Poemas

LUIS LUNA

1 ZALASA (O MAR)

Nija de máisbotachesparaenfrontara nevequechesesgaa pel dendea súacanle,ndade máis florecidaes tan só un corpoxunto a outroqueateridode seu,procurao fogo.

SANTIAGO

Cíclopesanoréxicose verdesLinguasde sol grisese secas,Un paseoa tresberros:a cidade.

HOME CONTINUO

Cinzae bocaquete chamamáisao solqueá rermaespida.Madeirade berro a ningurese construcciónde novo corpoentremáis duraspenase máisaltasmurallas.O isolamentoda manquepuxa por erguerseé sempreun míseroderrube.A ave,aquelaque se ergueé derribadapola frecha

revés,xa logo ficaparaa nenae a xanela.Estarmascandoortigase vernon a pedra,senóna agua.

ONDE QUIXEN FICAR

Ao retirar o veoQuenos cubre,Tes toda a miñaferidaO zadedasmiñaspernasA Ida do meupeitoOs rizos queme orlan.Sei pel paraa miña pel agora!Ti habitase marchasEu nadache pido,Son estecorpoUnhamúa caladaUn balcónao desexoUn zaguánxa deserto.Mais se poideseChamaríaá porraDos reusbeizos,Nadaríana canleDa túapel quenrisimaSeríaá fin a rda barcaE os remosda barca.Porqueamo sempreO monólogodeshabitadoDos reusbrazos,A tristísimaobradosteusollos,Non digasagoraque ficasPois deixachesna ameaAs navesincendiadas.Ficar ou vivitXa non é o mesmo.

138Vol. 5(2002): 135-142