12 de agosto 2012 A loita continúa - terraetempo.gal de agosto de 2012 baixa.pdfnós propi@s, das...

www.terraetempo.com

12 de agosto 2012

A loita continúa[Discursos]

Nestor Rego e Iván Rivas

Cadernos dePensamentoNacionalistaCPN 16

2 www.terraetempo.com

12 de agosto de 2012Ferrol

3www.terraetempo.com

Moncho ReboirasA loita continúa


Discursos pronunciados na Homenaxe da Unión do Povo Galego a Moncho Reboiras (Ferrol, 12 de agosto de 2012)


Hai 37 anos a dominación dun pobo so-bre outro asasinou a este galego defensor da liberdade, en Ferrol, nos estertores dunha di-tadura. É por esta razón pola que hoxe, como cada ano nos reunimos aquí. E trinta e sete anos despois os galegos e as galegas aínda non somos libres. Trinta e sete anos despois os galegos galegas continuamos atados ás cadeas da discriminación. Os galegos e gale-gas seguimos languidecendo nunha esquina do Estado Español, trinta e sete anos des-pois, os galegos e as galegas continuamos no exilio na nosa propia terra.

Son tempos convulsos, de conflito, de movementos permanentes e temos que es-tar preparados para enfrontar esta incerteza. Vivimos dentro dun modelo económico des-piadado, no que o poder político conflúe co poder económico, onde a UE é a perfecta representación deste modelo, onde o BCE é un lobby da banca de determinados estados, do poder económico de determinados esta-dos. E o deseño da UE tivo este obxectivo de dominio duns sobre outros desde a súa creación.

A esta UE preocúpalle moi pouco o des-envolvemento económico e a xeración de emprego. O euro non está en perigo e as de-cisións que se toman de control da inflación e a imposición do pacto fiscal benefician a es-tas entidades financeiras. Todo o contrario da idea que se nos transmite constantemente de que a centralidade europea e a centralidade española están constantemente achegando diñeiro e subvencionando á periferia, cando a realidade é totalmente á inversa porque temos que dicir que hoxe hai máis fluxo de diñeiro da periferia á centralidade que vice-versa.

E con este obxectivo aplícannos un dobre discurso. Por unha banda afirman permanen-temente que non se pode facer nada diante das decisións que se toman desde Europa, que non hai alternativa. E ao mesmo tempo aseguran que fóra do Euro estaríamos moito peor, que debemos agradecer o feito de nos manter dentro do establishment de normali-dade, incluso chegan a utilizar o argumento da solidariedade razoando que coa saída do

euro de calquera estado a UE se desfaría despois de tanto traballo e tantos beneficios.

E por outra banda ameázannos cunha saída do euro cando o último que este ca-pital financeiro querería é mesmamente isto e a nós, o único que nos reportaría, serían beneficios.

Tempos convulsos para reaxirIván Rivas

Iván Rivas, portavoz do BNG no concello de Ferrol


Entrementres, os partidos estatais non queren afrontar o debate de fondo e perma-necen inmersos en debates superficiais so-bre se hai que ser máis ou menos austeros, sobre se se debe investir un pouco máis. O propio adalid da progresía e novo socialismo europeo, encarnado no novo presidente fran-cés, non cuestiona os límites de déficit públi-co nin o pacto fiscal definido desde a UE e fala unicamente de acompañalo de políticas de maior investimento.

A suposta radicalidade política sitúa o pro-blema no descontrol das entidades financei-ras e o capital que consideran transnaciona-lizado pero que ten fondas raíces no poder político de estados moi concretos, recorren-do á universalidade do problema como mé-todo para resolver a globalización. Situados na comodidade da abstracción, este debate non representa ningún conflito para os pode-res fácticos.

E o Estado Español asume este deseño porque cuestionalo suporía cuestionar a pro-pia idea de España, porque a España ven-lle moi ben xustificar o problema en Europa, porque semella evadilos de responsabilidade algunha. Como no caso dos gobernos muni-cipais como o do Concello de Ferrol ao que lle vén moi ben xustificar o desmantelamento

de todas as bases para o desenvolvemento económico da cidade nas decisións que se toman desde o Estado. E non poden cuestio-nar este deseño porque comparten a estrutu-ra, partillan o mesmo modelo xerárquico, por-que as relacións de dominio e xerarquía en Europa son as relacións de xerarquía dentro do Estado Español, porque comparten unha visión do mundo paternalista e esquilmadora, porque o conflito actual é un conflito ideolóxi-co e Europa e o Estado Español están a re-afirmar as súas posturas. Porque en definiti-va, esta crise económica derivou en doutrina recentralizadora, en redución da liberdade, e no espolio continuado das nacións discrimi-nadas.

O argumento da situación económica esta a servir para producir os maiores avances ideolóxicos do centralismo español dos últi-mos anos, para culminar co proceso de espo-lio e asoballamento dos pobos e das nacións. E é por isto que non estamos ante un período máis da historia, estamos a vivir un momento fundamental para o desenvolvemento futuro destas nacións e destes pobos.

Porque estes poderes fácticos son os que sosteñen a España no seu deseño de dominio, e se os partidos de ámbito estatal cuestionasen estas relacións xerárquicas


cuestionarían o modelo de España, por iso é fundamental BANKIA e non o é NGB.

Porque o Estado Español comparte esta visión xerárquica do mundo, o Estado Es-pañol non cuestiona o modelo inxusto do reparto da riqueza no mundo, o Estado Es-pañol ten que manter as súas relacións de dependencia interna para manter a súa esen-cia, non pode cuestionar un modelo que el mesmo aplica no seu ámbito de actuación. O Estado Español antepón a súa definición ideolóxica aos seus conflitos externos, prio-riza a súa definición antes que replantearse un marco de relacións diferentes en Europa e no mundo, prefire “una España roja a una España rota”.

Por isto o primeiro que temos que vencer é este colonialismo, este centralismo espo-liador, e para isto a resposta debe adaptarse aos valores de cada nación. As condicións iniciais son determinantes e a acción colec-tiva debe responder a esas particularidades. O punto de inicio é mudar as relacións de po-der, cambiar eses estados que responden a poderes institucionalizados pola representa-ción das nacións e das maiorías sociais.

O punto de partida é recoñecer a diver-sidade, admitir a igualdade na pluralidade, cambiar as relacións de poder e a natureza dos estados e isto significa profundos cam-bios políticos. Por isto propoñemos unha proveitosa relación baseada no respecto mu-tuo e no diálogo simétrico e sincero. Este é o momento para afondar nos cambios que requiren as nosas nacións, fortalecendo e dinamizando os mercados internos, con-sagrando a soberanía dos pobos, perse-verando nos nosos proxectos industriais, marcando distancias co ultraliberalismo. Temos que converter estes tempos en tem-pos novos, con novas miradas e actitudes diferentes. Aspiramos a relacións fraternas e respectuosas que reafirmen a nosa von-tade de non permitir xamais unha violación á nosa soberanía, e sen necesidade de falsos protectorados. Así entendemos cal-quera relación de respecto entre dous po-bos, independentemente do poder destes. Estamos a lembrar o 37 aniversario do asa-sinato dun galego na procura da liberdade, por esa liberdade procurada con sangue po-los nosos predecesores, debemos decidir as nosas propias formas de goberno, perseguir


o noso propio desenvolvemento económico, social e cultural, en función dos intereses e necesidades do noso pobo. E debemos de-cidilo libremente, sen intromisións externas e de acordo co principio de igualdade. Necesi-tamos consagrar o dereito á libre determina-ción, tan esencial pero á vez tan precario á hora de tramitar a convivencia práctica entre nacións e pobos.

Esta forma alternativa de concibir a so-ciedade e a natureza non é espontánea, é produto da extraordinaria, diversa e den-sa riqueza cultural do noso pobo, da nosa bagaxe política, que soubo sobrepoñerse á adversidade, que nunca claudicou fron-te á opresión, que repudia a inxustiza. Son os obreiros, labregos, pequenos propieta-rios, poetas, os que venden nos mercados, os mestres, gandeiros, é, en definitiva, o conxunto do pobo galego o que ten o derei-to a participar na construción do noso futuro. Galiza é un pobo que segue sendo mozo, grazas á sabedoría das nosas culturas pasa-das. Un pobo que pensa diferente, grazas ao compromiso dos nosos predecesores. E por propoñer isto pode que nos acusen de trai-dores, de insolidarios, de desfacer a unidade de acción. Pretenderán converter á vítima en verdugo. Máis, onde reside a traizón máis que nun Estado que impón durante décadas e utiliza como moeda de cambio coa UE un veto político que continúa na actualidade, a un sector como o naval, estratéxico para o desenvolvemento económico dunha cidade como Ferrol e para Galiza?

Onde reside a traizón máis que naquelas organizacións que durante 30 anos se opuxe-ron ao levantamento deste veto político?

Onde reside a desigualdade máis que nun Estado e nas súas organizacións políti-cas que illan e exclúen a Galiza de ter unhas infraestruturas ferroviarias que vertebren o territorio e que no resto do Estado levan 20 anos implementando, mentres que aquí pre-tenden desmantelalas?

Cal é a solidariedade dun Estado e das súas formacións políticas que durante déca-das esquecen o saneamento da nosa ría e agora pretenden que lles paguemos por per-mitirnos costear nós mesmos unha infraes-trutura que neste suposto Estado solidario e equitativo lles corresponde a eles asumir.

Que solidariedade é ter que pagar por vi-vir? Onde reside a xustiza dun Estado que mantén os privilexios dos seus órganos de control físico e psicolóxico, do actual Minis-terio de Defensa e da Igrexa católica, que le-van séculos ocupando o noso territorio? Cal é a liberdade dos galegos emigrados da súa propia terra?

Estes son os exemplos da liberdade, da solidariedade, da xustiza, da igualdade do Estado con nós. E eu pregúntolles aos ada-lides desta liberdade, desta fraternidade e desta igualdade que me expliquen se esta é a loita final, se isto é o fin da opresión.

Cando un galego reaxe é tildado de extre-mista, como se debese ficar pasivo e amar ao seu inimigo, e non pretendo derrubar a uns para poñer a outros pero hai quen pon a uns no primeiro lugar e estes os poñen a eles e a nós no último, e isto, non é traizón?

En nome da liberdade e da solidariedade espolian o noso territorio. Trátase do conven-cemento de que os dereitos só son para uns cantos. A procura da liberdade só debe ser para eles, a igualdade só para eles.

E é por isto polo que nestes momentos necesitamos ser fortes e contundentes, ne-cesitamos liberármonos do noso medo para que a nosa presenza libere aos demais. Non precisamos de debates sobre lugares co-múns, sobre cousas triviais, non precisamos declarar o noso amor pola humanidade, pola democracia, o que necesitamos é acción, necesitamos abordar os problemas profun-dos, romper as cadeas da dominación. Ne-cesitamos construír a verdade, para que un día coma hoxe, dentro de 37 anos aqueles que acudan a este mesmo lugar cando miren cara atrás e nós vexan rexios, seguros e con forza poidan seguir mirando cara adiante tal e como facemos nós hoxe.


Cando dicimos Reboiras, estamos a dicir intelixencia política e coraxe, compromiso, abnegación, firmeza e patriotismo; cualida-des todas elas que quixermos asumir para nós propi@s, das que queremos ser mere-centes, para as pór -como Moncho Reboiras- ao servizo da causa da liberación da Galiza. Por iso este acto que organizamos todos os anos non é nunca un acto de nostalxia, mais de xustiza. Un acto de merecido recoñece-mento ao camarada que deu a vida pola li-berdade do seu pobo, mais tamén un acto de afirmación do noso ineludíbel compromiso patriótico.

Cando se fala do contributo de Moncho Reboiras ao nacionalismo galego contempo-ráneo sinálanse sempre cualidades como as que veño de mencionar, imprescindíbeis nun militante revolucionario. Mais, sobre todo,

destácase, acertadamente, a clarividencia política sobre a necesidade desta nosa Na-ción se dotar dos instrumentos precisos para construír por si propia un futuro diferente de benestar e liberdade. Saliéntase, en definiti-va, o seu papel no asentamento teórico do criterio de autoorganización do pobo galego e aínda na súa plasmación práctica, na que Moncho Reboiras traballou activamente nos seus anos de militancia política, particular-mente na formación dos primeiros xermes sindicais. Foi a consecuente defensa dese principio o que permitiu disputar o campo sindical á esquerda española e construír un sindicalismo de clase propio, non dependen-te, que co tempo viría a tornarse nesa firme e combativa realidade que é hoxe a CIG, a Confederación Intersindical Galega, a máis numerosa organización do nacionalismo ga-lego hoxe.

A loita continúaNestor Rego


O principio de autoorganización definiu, por tanto, o nacionalismo contemporáneo desde as orixes e marcou a súa práctica, converténdose na columna vertebral da na-ción. E convén lembralo agora que outros o esquecen, intereseiramente, antepondo aos intereses do País os propios intereses e am-bicións persoais, envoltas -iso si- no grandilo-cuente discurso da emerxencia nacional; na práctica, vendedo os principios por un prato de lentellas oferecido amabelmente pola es-querda española. O nacionalismo galego que quixer merecer o nome de tal defenderá sem-pre, sempre, sempre, con coherencia, na teo-ría e na práctica, a autoorganización do pobo galego, en todo momento, en todo lugar, en todos os ámbitos, sabendo perfectamente – como sabía Moncho Reboiras- que é a úni-ca garantía de conseguirmos avanzar para o obxectivo da soberanía nacional.

Estamos, con efecto, nunha situación de emerxencia, da que só conseguiremos saír confiando nas nosas propias forzas porque, amigas e amigos, nunca virá de fóra remedio ou esperanza, como dixo o poeta Celso Emi-lio naqueles anos de lucidez política en que partillou militancia na UPG con Moncho Re-boiras. Unha situación de emerxencia na que xa estábamos, por certo, no mes de xaneiro, que exixía – e exixe- da máxima xenerosida-de e da máis forte unidade para articularmos unha resposta masiva e contundente do pobo galego. Que exixía -e exixe- ilusión e confian-za, porque a esperanza tamén se constrúe, tamén se vai tecendo día a día. Que exixía -e exixe- abnegación e traballo militante, do que

foron exemplo persoas como Reboiras, e que está a demostrar a militancia do BNG para deixar claro na sociedade que frente a esta situación convulsa e dificil existen alternati-vas, existen outras políticas que van permitir ao pobo galego saír desta crise con máis be-nestar -non con menos-, con mais democra-cia -non con menos- e tamén con máis auto-goberno -non con menos, como pretenden o goberno español e o Partido popular.

E hoxe podemos afirmar -sen triunfalismos estériles mais con lexítima satisfacción- que estamos non bon camiño. O nacionalismo, o BNG, está a se revelar diante dunha cidada-nía galega farta de agresións políticas e so-ciais que xeran tamén dramáticas situacións persoais, como a única forza que planta cara, que apela á mobilización, á insubmisión e á rebeldía, mais tamén que presenta propos-tas, demostrando que outras políticas son posíbeis e necesarias. Hai apenas 3 días, un medio de comunicación galego publicaba unha curiosa crónica titulada ‘O verán feliz do Bloque’ en que recoñecía, non sen sorpresa, que o BNG estaba a alargar a capacidade de mobilización e de influencia social e electoral como o mostraban o Día da Patria e o recen-te inquérito do CIS. Pois ben, nin é casua-lidade nin a nós nos colle por sorpresa: é o resultado do traballo de miles de mulleres e homes que cren na Galiza e confían na ca-pacidade política do pobo galego. Tamén o resultado do esclarecemento político necesa-rio. Sabíamos que fronte á maior agresión e á maior involución social, política e democrá-tica coñecida desde a transición era preciso


alternativas claras, activismo, firmeza e con-tundencia, que permitise -que está a permitir- ao nacionalismo consolidarse como a forza referencial de todas as persoas que no noso País queren mudar a situación dramática que estamos a vivir e queren frear a ofensiva an-tisocial e antigalega en curso.

Moncho Reboiras tivo que enfrontar a do-minación española, a loita pola liberdade e polos dereitos da clase traballadora, en con-dicións de particularmente duras, de ditadu-ra, con risco para a súa vida, e non por iso recuou ou abandonou. Hoxe a situación é de novo extremamente difícil. Na verdade, nunca foi fácil para o nacionalismo, mais ago-ra debemos enfrontar a máis forte ofensiva antisocial, antidemocrática e antigalega nos últimos 30 anos. E non imos recuar nin aban-donar. Non imos sequera deixarnos confundir nin condicionar polas falacias do poder e a permanente presión mediática que de forma constante deturpa, manipula e difunde as consignas de resignación e desesperanza. Non é tempo de sermos timoratos. Precisa-mos é firmeza. E aquí estamos, outra vez, defendendo firmemente os dereitos da clase traballadora, defendendo a liberdade frente aos intentos de coartala, defendendo a de-

mocracia frente á manipulación e a fraude, defendendo Galiza cando ninguén máis a defende.

Porque estamos fartos de constatar que temos un goberno que non defende os intere-ses do noso País. Moi ao contrario, estamos diante, sen dúbida, do peor goberno da his-toria recente de Galiza, cun balance neste fin de lexistaluta desolador: perto xa de 300.000 desempregad@s, o lume arrasando os nosos montes e as nosas fragas após ter abandona-do toda política de prevención e de recortar en extinción, as nosas caixas desaparecidas e aínda en grave risco de expatriación e de roubo do aforro galego, os nosos sectores produtivos abandonados, o naval sen carga de traballo, os servizos públicos en proceso de deterioro para facilitar a privatización, a nosa lingua desprotexida e atacada... e agora aín-da o Partido popular e o Sr. Feijoo pretenden perpretar unha fraude democrática, a maior fraude política dos últimos tempos, para se aseguraren de continuar no poder. Pois que saiban que non llo imos permitir, o nacionalis-mo non llo vai permitir. Derrotaremos o Partido popular, para derrotarmos as súas políticas, mudaremos de goberno para mudar de políti-cas. Ese é o noso reto inmediato.


Vivimos un proceso de degradación social e política acelerado, con precarización das condicións de vida, diminución de salarios, eliminación de dereitos laborais e da negocia-ción colectiva, perda de dereitos individuais e colectivos (aí está a ameaza da nova lei do aborto) e aínda, cun proceso de recentraliza-ción política e de involución democrática sen precedentes. Os poderes fácticos do Estado e o partido popular usan a crise como coar-tada para facernos retroceder decenios nos dereitos conquistados. Criminalizan a pro-testa, reducen a cero a xa cativa capacidade de autogoberno que tiña o noso país e, non contentos con iso, deturpan a democracia, todo para asegurar a continuidade das súas políticas e da situación de dependencia da Galiza.

Mais, ao mesmo tempo, tamén se pon en evidencia a crise de lexitimidade do sistema político español, cada vez máis cuestionado socialmente, e mesmo de elementos que até o de agora eran tabú, practicamente incues-tionábeis, como a monarquía. Por iso non debemos desaproveitar a oportunidade de criar contradicións defendendo propostas perfectamente comprensíbeis e asumíbeis socialmente e que, ao tempo, van directas ao

corazón do sistema: postos a recortar, que recorten no exército, máis de 7.000 millóns de euros (cantidade, por certo, superior á que o Estado destina por xunto a educación, sanidade e dependencia), que eliminen os ministerios coas competencias transferidas, que supriman as subvencións á Igrexa cató-lica e retiren a relixión do ensino no canto de reducir profesorado, que supriman as depu-tacións provinciais, obsoletas e desnecesa-rias ou aínda, que supriman a Casa Real, esa familia de parasitos sociais que viven a corpo de Rei á costa da cidadanía (e aínda ten o Borbón a desfachatez de nos pedir sa-crificios, xusto antes de subir ao avión para ir de cazaría a África, iso sí, pagado polos nosos cartos). Se queren recortar, que elimi-nen a monarquía! Postos a despedir, en lu-gar de empregados e empregadas públicas, que despidan o Borbón e até, se queren, coa indemnización que marca a nova lexislación laboral por 40 anos de non facer nada!

Amigas e amigos, temos nos próximos meses retos complexos e importantes aos que facer fronte e estamos certos de que, se mantivermos o rumo, os imos salvar con re-sultados positivos para o nacionalismo e para o País.


En primeiro lugar, temos que enfrontar esta nova vaga de medidas antisociais con absoluta contundencia. Con mobilizacións, preparando unha nova folga xeral masiva, que dea conta clara do absoluto rexeita-mento do pobo galego a estas políticas. Tamén con propostas, porque esta crise que se di global non nos afecta a todos por igual. Galiza, como nación dependen-te, está a pagar dobrado as consecuen-cias da crise: precarización laboral cos salarios e tamén cos pensións mais baixas do Estado Español, emigración -novamen-te emigración- desmantelamento dos no-sos sectores produtivos, eliminación dos instrumentos financeiros galegos, recen-tralización política... Por iso é absoluta-mente acertada a política do nacionalismo de defender unha saída galega da crise, que pasa por nos dotarmos de capacidade de decisión e dos instrumentos precisos para efectivizala, que pasa no inmediato pola banca pública galega, pola soberanía fiscal e financeira, polo apoio á economía produtiva, pola defensa dos servizos públi-cos, por un marco galego de relacións la-borais... Unha saída galega, social e xusta á crise que pasa, en última instancia, pola soberanía nacional.

Tamén en 2 meses se vai iniciar -10 anos despois- o xuízo polo desastre do Prestige. Un desastre que non foi só consecuencia do accidente dun barco mais da má xestión, da incompetencia e do desleixo político do Par-tido Popular nos gobernos galego e español. Ese foi o momento -lembrade- en que ficou máis claro para quen quixese velo que a Es-paña non lle importaba Galiza, como non fose para a manter dominada; que non lle in-teresaba a situación dos galegos e galegas que ficaron abandonad@s á súa sorte, pro-vocando a maior reacción da sociedade ga-lega con protestos masivos na rúa. Pois ben, agora que pasamos igualmente por unha si-tuación de emerxencia, en que os gobernos do PP nesta ocasión non están ausentes se-nón que son os principais e activos inimigos, temos que recuperar o espírito de Nunca Máis, temos que converter o xuízo do Pres-tige nun xuízo político da sociedade galega ao Partido Popular, non só por como xestio-nou aquela crise e a subsecuente política de seguranza marítima e protección da costa, mais tamén por como está a xestionar a cri-se actual. Estamos, pois, na hora de lembrar a vella consigna Marea negra, nunca máis! mais tamén de berrar alto e claro Recortes, nunca máis! Precariedade, nunca máis! Emi-


gración, nunca máis! Saqueo ao pobo, nunca máis! Perda de de-reitos, nunca máis! Recentraliza-ción, nunca mais! Fraude política, nunca mais! É hora de berrarmos, por tanto, definitivamente... Parti-do Popular, nunca máis!

E temos que berralo na rúa e nas urnas. A mellor resposta que podemos dar ás políticas do PP, para alén de masivas mobiliza-ción sociais; a mellor resposta á tramposa e fraudulenta manobra de Feijoo para degradar a demo-cracia e asegurar o poder, é un voto masivo no BNG. Un voto que permita mudar o governo para podermos tamén mudar de políticas. Un voto que permita, en calquera caso fortalecer a posición do nacionalismo, avanzar en capacidade de resposta e mobili-zación, en organización, en conciencia nacio-nal. Que supoña en definitiva, un paso firme e decisivo no camiño da soberanía. Porque, amigas e amigos, cando dicimos Moncho Reboiras, a loita continúa! estamos a afirmar o noso compromiso co obxectivo da autode-terminación do noso pobo, un compromiso que posibilite que o soño de Reboiras dunha

Galiza libre, dun Estado galego democrático, laico e republicano acabe materializandose máis cedo que tarde na República da Galiza, coa que tamén nós soñamos. Porque, como ben afirmou Castelao, Galiza só deixará de loitar pola liberdade cando a consiga. Por iso, con Castelao, con Bóveda, con Casal, con Vítor Casas, con Camilo Diaz, con Amador e Daniel, con Moncho Reboiras, con todos os mártires da liberdade, gritamos mais unha vez, hoxe e sempre, a loita continúa!

Viva Galiza ceibe e socialista!Viva a República da Galiza!

CPNCadernos de PensamentoNacionalista

www.terraetempo.com

12 de agosto 2012 A loita continúa - terraetempo.gal de agosto de 2012 baixa.pdfnós propi@s, das...

Documents

Transcript of 12 de agosto 2012 A loita continúa - terraetempo.gal de agosto de 2012 baixa.pdfnós propi@s, das...