Poemas - core.ac.uk · LUIS LUNA 1 ZALASA (O MAR) Nija de máis botaches para enfrontar a neve que...
1
Poemas LUIS LUNA 1 ZALASA (O MAR) Nija de máis botaches para enfrontar a neve que che sesga a pel dende a súa canle, nda de máis florecida es tan só un corpo xunto a outro que aterido de seu, procura o fogo. SANTIAGO Cíclopes anoréxicos e verdes Linguas de sol grises e secas, Un paseo a tres berros: a cidade. HOME CONTINUO Cinza e boca que te chama máis ao sol que á rerma espida. Madeira de berro a ningures e construcción de novo corpo entre máis duras penas e máis altas murallas. O isolamento da man que puxa por erguerse é sempre un mísero derrube. A ave, aquela que se ergue é derribada pola frecha revés, xa logo fica para a nena e a xanela. Estar mascando ortigas e ver non a pedra, senón a agua. ONDE QUIXEN FICAR Ao retirar o veo Que nos cubre, Tes toda a miña ferida O zade das miñas pernas A Ida do meu peito Os rizos que me orlan. Sei pel para a miña pel agora! Ti habitas e marchas Eu nada che pido, Son este corpo Unha múa calada Un balcón ao desexo Un zaguán xa deserto. Mais se poidese Chamaría á porra Dos reus beizos, Nadaría na canle Da túa pel quenrisima Sería á fin a rda barca E os remos da barca. Porque amo sempre O monólogo deshabitado Dos reus brazos, A tristísima obra dos teus ollos, Non digas agora que ficas Pois deixaches na amea As naves incendiadas. Ficar ou vivit Xa non é o mesmo. 138 Vol. 5(2002): 135-142
Transcript of Poemas - core.ac.uk · LUIS LUNA 1 ZALASA (O MAR) Nija de máis botaches para enfrontar a neve que...
Poemas
LUIS LUNA
1 ZALASA (O MAR)
Nija de máisbotachesparaenfrontara nevequechesesgaa pel dendea súacanle,ndade máis florecidaes tan só un corpoxunto a outroqueateridode seu,procurao fogo.
SANTIAGO
Cíclopesanoréxicose verdesLinguasde sol grisese secas,Un paseoa tresberros:a cidade.
HOME CONTINUO
Cinzae bocaquete chamamáisao solqueá rermaespida.Madeirade berro a ningurese construcciónde novo corpoentremáis duraspenase máisaltasmurallas.O isolamentoda manquepuxa por erguerseé sempreun míseroderrube.A ave,aquelaque se ergueé derribadapola frecha
revés,xa logo ficaparaa nenae a xanela.Estarmascandoortigase vernon a pedra,senóna agua.
ONDE QUIXEN FICAR
Ao retirar o veoQuenos cubre,Tes toda a miñaferidaO zadedasmiñaspernasA Ida do meupeitoOs rizos queme orlan.Sei pel paraa miña pel agora!Ti habitase marchasEu nadache pido,Son estecorpoUnhamúa caladaUn balcónao desexoUn zaguánxa deserto.Mais se poideseChamaríaá porraDos reusbeizos,Nadaríana canleDa túapel quenrisimaSeríaá fin a rda barcaE os remosda barca.Porqueamo sempreO monólogodeshabitadoDos reusbrazos,A tristísimaobradosteusollos,Non digasagoraque ficasPois deixachesna ameaAs navesincendiadas.Ficar ou vivitXa non é o mesmo.
138Vol. 5(2002): 135-142
