Cocaína
Transcript of Cocaína
Blanco Diéguez, Noemí Bugallo López, Bibiana García Ferreiro, Noelia
O papel do educador/a social na intervención biopsicosocial
Intervención socioeducativa nas condutas adictivas.
Manuel Isorna Folgar Jose María Failde Garrido 4º Grao Educación Social
Universidade de Vigo Ano académico: 2012/2013
Índice
Introdución:
Da coca a cocaína//A Cocaína// Efectos// Epidemioloxía// Perfil
Intervención
Demanda// Avaliación e Análise// Tratamento// Seguemento//
Seguemento Recaída//
Caso Práctico
Papel E. Social
Bibliografía
Da coca a cocaína
A coca obtense das follas do arbusto (Erytoxylon coca) planta orixinaria dos Andes e que se cultiva en América do Sur, en Indonesia e nalgún estado africano (Pascual F.,2001).
Nas sociedades precolombinas, empregábase como planta medicinal e como obxecto para os rituais, aparecendo imaxes vencelladas ao consumo (Pascual F. 2001).
A cocaína: expansión
Sigmund Freud ensaiou o
seu uso como sustancia para o tratamento de diversas
enfermidades.
A cocacína: sustancia
É un composto cristalino C17 H21 NO4 de cor branco e sabor amargo, soluble en auga que reacciona cos ácidos formando sales. A droga presentase comunmente en polvo, obtido a partir da pasta base con clorhídrico e extraese acetona-etanol.
A cocaína: modo de consumo e vías de consumo
Seguindo a Becoña, E. e Vázquez, F. (2001) distínguense dous tipos claramente diferenciados, o episódico e o crónico.
Vías de consumo
• Inhalatoria
• Intravenosa
• Tópica
Efectos Xerais
Estimulante do SNC Diminue a sensación de fame, sono e
fatiga, e esta excitación vai seguida de esgotamento e depresión
Tratase dun estabilizador da membrana que bloquea a captación neuronal de
catecolaminas (noradrenalina e dopamina).
Potencia os efectos da actividade nerviosa que se manifesta a través da euforia, locuacidade, aumento da actividade motora e magnificación do pracer,
taquicardia, vasoconstrición e hipertensión arterial
Inhibidor selectivo da recaptación da serotonina e da noradrenalina
Sistema de recompensa mesolímbico
Efectos a Medio-Longo Prazo
Ademais de crear adicción, pode producir problemas físicos e psicolóxicos, afectando ao funcionamento cerebral: alteracións do estado de animo, insomnio, crise de ansiedade ou depresión, chegando a incluso a cadros
de paranoia, psicose e esquizofrenia (Bermejo, A. e Tabernero MºJ, 2012)
Alteracións cardiovasculares e neurolóxicas, infarto de miocardio, hemorraxias cerebrais e trombose cerebral, impotencia, alteracións
menstruais, infertilidade, e problemas grastrointestinais segundo o PNSD (2007).
Aparecen danos vencellados a vía de administración.
Via nasal:perda de olfato, hemorraxias nasais e incluso perforación do tabique nasal
Administración parental: reaccións alérxicas tanto a propia droga como os compoñentes cos que se adultera, así como outras infeccións.
En España a cocaína é a segunda sustancia psicoactiva ilegal de maior prevalencia de consumo, o 10.2% da poboación residente de 15-64 anos probouna algunha vez na vida e o 2.6% fixo no último ano e un 1.2% no último mes (OED, 2011).
Epidemioloxía
Consúmese maioritariamente en polvo, sendo a prevalencia de consumo de cocaína base ou crack moi baixa (OED, 2011).
A continuidade no consumo de cocaína non é elevada, en 2009 unha cuarta parte dos que probaran algunha vez esta droga consumirana nos últimos 12 meses e, aproximadamente, unha sétima parte consumírana nos últimos 30 días segundo os (OED, 2011).
A idade media do primeiro consumo mantense nos 20.9
anos no que se refire a cocaína en polvo, e no que se refire
a cocaína en base aumentou situandose en 23.1 anos. O
inicio do consumo atopase entre aquelas que se
comezaron a consumir máis tarde, a partir dos 20 anos
(OED, 2011).
A prevalencia de consumo foi significativamente máis elevada en 2009 entre homes que entre mulleres. Estando as proporcións máis altas entre os consumidores que se atopan entre os 15-34 anos de idade (OED, 2011).
Perfíl
Bobles, Saíz, González e Bascarán (1998) o perfil do consumidor é o seguinte: Varón de entre 20 e 40 anos, estar socialmente integrado, un nivel sociocultural e económico superior a media. Porén tamén e empregada por grupos mais marxinais, ou persoas con outras condutas aditivas, presentando un perfil que difire en gran medida do anterior.
Intervención
Modelo Autocontrol
Perspectiva Biospsicosocial
Demanda de tratamento
Obxetivo: coñecer as causas polas que unha persoa
acode a tratamento e se considera se ten un problema ou non.
Consideracións: motivación, estadios de cambio,
recursos disponibles, apoio do seu entorno, itento de abandono da substancia por sí mesmo, etc.
Técnicas: entrevistas motivacionais, escalas para
evaluar a motivación e mailos estadios de cambio.
(Becoña e Vázquez ,2001)
Avaliación e análise funcional Obxetivo:
coñecelas áreas onde é máis necesario e inmediato realizar cambios.
coñecelas áreas onde hai que realizar cambios a curto e medio prazo.
coñecelas áreas onde os cambios a través do tratamento o poden
levar a una vida normalizada.
Consideracións: realizar evaluacións individuais, familiares,
sociais, etc.
Técnicas: coñecelas áreas onde os cambios a través do
tratamento o poden levar a una vida normalizada.
(Becoña, e Vázquez,2001)
Avaliación e analise funcional
Valoración do estado psicolóxico actual do suxeito e
recollida de información sobre
antecedentes psicolóxicos familiares.
Datos da historia persoal do suxeito.
Datos relevantes da historia do consumo.
A detección de psicopatoloxía e patoloxía mental
asociada.
Apoio psicolóxico para o mantemento da motivación cara
o tratamento.
(Beneit, García, Mayor, 1998).
Avaliación e análise funcional
Información relativa a
modalidade do tratamento máis adecuado o caso.
Tratamento de aspectos
disfuncionais que sustentan a
drogodependencia: baixa autoestima,
ansiedade, impulsividade, intolerancia a
frustración, etc.
Facilitación o usuario de técnicas para o autocontrol
e resolución de conflitos.
Entrenamento en HHSS.
Valoración da dinámica e
relacións familiares.
Estrutura e dinámica familiar
en relación coa adición.
Modificación de aspectos
disfuncionais.
(Beneit, J. García, C. Mayor, L. 1998).
Tratamento
Fase I: deixar de consumir cocaína
Fase II: deshabituación psicolóxica
Fase III: mellorar o estado físico
Fase IV:: prevención da recaída
Fase V:: tratamento dos síntomas e trastornos
psicopatolóxicos asociados.
Fase VI: : adquisición de un novo estilo de vida
sen cocaína
Fase VII: mellora da actividade laboral
Becoña, E. e Vázquez, F. (2001)
Seguemento
Debemos ter en conta que o proceso non debe rematar
inmediatamente despois de confirmarse a efectividade do
tratamento.
Técnicas:
• Técnicas de observación.
• Técnicas para medir os niveis en sangue.
• Técnicas de autoinforme.
• A entrevista.
• Técnicas proxectivas
Seguemento- Recaída
Marlatt e Gordon (1985) clasificaron os determinantes
da recaída en dúas grandes categorías:
Intrapersoais
Interpersoaisais
Marlat (1999) propuxo un programa de prevención de
recaídas deseñado para conseguir o autocontrol.
Caso práctico 1º Avaliase o consumo, a
necesidade de consumo e as situacións de alto risco.
Escoitase as preocupacións e revísanse e discútense as
tarefas programadas na sesión anterior
2º Introdúcense e discútense os temas e relacionase o tema da sesión e os problemas e as
preocupacións do usuario.
3º Explorase o grado de comprensión do usuario
asígnanse as tarefas para casa e revísanse os plans para a
semana e anticípando situacións de risco potencial.
Sesión típica de tratamento
(Becoña e Vázquez,2001)
Papel do educador ou educadora social
Recepción e análise das demandas.
Observación e detección das necesidades e características da persoa e do entorno.
Deseño, execución e avaliación do plan de traballo socioeducativo individualizado.
Favorece a autonomía e a mellora das competencias e aptitudes individuais, contribuindo ó cambio e a transformación social.
Organiza, estrutura e desenvolve actividades.
Redución do estrés
Relaxación
Habilidades sociais
Afrontamento recaidas
Asertividade
Papel do educador ou educadora social
Tramita propostas de derivación.
Tramita e realiza o
seguimento de prestacións
individuais
Traballará no autocontrol e
nas reacciones de ira.
Conduce terapias
individuais e grupais.
Busca que se modifiquen e
adquiran determinadas
pautas educativas, laborais e persoais.
Papel do educador ou educadora social
Educa en coñecementos, habilidades e destrezas que permiten enfrontarse as situacións de alto risco.
Informa, orienta e asesora acerca das prestacións e os recursos sociais do territorio que poden facilitar a acción socioeducativa.
Implica ás familias.
Elabora informes socioeducativos.
Traballa en equipos interdisciplinares e en relación con outros recursos
Organiza, planifica, programa, desenvolve e avalía a súa intervención.
Bibliografía Becoña, E. e Vázquez, F. (2001). Heroína, cocaína y drogas de síntesis. Madrid: Síntesis. Bobes, J., Lorenzo, P. e Sáiz, P. (1998). Éxtasis (MDMA): un abordaje comprensivo. Barcelona: Masson. Beneit, J., García, C. e Mayor, L. I. (1997). Intervención en drogodependencias: un enfoque multidisplinar. Madrid: Síntesis. Marlatt, G.A., Barrett, K. e Daley, D.C. (1999). Relapse prevention. En M. Galater e H. D. Keller (eds.). Textbook of substance abuse treatment. 2. 353-366 Washinton, DC: The American Psychiatri Press. Marlatt, G.A., e Gordon. J. (1985). Relapse prevention. Maintenance strategies in addictive behavior change. Nueva York: Guildford press. OED (Observatorio Español sobre drogas y otras toxicomananias) (2011). Situación y tendencias de los problemas de drogas en España. Informe 2011. Delegación del Gobierno para el Plan Nacional sobre Drogas. Madrid: Ministerio de Sanidad y Política Social. Recuperado o día 6 de novembro de 2013 en: http://www.pnsd.msc.es/Categoria2/observa/pdf/oed2011.pdf Pascual, F. (2001). Aproximación histórica a la cocaína. Adicciones. 13 (2), 7-22.