Carlos CasaresA madurez: o compromiso coa cultura 

(1970­2002)

Juan Alberto Cruz, Pedro Alonso, Guillermina Fernández

Desenvolve, polos setenta, un tipo de actividade cultural influenciado por Ramón Piñeiro.

Expulsárono do Colexio Libre de Viada do Bolo. O rector de Universidade de Santiago non lle permite exercela docencia. En 1974 sofre unha sanción do Instituto de Bacharelato de Cangas.

En 1977 entra na Real Academia Galega en lugar de Xesús Ferro Couselo. Trala morte de Franco, Casares segue os acontecementos dende a óptica do grupo Galaxia.

Comézanse a configurar as Cortes Constituíntes.

Introdúcese nas desvencelladas elixidas.

En abril de 1980 participa, cando se crea, na Realidade Galega.

Foi un dos impulsores da creación da TVG e RG en 1984, proposta non compartida

por sectores do seu grupo político o PSOE.

Premio Galaxia en 1975 e premio Crítica Española en 1976.

Nos seus anos de madurez realizou unha extensa produción.

Traballou en La voz de Galicia dende 1988. En 1983 recibiu o premio Fernández Latorre e en 1995 o premio Julio Camba.

Con Basilio Losada, 1996.

Tamén se dedicou á tradución, transcribindo Os escarabellos voan á tardiña e O vello e o mar.

Con Nélida Piñón en 1992

En 1989 concédeselle o premio da Xunta de Galicia á creación cultural.

Piñeiro deixouno sucedelo na Editorial Galaxia e na dirección da Revista Grial.

Foi membro da Fundación Penzol, da Fundación Otero Pedrayo e membro fundador do Pen Clube de Escritores.

Falece o 9 de marzo de 2002 na súa casa en Vilariño, Nigrán.