética

Alicante

Une orange sur la table

Ta robe sur le tapis

Et toi dans mon lit

Doux présent du présent

Fraîcheur de la nuit

Chaleur de ma vie.

Prévert

Page 14: Primavera Poética

Es doce como o soño degolado,doce folla de aceiro dun coitelo,doce como a nudez do carambelo,doce sangue vermello derramado.

Es doce como o verso encabalgado,doce palabra libre e pesadelo, doce como ese son do violonchelo, doce canto, barítono do agrado.

Es doce como a noite pequerrecha,doce casa común, tobo futuro, doce como asubío dunha frecha,

doce zume, morango ben maduro, doce como o sendeiro dunha crecha,doce exaculación a ben seguro.

Page 15: Primavera Poética

Yo siempre quise ser una mujer de bien,

ser alguien de provecho, valiente, emprendedora,

mesurada en las fobias, estable en los afectos,

brillante en los estudios, por poner un ejemplo.

Yo siempre quise ser una mujer de bien

y tenerlos a todos felices y contentos,

a mis padres y amigos, a Fulano y Mengano,

a Diestro y a Siniestro...

Pero hay alguien en mí que todo lo estropea,

que tuerce los caminos, equivoca las cosas

desbarata mis planes, incumple mis promesas.

Alguien que pisa antes que yo sobre mis huellas.

En fin, visto lo visto, ya lo dicen mis padres:

"a este paso, hija mía, no llegarás a nada".

Está bien, os lo debo, lo siento, lo confieso:

aludiendo a un anuncio, no soy como Farala.

Soñadora, insegura, mitónama, algo vaga,

con vocación de hormiga y verano de cigarra,

contradictoria y harta de conciliar extremos

en mi defensa alego

que siempre quise ser una mujer de bien

pero que en su defecto

soy, en el buen sentido de la palabra, mala.

Page 16: Primavera Poética

Ás veces hai cidades de cartón

que habitan pequenos nenos de papel.

Os nenos pequenos de papel estudian

en escolas de amargo chocolate

e dormen en camas azul ceo.

Verdes e violetas, tamén.

E por cada lección que estudian

comen un anaco da escola

de chocolate de papel da cidade de cartón.

Page 17: Primavera Poética

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque si, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gana,

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa non saben

afirmarse no amor dos devanceiros.

Falar a fala nai,

a fala dos avós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos da lingoaxe,

remo e arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque si, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente

miña,

preto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingua.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os baleiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de bolboretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non quero arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...

Page 18: Primavera Poética

Defender la alegría como una trinchera

defenderla del escándalo y la rutina

de la miseria y los miserables

de las ausencias transitorias

y las definitivas

defender la alegría como un principio

defenderla del pasmo y las pesadillas

de los neutrales y de los neutrones

de las dulces infamias

y los graves diagnósticos

defender la alegría como una bandera

defenderla del rayo y la melancolía

de los ingenuos y de los canallas

de la retórica y los paros cardiacoss

de las endemias y las academias

defender la alegría como un destiño

defenderla del fuego y de los bomberos

de los suicidas y los homicidas

de las vacaciones y del agobio

de la obligación de estar alegres

defender la alegría como unha certeza

defenderla del óxido y la roña

de la famosa pátina del tiempo

del relente y del oportunismo

de los proxenetas de la risa

defender la alegría como un derecho

defenderla de dios y del invierno

de las mayúsculas y de la muerte

del azar

y también de la alegría.

Page 19: Primavera Poética

Coñecín unha vez unha cidade

de papel.

Sobre un mantel

se erguía.

Gabeaba nas mesas,

facía chairas nos pratos,

edificios nos vasos.

Sempre a grandes pasos

medraba polo chan,

onde tamén corrían un can

e un gato.

Tiña un lago na bañeira

e piscina no vertedeiro,

múltiples parques nos testos do salón.

A cidade que coñecín era tan grande como eu

quixese

e tan pequena que podía percorrela

facendo un ese

co dedo polgariño.

Cidade de papel,

abrupto mantel, que eu coñecín.

¿De que morreu aquela cidade sen fin?

Certamente de tristeza,

pois ninguén parecía habitala,

malfadada,

ninguén para lle dar vida

cidade, tan querida.

Page 20: Primavera Poética

Si algún día me ves triste no me digas nada, sólo quiéreme.

Si me encuentras en la soledad de la oscura noche, no me preguntes nada.

Sólo acompáñame.

Si me miras y no te miro no pienses nada, compréndeme.

Si lo que necesitas es amor no tengas miedo, ámame.

Pero si alguna vez dejaras de quererme no me digas nada.

Recuérdame.

Page 21: Primavera Poética

.

I am not yours, not lost in you,Not lost, although I long to beLost as a candle lit at noon,Lost as a snowflake in the sea.

You love me, and I find you stillA spirit beautiful and bright,Yet I am I, who long to beLost as a light is lost in light.

Oh plunge me deep in love - - put outMy senses, leave me deaf and blind,Swept by the tempest of your love,A taper in a rushing wind.

Page 22: Primavera Poética

Ás veces digo amor e só teño silencio ás veces digo patriae sei somente que esta é a terra que nos derone nela asento os meu pasos para sempresen máis preguntas ensarillando o ventoás veces digo amor e ninguén falae segue o tempo caindo lentamentemedido polo espasmo do reloxee ti pasassen mirar sen me mirarcomo un fantasma enviso aqueloutradosen me vere sigo un pouco máiscaladalevo o selo do teu desleixamento sobre os beizose sinais no meu brazo da tua ausencia levo o rosto mancado e os dentes malferidos de tanto afastamentoás veces verto os ollos sobre a terramiro de esguello a fiestra do suicidarepito amore só ecoa o silencio no baldeiro.

Page 23: Primavera Poética

-Barbara –

Rappelle-toi Barbara

Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là

Et tu marchais souriante

Épanouie ravie ruisselante

Sous la pluie

Rappelle-toi Barbara

Il pleuvait sans cesse sur Brest

Et je t'ai croisée rue de Siam

Tu souriais

Et moi je souriais de même

Rappelle-toi Barbara

Toi que je ne connaissais pas

Toi qui ne me connaissais pas

Rappelle-toi

Rappelle-toi quand même jour-là

N'oublie pas

Un homme sous un porche s'abritait

Et il a crié ton nom

Barbara

Page 24: Primavera Poética

Et tu as couru vers lui sous la pluie

Ruisselante ravie épanouie

Et tu t'es jetée dans ses bras

Rappelle-toi cela Barbara

Et ne m'en veux pas si je te tutoie

Je dis tu à tous ceux que j'aime

Même si je ne les ai vus qu'une seule

fois

Je dis tu à tous ceux qui s'aiment

Même si je ne les connais pas

Rappelle-toi Barbara

N'oublie pas

Page 25: Primavera Poética

Cette pluie sage et heureuse

Sur ton visage heureux

Sur cette ville heureuse

Cette pluie sur la mer

Sur l'arsenal

Sur le bateau d'Ouessant

Oh Barbara

Quelle connerie la guerre

Qu'es-tu devenue maintenant

Sous cette pluie de fer

De feu d'acier de sang

Et celui qui te serrait dans ses bras

Amoureusement

Est-il mort disparu ou bien encore vivant

Page 26: Primavera Poética

Oh Barbara

Il pleut sans cesse sur Brest

Comme il pleuvait avant

Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé

C'est une pluie de deuil terrible et désolée

Ce n'est même plus l'orage

De fer d'acier de sang

Tout simplement des nuages

Qui crèvent comme des chiens

Des chiens qui disparaissent

Au fil de l'eau sur Brest

Et vont pourrir au loin

Au loin très loin de Brest

Dont il ne reste rien.

Page 27: Primavera Poética

Cando quero vivirdigo Moraima.Digo Moraimacando semento a espranza.Digo Moraimae ponse azul a alba.

Cando quero soñardigo Moraima.Digo Moraima cando a noite é pechada.Digo Moraimae ponse a luz en marcha.

Cando quero chorar digo Moraima.Digo Moraimacando a anguria me abafa.Digo Moraimae ponse a mar en calma.

Cando quero surrirdigo Moraima.Digo Moraimacando a mañá é crara.Digo Moraima e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrernon digo nada.E mátame o silenciode non dicir Moraima.

O pan é máis útil que a poesía, pro ¿cómo comer o pansen o compango da poesía?

Page 28: Primavera Poética

Chanson

Quel jour sommes-nous

Nous sommes tous les jours

Mon amie

Nous sommes toute la vie

Mon amour

Nous nous aimons et nous vivons

Nous vivons et nous nous aimons

Et nous ne savons pas ce que c'est que la vie

Et nous ne savons pas ce que c'est que le jour

Et nous ne savons pas ce que c'est que l'amour.

Page 29: Primavera Poética

Le jardin

Des milliers et des milliers d'années

Ne sauraient suffire

Pour dire

La petite seconde d'éternité

Où tu m'as embrassé

Où je t'ai embrassèe

Un matin dans la lumière de l'hiver

Au parc Montsouris à Paris

A Paris

Sur la terre

La terre qui est un astre.

Page 30: Primavera Poética

Premier jour

Des draps blancs dans une armoire

Des draps rouges dans un lit

Un enfant dans sa mère

Sa mère dans les douleurs

Le père dans le couloir

Le couloir dans la maison

La maison dans la ville

La ville dans la nuit

La mort dans un cri

Et l'enfant dans la vie.

Page 31: Primavera Poética

Cet amour

Si violent

Si fragile

Si tendre

Si désespéré

Cet amour

Beau comme le jour

Et mauvais comme le temps

Quand le temps est mauvais

Cet amour si vrai

Cet amour si beau

Si heureux

Si joyeux

Et si dérisoire

Tremblant de peur comme un enfant dans le noir

Et si sûr de lui

Comme un homme tranquille au milieu de la nuit

Page 32: Primavera Poética

Cet amour qui faisait peur aux autres

Qui les faisait parler

Qui les faisait blémir

Cet amour guetté

Parce que nous le guettions

Traqué blessé piétiné achevé nié oublié

Parce que nous l'avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié

Cet amour tout entier

Si vivant encore

Et tout ensoleillé

C'est le tien

C'est le mien

Celui qui a été

Cette chose toujours nouvelles

Et qui n'a pas changé

Aussi vraie qu'une plante

Aussi tremblante qu'un oiseau

Aussi chaude aussi vivante que l'été

Page 33: Primavera Poética

Nous pouvons tous les deux

Aller et revenir

Nous pouvons oublier

Et puis nous rendormir

Nous réveiller souffrir vieillir

Nous endormir encore

Rêver à la mort

Nous éveiller sourire et rire

Et rajeunir

Notre amour reste là

Têtu comme une bourrique

Vivant comme le désir

Cruel comme la mémoire

Bête comme les regrets

Tendre comme le souvenir

Froid comme le marbre

Beau comme le jour

Fragile comme un enfant

Il nous regarde en souriant

Page 34: Primavera Poética

Et il nous parle sans rien dire

Et moi j'écoute en tremblant

Et je crie

Je crie pour toi

Je crie pour moi

Je te supplie

Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s'aiment

Et qui se sont aimés

Oui je lui crie

Pour toi pour moi et pour tous les autres

Que je ne connais pas

Reste là

Là où tu es

Là où tu étais autrefois

Reste là

Ne bouge pas

Ne t'en va pas

Page 35: Primavera Poética

Nous qui sommes aimés

Nous t'avons oublié

Toi ne nous oublie pas

Nous n'avions que toi sur la terre

Ne nous laisse pas devenir froids

Beaucoup plus loin toujours

Et n'importe où

Donne-nous signe de vie

Beaucoup plus tard au coin d'un bois

Dans la forêt de la mémoire

Surgis soudain

Tends-nous la main

Et sauve-nous.

Page 36: Primavera Poética

Cuando el amor llegue no lo detengas a la puertadéjalo pasar hacia tu estanciaque salpique las cortinas y florerosque llene de pájaros las sábanas

No lo detengas

déjale pisar los corredoresque atraviese el jardíndonde ladran los perrospor las sombras que pasan

cuando el amor llegue dale una taza de té y busca en el cajónel pañuelo que tejió la soledadcon hilos de agua

vístele de tarde y ponte el vestido verde

y sal a la calle a decir a la gente que el amor permanece

y te alcanza

Page 37: Primavera Poética

Unha vez tiven un cravocravado no corazón,i eu non me acordo xa se era aquel cravode ouro, de ferro ou de amor.Soio sei que me fixo un mal tan fondo,que tanto me atormentóu,que eu día e noite sin cesar chorabacal choróu Madalena na Pasión.“Señor, que todo o podedes-pedínlle unha vez a Dios-,dáime valor para arrincar dun golpecravo de tal condición”.E doumo Dios, arrinquéino.Mais…¿quén pensara…? Despoisxa non sentín máis tormentosnin soupen qué era delor;soupen só que non sei qué me faltabaen donde o cravo faltóu,e seica..., seica tiven soidadesdaquela pena…¡Bon Dios!Este barro mortal que envolve o esprito¡quén o entenderá, Señor!…

Page 38: Primavera Poética

O que há em mim é sobretudo cansaço

O que há em mim é sobretudo cansaçoNão disto nem daquilo,Nem sequer de tudo ou de nada:Cansaço assim mesmo, ele mesmo,Cansaço.

A subtileza das sensações inúteis,As paixões violentas por coisa nenhuma,Os amores intensos por o suposto alguém.Essas coisas todas -Essas e o que faz falta nelas

eternamente -;Tudo isso faz um cansaço,Este cansaço,Cansaço.

Há sem dúvida quem ame o infinito,Há sem dúvida quem deseje o impossível,Há sem dúvida quem não queira nada -Três tipos de idealistas, e eu nenhum deles:Porque eu amo infinitamente o finito,Porque eu desejo impossivelmente o possível,Porque eu quero tudo, ou um pouco mais, se puder ser,Ou até se não puder ser...

E o resultado?Para eles a vida vivida ou sonhada,Para eles o sonho sonhado ou vivido,Para eles a média entre tudo e nada, isto é, isto...Para mim só um grande, um profundo,E, ah com que felicidade infecundo, cansaço,Um supremíssimo cansaço.Íssimo, íssimo. íssimo,Cansaço...

Page 39: Primavera Poética

ÉLUARD

Elle est debout sur mes paupières

Et ses cheveux sont dans les miens,

Elle a la forme de mes mains,

Elle a la couleur de mes yeux,

Elle s'engloutit dans mon ombre

Comme une pierre sur le ciel.

Elle a toujours les yeux ouverts

Et ne me laisse pas dormir.

Ses rêves en pleine lumière

Font s'évaporer les soleils

Me font rire, pleurer et rire,

Parler sans avoir rien à dire

Page 40: Primavera Poética

Estás como caída,

depresión ou lobos azúis e lonxe esfragándose antigos.

Estás, amor, perdida,

ledamente ensarillada en ti, ledamente

acompasada á morte que se achega con tatuaxe de festa.

Estás, oh castiñeiro de vran,

cobexando tropas de saltóns e chuchameles murchos.

Estás de ventre aberto

e unha procesión de agres berros, volvoretas,

arrótanche as entrañas e os adentros sen luz.

Estás, fuxinte,

eiquí e non estás porque sábe-lo arte

de seres simultánea e agallopar cos ollos os teus trigos nativos

poderosamente ateigada de sol e de mapoulas.

Estás en min, coma quen ten, sin nome,

un melro ou un fouciño pra conqueri-los días

nos que ti non estás, nos que ti non estás, nos que ti non estás.

Page 41: Primavera Poética