Semana do libro 2011
-
Upload
biblioribeira-ribeira -
Category
Documents
-
view
246 -
download
3
description
Transcript of Semana do libro 2011
ESCOLMA DE POESÍA
SEMANA DO LIBRO
2011
IES RIBEIRA DO LOURO
O NENO DORMÍA Como unha cantiga...-Na máis outa aldeialeda romería.
Perdida no monte...-Anxos de cristala soñar na fonte.
O neno dormía...-As bágoas da estrelana flor máis noviña.
No colo da noite...-Os sapos amainanao neno que dorme.
Como unha cantigaperdida no monteo neno dormíano colo da noite.
XOSÉ DÍAZ JÁCOME
Subiote
Subiote,meu chifrote,de ameneiro,cantareiro,paxariñoquerendón.Subiote,meu chifrote,sempre amigo,vas comigoespallandounha canciónSubiote,meu chifrote,na camposatodo amosao grileodo teu son.Subiote,meu cifroterecendente,pau ridente,birimbáude corazón.
NEIRA VILAS
CANTIGA PARA DURMIR A UN NENO
Celanova ten un ventoCelanova un vento tenun vento peleriñanteun vento que vai e ven
un vento que mais que ventoe un teimoso roncónfungando polos telladoscon grave e tristeiro son
iste vento vagabundovai coa lua ven co solvai cos mozos ven cos vellosvai coa neve ven coa flor
vai coas nubes viaxeiraspor camiños de romaxesvai co pandeiro da chuviarepinicando paisaxes
de dia vai cos paxarose anda a brincar polas hortasde noite vai cos morcegose anda a petar polas portas
meu neno non teñas medoque este vento e meu amigoi anque rosma pola ruanon te levara consigo
vento que vas a aventuranon ollas como che acenovaite de aquí paseniñodeixa durmir ao meu neno.
CELSO EMILIO FERREIRO
Aquí vén o maio
Aquí vén o maiode frores cubertopuxeronse a porta cantandome os nenosos puchos furados pra min extendendopedironme crocas dos meus castiñeiros
Pasai rapaciños calados e credosque o que é polo de hoxe que darvos non teñoeu sonvos o probe: o povo galegopra min non hai maio, pra min sempre é inverno.
Cando eu me atopare de donos libertoque o pan non mo quiten, trabucos e prestemosque, coma os do abade, frorezan meus eidoschegado haberá enton o maio que eu quero.
Queredes castañas dos meus castiñeiroscantademe un maio sen bruxas nin demosun maio sen segas, usuras nin preitos.nin foros nin cregos
MANUEL CURROS
POLO CORREO DO VENTO
Polo correo do ventomándoche a miña canción,nun sobre de sentimentoque asinei no corazón.Escribín liña por liña,á luz da miña saudade,no colo dunha estreliña.- A esa hora no valiño,se cadra, a sombra dos arbresmorrera sobre o camiño...-Ao acabala canción,sequei a tinta, inda verde,co pó da miña canción.E, logo, fun a botar,ás altas horas da noite,polo buzón do luar...- Estaba todo calado,no buzón había unha cartadun luceiro namorado.Máis tarde sentín pasaro peatón dunha nubeco correo do lugar... Cando por aí pase o vento,Terriña do corazón,nun sobre de sentimentodarache a miña canción...
AQUILINO IGLESIA ALVARIÑO
Non é Galiza, non, é unha feridaaberta sempre en rosa de cen follas.Espiña, mel, pozo sen fondo, terraque brilla como un lóstrego no paredón do tempocada mencer. E vive.Perdura, si, verquida desde dentro, teimosa do seu ser, sempre cavandoainda no sangue que a negou tres veces, perfurando o amor desde as virillas, perfurando o amor. Sempre sostendo esa dor profundísima que proecomo a felicidade.Iso de non ter límites! Ser ave,ser cantiga, ser pranto, ser combate,ser esa permanencia que nos levacomo un río no tempo até a victoria...
ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS
NINGUÉNTerra de proseguir e non dar nadadespaciosa Galicia que nos levasacochados en ti lento veleño.Que pos nos ollos unha cousa verdelingoa que me enche a boca enteiramentee como un río interno me asulaga.Quero decir teu nome e digo apenasxentes de terra homes lentamenteun por un devecendo e sendo nada.Galicia como un rio que se estiñaterra de esmorecer patria do ventoquero decir teu nome e digo dornaveleira mergullada dorna negragrande arado sen bois feiras sin xentenoite que ven enorme noite fría.Quixera alzar meu canto como un puñoe por na miña voz teu nome ergueitopero non hai ninguén para escoitarme
XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN
Lapidadas
Como ovellas que van ao matadeirocamiñades a serdes lapidadasen reas, silenciosas e humilladas,baixo a mirada atenta do carneiro.
Que o voso sangue sexa o derradeiroa mollar esas terras magoadaspolo integrismo cruel, polas brigadasdunha fe que vos nega todo abeiro.
¡Maldita sexa a man que tira a pedra!¡Maldito na semente e no futuroo nome dos que erguen ese muro
sobre peitos que alentan! ¡Sexa a hedranai piadosa a cubrilas, nai que medraa reclamar a vida en berro puro!
MARICA CAMPO
Acróstico
Somentesintentaba conseguirdeixar na terraalgo de min que me sobrevivise
sabendo que deberia ter sabidoimpedirme a min mesmodescubrir que só fun un interludioatroz entre dous muros de silencio
só puiden evitar vivindo á sombrainocularlle para sempre a quen amabadoses letais do amor que envelenabaa súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilioiniciei a viaxe sen retorno deixándome levar sen resistenciaó fondo dunha internaaniquilación chea de nostalxia.
LOIS PEREIRO
Cociño a todas horas para precipitar os alimentos crusnos abismos da pota. As galletas maría(sutilmente esmagadas)engordan (disque) a salsa de tomate.Non dispoño de método pero exhumei un libro de receitasque parece un compendio do universo.Da natureza dixo galileoque era un grande tecido (calceta, macramé)e o papel cebola serve para calcar os versos que nos gustan.Sempre a cebola tarda (tremede, lacrimais) en desfacerse,por iso é o primeiro que se bota.Nos queimadores, en cuestión de segundos,o lume ocupa o lugar da indiferencia.
MARÍA DO CEBREIRO de o estadio do espello
Unha moto que vira para a esquerda derrapa e caiUnha moto que vira para a dereita derrapa e caiUnha moto que segue de fronte derrapa e caiUnha moto que frea derrapa e cai
Derrapa e cai é un sentimento xeneralizadoDERRAPA E CAI® é un champú de brea e mais un po para emporcallar o pelo
Derrapa e cai e un filme de intriga e de terrorno que o chico despois de salvar a chica ama-a para (sempreou polo menos deica a segunda parteDERRAPA E CAI® é unha marca de tabacoDerrapa e cai é o libro de memorias de Ángel Nietopublicado por fascículos nunha revista do corazónDERRAPA E CAI® é un composto de óleopara manter frescas as estradas
XAVIER SANTIAGO,Derrapa e cai
DIARIO DUN POETA CIDADÁN
O martes tocou porto o azul cargueiro.
O mércores, no bus, eu volvín vela.
O xoves escribín un verso enteiro.
O venres exploreir a morta estrela.
O sábado sentinme preguiceiro-
Non soou o teléfono o domingo.
O luns xoguei uns dez cartóns no bingo.
RAMIRO FONTE
ENVELLECER
Mira os avós.
Antes eran máis grandes,
máis altos,
máis anchos...
pero devecen como as follas sen zume.
Aseguran que o tempo é o único culpable,
un furtivo que chega con dentes afiados
a cravárselles nos rostros
mentres dormen,
mentres botan farangullas ás pombas dosa xardíns
ou xogan coma nenos.
A miúdo falan de vidas que pasaron
e argallan historas,
ó quentaren as mans
sobre a seda dos lumes.
Os avós envellecen devagar,
pero ningúen pode arrincarlles o sorriso,
porque gardan
o segredo do futuro,
máis alá dos seus ollos pequenos.
ANA MARÍA FERNÁNDEZ
O riso
Coas súas mansFan as monxas encerradas peixiños de améndoaQue as devolven ao río
Na súa horta baerta ao solAs súas túnicas abanan felicesExiliadas na cidadeSaben que contra o baroloÉ o sol un santo remedio
Coas súas mansFan as monxas encerradas peixiños de améndoaE ofrécenlle á cidade O seu riso
MARGA DO VAL
A caricia é elevada
e elegante.
Baixa polo lombo suave,
crea espirais de pracer,
amplíase coa delicia do ar,
nútrese no fondo
e é marabillosa nas nádegas altas.
A caricia elabórase con múltiples pétalos,
con suavidades de nácara,
con cóxegas lenes
e herbas silvestres de esporas docísimas.
A caricia é unha onda
de vento e de océano,
unha brisa que move as dunas do teu corpo
con elegancia altísima
e tenrura alba.
A caricia é eterna, movemento incansábel,
tepidez sincera que se pousa na pel
e se enreda co frescor da fonte inesgotábel.
LUCÍA NOVAS (Epiderme)
ALALÁ Á vella maneira
A Cachi e Amparo
Eu de noite iría de noite,no medio do temporal.Ir de día á luz do díadáme medo, miña nai.
No fondo do teu ollareunha gamela abanea.Quen se puidera afogarena ardora dunha misteira.
O que soño é verdadecomo o silencio é un falare.Se roubei o teu retratofoi pra aprender a mirare.
Eu non sabía que habíatanta alegría nas bágoasnin neve nas bidueirasnin esperanza nas mágoas.
MANUEL RIVAS, A desaparición da neve
Canción do intre de ollar a propia terra
Ergo os ollos namáis polo lecerde mirar a nai terra tan fermosa.!Galicia pra vivir e pra morrer,terra túa e máis miña, terra nosa!
Terra clara i escura, ingrata e nobre.terra probe, sinxela e complicada.Raíz da que vimos, teito que nos cobre,nai indiferente, xorda, patria amada.
Estou sobre ti, ben sei, sin merecerte,tripando o teu chao, o teu torrón.A miña alma é pequena pra quererte,é pequeno, pra amarte, o corazón.
Homes e terras fante a tí, Galicia ,tí eres mar, terra, homes, ruín sorte.!Galicia na tristura e na ledicia,xogándote a ti mesma a vida ou morte!
MANUEL MARÍA
MAR DE FORA
En Mar de Fóraa penas se percibe a luz do día.
E o frío ardenos tombos da mudez máis arraigada.
E todo fica estrañoe silencioso
como unha sombraenxoita de paisaxes.
En Mar de Fóraadoito se mesturanas artes do tributo máis efémero:
herdanza de salitre-a nosa-de homes e mulleres salitrosos.
Porque levamos no silencioo rostro e a palidez salgada do traballo.Ese traballo inxelde remendar nas redes do encaixe máis absurdo.
En Mar de Fóraas redes son o berceonde aniñamos, nós,alén da luz escuraque nos sinala o día.
MODESTO FRAGA
Cando choro
Cando choro,fagoo sempre sobre os mapas,para que chova sobre as cidades preferidas.As cidades dos mapas,aquelas que se poden percorrerco perfil perdido da mirada,e viaxar dunha a outra nun segundo,abarcalas todas,ou vivr en todas e en ningunha.Son as cidades dos mapas,as urbes sobre as que sempre chorocando estou desconsolado.
FRAN ALONSO
Solpores na miña vila
Solpores da miña vila,longos, case eternos.(Os anos pasan rápidos;os días, lentos).a luz esbara polo meu piano lustroso¿Que música lle poñeremos?As maos, soñan.Solpor de pratasobor do ébano.Penso nos poetas mortos.Calma, calma...
Tarde inmóvil, eterna.Quédase dulcemente¿en que soedade, lonxe?Ceo, ceo, máis ben luz.Equilibrio diste gristan tenro.No, non hai paisaxenin carne nin sangue.
Solpores da miña vila,longos, lentos, música.As maos, soñan.
LUIS PIMENTEL
Se falase de ti non pronunciaría as sílabas supremaspero bicas ben e gústame estar contigo.O meu verde co teu azul.Delirio de ramas.O meu verde co teu azul.
Abstéñome de pronunciar esas sílabas sublimespero gústame cómo abrazas e o teu pelo fai xogo co meu vestido.Os teus dedos patinan nas miñas medias.O meu verde co teu azul.
YOLANDA CASTAÑO
Ela sempre estaba envolta en música.
Coa música aprendeu a dicir amor, aire, cidade,
escuridade, autoestrada, espello, espidos, fachenda, paixón,...
E coa música aprendeu a escribir
amor salvaxe
aire que respiras
vivo no centro da cidade
rabia na escuridade ó meu lado
raíña da autoestrada
o rostro no espello
coma nenos espidos
fachenda nos ollos
e non falta a paixón.
E, pouco a pouco, coa música como única amiga,
foi escribindo unha canción, a máis fermosa canción que
ninguén escribira nunca. Unha canción que comezaba
amareite esta noite, meu amor...
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
Estudiei nun pupitre de auga gordanunha escola onda o mar.E no recreo ía pescar lurasna chalupa do meu avó.Aprendía a escribir nunha clase pequena,de persianas de sal.No encerado nacían peixes,e gamelas nos ollos do profesor.Os meus compañeiros eran xoubase eu un tiburón.O mar anegaba as rúas da cidadee tiñamos que nadar para salvarnosata que tocaba, sempre a tempo,o timbre do recreo.
FRAN ALONSO
-Adiós, ríos; adiós, fontes;adiós, regatos pequenos;adiós, vista dos meus ollos:non sei cando nos veremos.
--Miña terra, miña terra,terra donde me eu criei,hortiña que quero tanto,figueiriñas que prantei,
--prados, ríos, arboredas,pinares que move o vento,paxariños piadores,casiña do meu contento,
--muíño dos castañares,noites craras de luar,campaniñas trimbadorasda igrexiña do lugar,
--amoriñas das silveirasque eu lle daba ó meu amor,caminiños antre o millo,¡adiós, para sempre adiós!
--¡Adiós groria! ¡Adiós contento,¡Deixo a casa onde nacín,deixo a aldea que conosopor un mundo que non vin!
--Deixo amigos por extraños,deixo a veiga polo mar,deixo, en fin, canto ben quero...¡quen pudera no o deixar...!
...............................
--Mais son probe e, ¡mal pecado!,a miña terra n'é miña,que hastra lle dan de prestadoa beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
--Téñovos, pois, que deixar,hortiña que tanto amei,fogueiriña do meu lar,arboriños que prantei,fontiña do cabañar.
--
Adiós, adiós, que me vou,herbiñas do camposanto,donde meu pai se enterrou,herbiñas que biquei tanto,terriña que nos criou.
--Adiós Virxe da Asunción,branca com'un serafín:lévovos no corasón;pedídelle a Dios por min,miña Virxe da Asunción.
--Xa se oien lonxe, moi lonxe,as campanas do Pomar;para min, ¡ai!, coitadiño,nunca máis han de tocar.
--Xa se oien lonxe, máis lonxe...Cada balada é un dolor;voume soio, sin arrimo...Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
--¡Adiós tamén, queridiña...!¡Adiós por sempre quizais...!Dígoche este adiós chorandodesde a beiriña do mar.
--Non me olvides, queridiña,si morro de soidástantas légoas mar adentro...¡Miña casiña!, ¡meu lar!
ROSALÍA DE CASTRO . Cantares Gallegos
AMOR
Posología: Ingiérase cualquier tardesi llueveo si hay extraños astros rojosen el aire, o los hombres arden como estrellaso mares.
Precaución: Como cualquiermilagro de rocío:es frágil.Mantenerse lejos del alcance de los que usan corazón de bolsilloy dejan guardados los besosbajo llave.
Ana Istarú
QUÉ SERÁ SER TÚ
Qué será ser tú.Este es el enigma, la atracción sobrecogedorade conocer, el irresistible afán de echar el anclaen ti, de poseerte.Qué será la perplejidad de ser tú.Qué, el misterio, la dolencia de ser tú y saber.Qué, el estupor de ser tú, verdaderamente tú y, con tus ojos, verme.Qué será percibir que yo te ame.Qué será, siendo tú, oírmelo decir.Qué, entonces, sentir lo que sentirías tú.
Ana Rosetti
TODOS USTEDES PARECEN FELICES...
...y sonríen, a veces, cuando hablan.Y se dicen, incluso, palabrasde amor. Perose aman de dos en dospara odiar de milen mil. Y guardantoneladas de ascopor cadamilímetro de dicha.Y parecen -nadamás que parecen- felices, y hablancon el fin de ocultar esa amargurainevitable, y cuántasveces no lo consiguen, comono puedo yo ocultarlapor más tiempo: estadesesperante, estéril, larga, ciega desolación por cualquier cosaque -hacia donde no sé-, lenta, me arrastra.
Ángel González
CUADRILLA
Juan amaba a Teresa que amaba a Raimundoque amaba a María que amaba a Joaquín que amaba a Lilíque no amaba a nadie.Juan fue a Estados Unidos, Teresa al convento, Raimundo murió en accidente, María quedó para tía, Joaquín se suicidó y Lilí se casó con J. Pinto Fernández que no había entrado en la historia.
Carlos Drummond de Andrade
LXXX-AMOR ETERNO
Podrá nublarse el sol eternamente; podrá secarse en un instante el mar;podrá romperse el eje de la tierracomo un débil cristal.
¡Todo sucederá! Podrá la muertecubrirme con su fúnebre crespón, pero jamás en mí podrá apagarsela llama de tu amor.
Gustavo Adolfo Bécquer
LXXXV-A CASTA
Tu aliento es el aliento de las flores,tu voz es de los cisnes la armonía; es tu mirada el esplendor del díay el color de la rosa es tu color.Tú prestas nueva vida y esperanzaa un corazón para el amor ya muerto,tú creces de mi vida en el desiertocomo crece en un páramo la flor.
Gustavo Adolfo Bécquer
SUCESIVA
Déjame acariciarte lentamente,déjame lentamente comprobarte,ver que eres de verdad, un continuartede ti misma a ti misma extensamente.
Onda tras onda irradian de tu frentey, mansamente apenas sin rizarte, rompen sus diez espumas al besartede tus pies en la playa adolescente.
Así te quiero, fluida y sucesiva,manantial tú de ti, agua furtiva, música para el tacto perezosa.
Así te quiero, en límites pequeños, aquí y allá, fragmentos, lirio, rosa,y tu unidad después, luz de mis sueños.
Gerardo Diego
EL DÍA DE TU SANTO
El día de tu santote hicieron regalos muy valiosos:un perfume extranjero, una sortija, un lapicero de oro, unos patines,unos tenis Nike y una bicicleta.Yo solamente te pude traer, en una caja antigua de color rapé, un montón de semillas de naranjo, de pino, de cedro, de araucaria, de bellísima, de caobo y de amarillo.Estas semillas son pacientesy esperan su lugar y su tiempo.Yo no tenía dinero para comprarte algo lujoso.Yo simplemente quise regalarte un bosque.
Jairo Aníbal Niño
DNA
DNA o ADN, poco importasi en castellano o en inglés: el casoes que me muero por tus proteínas, por tus aminoácidos, por todolo que fuiste una vez, cuando tus padresvinieron de cenar algo achispados y, después de tirar de la cadena, hicieron una nueva con tu nombre,con tus curvas y con tus fantasías.Dame una foto de tu DNAtamaño DNI, que me retuerzo de ganas de mirarla a todas horas.
Luis Alberto de Cuenca
Llorar a lágrima viva...
Llorar a lágrima viva. Llorar a chorros. Llorar la digestión. Llorar el sueño. Llorar ante las puertas y los puertos. Llorar de amabilidad y de amarillo. Abrir las canillas, las compuertas del llanto. Empaparnos el alma, la camiseta. Inundar las veredas y los paseos, y salvarnos, a nado, de nuestro llanto. Asistir a los cursos de antropología, llorando. Festejar los cumpleaños familiares, llorando. Atravesar el África, llorando. Llorar como un cacuy, como un cocodrilo... si es verdad que los cacuíes y los cocodrilos no dejan nunca de llorar. Llorarlo todo, pero llorarlo bien. Llorarlo con la nariz, con las rodillas. Llorarlo por el ombligo, por la boca. Llorar de amor, de hastío, de alegría. Llorar de frac, de flato, de flacura. Llorar improvisando, de memoria. ¡Llorar todo el insomnio y todo el día!
Oliverio Girondo
ELEGÍA
La niña rosa, sentada. Sobre su falda, como una flor, abierto, un atlas.
¡Cómo la miraba yoviajar, desde mi balcón!
Su dedo –blanco velero-desde las islas Canariasiba a morir al mar Negro.
¡Cómo la miraba yomorir, desde mi balcón!
La niña –rosa sentada-.Sobre su falda, como una flor, cerrado, un atlas.
Por el mar de la tardevan las nubes llorandoun archipiélago de sangre.
Rafael Alberti
BALADA O EPIGRAMA
Tú que has sido Disc-Jockey más o menos,por el sueño de tu generación, sabrás seguramente que la vidaEs un disco con dos revolucionesque dura siempre, amor, nunca se raya, nunca se raya, amor, nunca se raya, nunca se raya, amor,nunca se raya.
Luis García Montero
EN PÚBLICO
En aquella estación anocheciendo, sentada en mi maleta y esperando, te recuerdo mirando mis tobillosy ascender, descarado, con los ojossiguiendo los dibujos de mis medias.Cuando llegó aquel tren que me llevabano recuerdo a qué sitio, te subisteen mi vagón y, al empezar la marcha, con tres golpes enérgicos llamastea la puerta de mi compartimento.Te abrí y entraste. Fue todo un asalto, pero nunca pensé en gritar pidiendoayuda al revisor. Era más dulce rendirse sin hablar, sin preguntarme, sin intentar la fuga ni el orgullo.Pensar en los demás me molestaba, y más saber que, de un momento a otro, nos iba a interrumpir el directorcon sus gritos de “¡corten!” y “¡otra toma!”.
Amalia Bautista
PETER PUNK
Peter Punk es el amor y Campanilla su princesa en el cielo están buscando el secreto de la nadatodos los Niños Extraviados.Peter Punk es el amor y Campanilla su princesaGarfio busca en vano el secreto de su manoy Campanilla llora al pie del Árbol Extraviado adónde las sirenas y adónde los enanosPeter Punk intenta en vano su amor explicar, en una playa desierta Campanilla lo dejó.
Leopoldo María Panero
Romance del enamorado y la muerte
Un sueño soñaba anoche,soñito del alma mía,soñaba con mis amoresque en mis brazos los tenía.Vi entrar señora tan blancamuy más que la nieve fría.- ¿Por dónde has entrado amor?¿Cómo has entrado, mi vida?Las puertas están cerradas,ventanas y celosías.- No soy el amor, amante:la Muerte que Dios te envía.- ¡Ay, Muerte tan rigurosa,déjame vivir un día!- Un día no puede ser,una hora tienes de vida.Muy de prisa se calzaba,más de prisa se vestía;ya se va para la calle,en donde su amor vivía.- ¡Ábreme la puerta, blanca,ábreme la puerta, niña!- ¿Como te podré yo abrirsi la ocasión no es venida?Mi padre no fue al palacio,mi madre no está dormida.- Si no me abres esta noche,ya no me abrirás, querida;la Muerte me está buscando,junto a ti vida sería.- Vete bajo la ventanadonde ladraba y cosía,te echaré cordón de sedapara que subas arriba,y si el cordón no alcanzaremis trenzas añadiría.La fina seda se rompe;la Muerte que allí venía:- Vamos, el enamorado,que la hora ya está cumplida.
Anónimo
ERGO SUM
A los cincuenta y dos años sigo pensando lo mismo que a los siete.Que las nubes son grandes, los monopolios enormes, los vietnamitas chiquitose invencibles.A los cincuenta y dos años sigo pensando lo mismo que Carlos Marx,con la única diferencia de que le copio un poco pero lo digo más bonito.A los cincuenta y dos años, me plantoen medio de los hombres y les espeto que me engañaron a los siete años, a los diecisiete y casi a los veintisiete.A los cincuenta y dos años, escriboy no escarmiento y me dedico exclusivamente a pasear, a leer, a trasladar maletas de un país a otro, y a conspirar.(Esto lo digo para confundir a la policía.)A los cincuenta y dos años sigo enamorado de Carmencita, de Merche, de Carmela y de la Niña de los Peines.A los cincuenta y dos años, Málaga.Y escribo como un autómata, corrijo como un robot, y publico lo que pienso (es un decir).A los cincuenta y dos años, ni tengo bicicleta, ni televisor, ni ganas de dormir, ni cuenta vulgar y corriente.A los cincuenta y dos años, chufas.A los cincuenta y dos años, escucho el agua de los montes, el fuego de los campos y el ruido de las batallas.Y sigo pidiendo la paz y, de momento, me la conceden en parte; y la palabra, y me mutilan la lengua.A los cincuenta y dos años, los caramelos son de más vivos colores y la bandera, más desteñida.Y me dedico fundamentalmente a silbar, a deambular y a pensar que existo puesto que pienso que existo.
Blas de Otero Desmayarse
Desmayarse, atreverse, estar furioso,áspero, tierno, liberal, esquivo,alentado, mortal, difunto, vivo,leal, traidor, cobarde y animoso:
no hallar fuera del bien centro y reposo, mostrarse alegre, triste, humilde, altivo,enojado, valiente, fugitivo,satisfecho, ofendido, receloso:
huir el rostro al claro desengaño,beber veneno por licor süave, olvidar el provecho, amar el daño:
creer que el cielo en un infierno cabe;dar la vida y el alma a un desengaño,¡esto es amor! quien lo probó lo sabe.
Lope de Vega
Nadie está solo
En este mismo instante hay un hombre que sufre, un hombre torturado tan sólo por amar la libertad. Ignoro dónde vive, qué lengua habla, de qué color tiene la piel, cómo se llama, pero en este mismo instante, cuando tus ojos leen mi pequeño poema, ese hombre existe, grita, se puede oír su llanto de animal acosado, mientras muerde sus labios para no denunciar a los amigos. ¿Oyes? Un hombre solo grita maniatado, existe en algún sitio. ¿He dicho solo? ¿No sientes, como yo, el dolor de su cuerpo repetido en el tuyo? ¿No te mana la sangre bajo los golpes ciegos? Nadie está solo. Ahora, en este mismo instante, también a ti y a mí nos tienen maniatados.
José Agustín Goytisolo
Si el hombre pudiera decir lo que ama,si el hombre pudiera levantar su amor por el cielocomo una nube en la luz;si como muros que se derrumban,para saludar la verdad erguida en medio,pudiera derrumbar su cuerpo,dejando sólo la verdad de su amor,la verdad de sí mismo,que no se llama gloria, fortuna o ambición,sino amor o deseo,yo sería aquel que imaginaba;aquel que con su lengua, sus ojos y sus manosproclama ante los hombres la verdad ignorada,la verdad de su amor verdadero.
Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguiencuyo nombre no puedo oír sin escalofrío;alguien por quien me olvido de esta existencia mezquinapor quien el día y la noche son para mí lo que quiera,y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritucomo leños perdidos que el mar anega o levantalibremente, con la libertad del amor,la única libertad que me exalta,la única libertad por que muero.
Tú justificas mi existencia:si no te conozco, no he vivido;si muero sin conocerte, no muero, porque no he vivido.
Luis Cernuda
Si me llamaras, si ...
¡Si me llamaras, sí; si me llamaras! Lo dejaría todo, todo lo tiraría: los precios, los catálogos, el azul del océano en los mapas, los días y sus noches, los telegramas viejos y un amor. Tú, que no eres mi amor, ¡si me llamaras! Y aún espero tu voz: telescopios abajo, desde la estrella, por espejos, por túneles, por los años bisiestos puede venir. No sé por dónde. Desde el prodigio, siempre. Porque si tú me llamas «¡si me llamaras, sí, si me llamaras!» será desde un milagro, incógnito, sin verlo. Nunca desde los labios que te beso, nunca desde la voz que dice: «No te vayas».
Pedro Salinas
El último amor
Amor mío, amor mío,Y la palabra suena en el vacío. Y se está solo.Y acaba de irse aquella que nos quería. Acaba desalir. Acabamos de oír cerrarse la puerta.Todavía nuestros brazos están tendidos. Y la vozse queja en la garganta.Amor mío...Cállate. Vuelve sobre tus pasos. Cierra despaciola puerta, si es que no quedó bien cerrada.Regrésate.Siéntate ahí, y descansa.No, no oigas el ruido de la calle. No vuelve. Nopuede volver.Se ha marchado, e estás solo.No levantes los ojos para mirarla todo, como si entodo aún estuviera.Se está haciendo de noche.Ponte así: tu rostro en tu mano.Apóyate. Descansa.Te envuelve dulcemente la oscuridad, ylentamente te borra.Todavía respiras. Duerme.Duerme si puedes. Duermes poquito a poco, deshaciéndote,desliéndote en la noche que poco a poco te anega.
¿No oyes? No, ya no oyes. El purosilencio eres tú, oh dormido, ah abandonado,oh solitario.¡Oh, si yo pudiera hacerque nunca más despertases!
Vicente Aleixandre
LA VIDA DE LAS ABEJAS
Ella robaba azucarillos en las cafeteras y salía radianteponiéndose el azúcar en la lenguapara que yo acudiera a besarla
(como un búfalo en extinción acude al olor de la hierba)
Javier Marín Ceballos